SIOSTRO!… LEWATYWĘ

Usiadłszy przy biurku, położyłam wątrobę obok klawiatury.

Piękne to były święta, zaprawdę, zainaugurowałyśmy je z matką, kupując 15 mazurków u Bliklego, jak jakieś palnięte surykatki stałyśmy w kolejce osiem razy, bo za każdym razem wydawało nam się, że za mało będzie. A później i tak się wracałyśmy po mini-mazurki do koszyczków. A mnie się wydawało, że NIE NIE NIE, JA NA PEWNO NIE BĘDĘ TAKA, jak moja matka, jestem ROZSĄDNA i przedświąteczna histeria mnie nie dotyczy.

Akurat.

Jak zobaczę jajko na twardo – będę krzyczeć.

Skończyłam serwetkę dla Ewy. Tylko na taki sport było mnie stać pomiędzy stołem a stołem.

Zaproszenie na herbatę mojej rodziny do nowego domu skończyło się tym, że trzeba było odbierać zdalnie sterowany helikopter Szczypawce, która go najpierw namierzała, następnie upolowała i szła z nim gdzieś do kata, celem zabić i rozedrzeć na kawałki. Za nic na świecie nie chciała go oddać. A następnie ktoś pstryknął pilotem i tonęliśmy we łzach, jak jakiś polarnik – łachudra zostawił psi zaprzęg z poleceniem „Czekajcie na mnie” i poleciał sobie na Florydę na pół roku, a psiny czekały!… W tym mrozie i śniegu!… Co za menda, to naprawdę. Ryczeliśmy wszyscy.

(Fuga tez zrobiła sobie święcone – porwała pęto kiełbasy i połknęła. Była szybsza od światła. Nie było na Ziemi siły zdolnej jej powstrzymać).

Trochę smutne jest to, ze chyba już się nie zmieszczę w sukienkę w kolorze promieniowania Czerenkowa… Szkoda. Zdążyłam ja polubić. Choć założyłam ja zaledwie raz. Pierwszy i ostatni.

Obejrzałam „Karmel” i trochę popadłam w szezlong. Zakochałam się oczywiście w tych Libankach, wszystkich co do jednej, a Hanka mnie uświadomiła, że ta najpiękniejsza, z oczami na pół twarzy, to w dodatku jest scenarzystka i reżyserka. Ja się nie zgadzam na takie porządki.

Swoją drogą, co za dziwny kraj, gdzie są tak piękne kobiety i wyjątkowo mało piękni mężczyźni.

Trochę niewiarygodna jest ta scena (uwaga – spojluję!), w której ona idzie do jego żony i robi jej pedicure. Zamiast upiłować jej nogi w kolanach. Z drugiej strony – czy to wina żony, że ma męża – totalnego złamasa?… Oraz one tam są inaczej wychowywane chyba. Łagodne takie. To nie zgniły zachód, żeby się wzięły za łby.

Tak czy siak – rozważam karierę depilatorki cukrem. Jakoś tak wydaje mi się, że miałabym szansę się w tym odnaleźć. Ja szarpię, a baby się wiją i syczą.

Jak by tu skutecznie i szybko wypłukać te święta z organizmu?…