Barbarella

Od kilku dni oko mi lata. W sensie powieka. Piję elektrolity, nie pomaga. Sprawdziłam w internecie – oczywiście wyszło mi, że albo stres, albo rak.

Tabletki gingko biloba na razie zażyłam dwie – czy widać rezultaty? Hm. No niby nie zapomniałam dziś niczego na zakupach w Biedronce (ale może to dlatego, że miałam listę zakupów) (ale pamiętałam, żeby ją napisać i zabrać!). Za to przed chwilą zeszłam na dół do kuchni z naręczem skarpetek pozwijanych w kłębuszki, zamiast je włożyć do szuflady. Gdyż zamyśliłam się.

W pracy nadal nieprzyjazne środowisko – nie dość, że znowu huknęłam się w kolano, tym razem o biurko w pokoju N., to jeszcze doszły mnie słuchy, że NIEKTÓRZY jedli śledzie popijając mlekiem. Ludzie kochani, dobrze że tego nie widziałam, bo bym zadzwoniła do Trybunału w Hadze! Że łamana jest Konwencja Genewska i naruszana moja wolność osobista. 

A żeby było weselej, to również niektórzy poszli po zaświadczenie o niekaralności i o mało się nie pobili z sąsiadem z kolejki. Podobno sapał oraz nie uważał kiedy wyświetla się jego numerek, a później miał pretensje. Ciekawe, czy gdyby się pobili to nadal dostaliby zaświadczenie? Powinni mieć specjalny formularz na takie okazje: „Niekarany, ale najprawdopodobniej ulegnie to zmianie w najbliższej przyszłości”.

„Sukcesja” jest cudowna – nie dość że o dysfunkcyjnej rodzinie, to jeszcze o BOGATEJ AMERYKAŃSKIEJ dysfunkcyjnej rodzinie. Każdego z bohaterów mam ochotę pokryć grubą warstwą napalmu, a na jakimś forum przeczytałam komentarz, że serial powinien mieć tytuł „Spierdalaj”. Rzeczywiście, jest to najczęściej padająca odpowiedź na prawie wszystkie problemy, pytania i wydarzenia.

Mąż mi kupił bardzo ładne ścierki w Patio Color. Boże, jak on się o mnie troszczy!

I zupełnie znienacka zrobiła się ładna pogoda. Nie wiem co o tym myśleć (uciekajmy – to pułapka!) (uciekajmy pod koc, oczywiście). No nic, jutro na wybory a później się zobaczy.

Kilka dni temu po długiej, baaaardzo długiej przerwie zeżarłam kurczaka z KFC. Niestety BYŁ PYSZNY, a brzuch mnie po nim boli już trzeci dzień. Nie wiem, jak mogłam kiedyś to jeść na okrągło, co drugi dzień albo i częściej. Młoda byłam, płocha i z dużo grubszą wyściółką żołądka, to na pewno. 

A poza tym jest tak paskudnie, że mam ochotę tylko leżeć z psem. Pies mi chętnie towarzyszy, bo też lubi leżeć – z przerwami na żarcie. Szczypawka tyle ostatnio je, że chyba idzie zima stulecia z mrozami do minus czterdziestu. Skóra na niej trzeszczy, znowu dostaniemy opierdziel u weterynarza. Zamówiłam sobie żeńszeń na pusty łeb, bo skleroza mnie niedługo pochłonie z kopytami. Nie jest dobrze, bo nawet nie mam siły się wkurwiać ostatnio, jestem wielkim galaretowatym wielorybem obojętności. Nawet nie chce mi się butów oglądać celem zakupu, a przecież buty to jest coś, co ZAWSZE stawiało mnie na nogi. 

A z seriali zaczęłam oglądać „Sukcesję”, bo wszyscy pieją z zachwytu, no zobaczymy. Gra ten fajny aktor z „Big Shorta” i dużo przeklinają, więc może być nieźle.

Stary skądś wytrzasnął półtorametrową siekierę i postawił ją w garażu przy drzwiach ZNACZĄCO. Boję się pytać, co ma na myśli i czy ma to związek z nadchodzącymi wyborami.

No więc, historia jest taka, że byłam na statku (a statki są lżejsze od liści)… NIECH MNIE KTOŚ uwolni od Limboskiego, który zalągł mi się w uchu w charakterze earworma! A chciałam o tym, że na weselu BYŁO ZIMNO. 

To znaczy – na weselu jako takim, in situ, było ciepło i bardzo dużo dobrego jedzenia (i wina), acz głośno, no ale takie są realia wesela. Miejsce było malownicze i z potencjałem na wieczorne i nocne spacery – ścieżki, zarośla i altanki – no ale niestety NIC Z TEGO. Rozchełstana młodzież z piskiem zawracała półtora metra za drzwiami wyjściowymi z powrotem do środka (a drzwi przeszklone, więc było bardzo dobrze widać), tak było zimno. I tak oto wiele interesujących i nomen omen brzemiennych w skutki historii, które mogły się miejscowo wydarzyć, przepadło. Nie wszystkie oczywiście (jestem tego pewna), ale chyba całkiem sporo.

Jedna panna na parkiecie cały czas pokazywała majtki. Cały czas robiła piruety (nawet kiedy rytm piosenki nie dawał do tego pretekstu) i jak kiecka się niedostatecznie odwijała, to ją podrzucała ręką. Zastanawialiśmy się z N., że może ona się po prostu chwali, że taka porządna – że założyła majtki na wesele, bo nie jest to takie oczywiste i być może na codzień nie nosi. Nie zdziwiłabym się. 

No i patent z lemoniadą – panowie bardzo, ale to bardzo chętnie i często biegali po lemoniadę dla swoich ukochanych żon i partnerek, bo słoje z lemoniadą ustawione były na osobnym stoliku, obok rzędu butelek z nalewkami. Zdarzały się nawet sytuacje, że przed panią stały trzy szklanki lemoniady, bo nie nadążała pić tego co jej znosił troskliwy mąż (który tłumaczył, że przecież różne smaki do spróbowania przyniósł). 

Ale i tak najlepszy numer był w kościele, kiedy to (staliśmy z tyłu) na podłogę przed nami upadło coś z cichym brzękiem. Ciemne i połyskujące, myśleliśmy że to guzik albo koralik od czyjejś sukienki…. okazało się, że PAZNOKIEĆ jednej pani odpadł. Taki szpon, miał ze cztery centymetry. Podniosła go i wybiegła – co dalej, nie wiem. Natomiast N. o mało nie zemdlał, bo nie był przygotowany na odpadające części ciała.

Dlatego między innymi za nic na świecie nie zrobię sobie takich paznokci, nawet gdyby zaczęły mi się jakimś cudem podobać (a nie podobają). Nie dość, że muszą być sakramencko niewygodne, to jeszcze jak się okazuje, można je zgubić w krępujących okolicznościach. O nie.

A najgorsze, że NADAL jest cholernie zimno. Niby pojutrze ma przejść, ale na razie Szczypawka patrzy na nas z wyrzutem jak ją uprzejmie zapraszamy na poranne siusiu. Biedactwo.

Od kilku dni mam pełzającą hipotermię – któregoś wieczoru siedziałam w czterech warstwach dresów, dwóch parach skarpetek i kapciach na futrze i NADAL było mi zimno. Jak nic dziś na weselu dorobię się suchot, zapalenia płuc i sczeznę jak Stefcia Rudecka (albo ta z „Wrzosu”). 

(Przypomniało mi się jak kiedyś na weselu oblali mnie rosołem, a miałam jasną kieckę, i po wyschnięciu W OGÓLE nie było żadnego śladu – kucharka powinna ze wstydu rzucić się w czeluść pieca chlebowego) (bo ja i wesela to NIE PO RO ZU MIE NIE, ale mi się nie chce, aaaaaa!…).

A jeszcze na dodatek pancio zostawił nas w tygodniu same na noc i piesek OCZYWIŚCIE musiał koniecznie o północy kupę. Koniecznie o północy! A pancio przywiózł na pocieszenie butlę burcaka, bo grasował w Czechach. Nie lubię za bardzo burcaka (ale wypiłam, no bo co). Powiedział, że w Czechach żałoba narodowa – każda rozmowa się zaczynała od tego, że Karel Gott nie żyje. No ba. Karel Gott to jednocześnie czeski Elvis Presley i dama z łasiczką, całkowicie ich rozumiem.

Oho, zaczyna się – znowu sikorki tłuką w okno. Czego one ode mnie chcą? Na pewno powiedzieć, że jestem za gruba. No trudno, chudsza nie będę – podobno ludziom wydzielają się endorfiny podczas ruchu i uprawiania sportu, mi nie. Moje endorfiny powstają podczas leżenia na kanapie pod kocem, kupowania książek oraz w tapas barach. I handluj z tym, sikorko.

PS. Kolano nadal fioletowe i chodzę jak koń Karino.

Kupiłam te rajstopy, niestety o grubości 20 den. A z tego co widzę w prognozach pogody, powinno to być jakieś 200 do 500 den. Wełniane ocieplane kalesony by się przydały, a nie rajstopy. Dziesięć stopni i deszcz, Matko Boska Październikowa!…

W dodatku niestety byłam zmuszona sobie przypomnieć, że posiadam anatomicznie coś takiego, jak łąkotka w kolanie. Zapoznałyśmy się bliżej po tym, jak dawno temu złamałam nogę i po pół roku w gipsie kolano zaczęło mi się zginać jak wielbłądowi, do tyłu. Wtedy jeszcze rehabilitacja była dostępna dla zwykłej przyziemnej ludności, nie tylko Prezesa, nie umierało się w kolejkach jak teraz, i DOSŁOWNIE podłączali mnie do prądu, żeby to kolano wygiąć w dobrą stronę. O łąkotce zapomniałam aż do zeszłego tygodnia, kiedy to przygrzmociłam kolanem w biurko (nieprzyjazne środowisko pracy, ale kogo mam pozwać, samą siebie?). I teraz nie dość że mam fioletowe kolano, to noga mi boleśnie odjeżdża jak nieostrożnie albo zbyt zamaszyście stąpnę. Od zawsze powtarzam – człowiek się składa ze zbyt wielu części, w dodatku łatwo psujących się. Straszny bubel.

A jak poszłam w weekend z psem do lasu, to NATENTYCHMIAST na starcie wdepnęłam w kupę na ścieżce oraz po lesie chodzili ludzie z koszami pełnymi grzybów, a ja znalazłam co? Purchawki. Bardzo ładne, estetyczne, rosły sobie w rządku. W sumie logiczne (róża dla róży – purchawki dla purchawki). A później wiał wiatr i prawie dwie doby nie mieliśmy jednej fazy, więc przez pół chałupy ciągnął się przedłużacz dla lodówki, a wodę na herbatę gotowałam w łazience na dole. I głowa mnie rozbolała od czytania przy LED-owej przypinanej lampce, bo gniazdka przy łóżkach też nie działały (książka rzeczywiście bardzo dobra, coś w stylu „Tajemnej historii”). 

A puma ze Śląska ostatnio była widziana w Warszawie. Więc całkiem możliwe, że przeszła tamtej nocy po naszym dachu – miała po drodze. 

Dwa ostatnie dni byłam nieobecna ciałem i duchem, stary krążył głodny i obdarty, pies także, nawet duchy się nie wychylały, a ja oglądałam „Fleabag”. Dwa żałośnie króciutkie sezony. O żesz w mordę.

Znowu mam postulat – zlać mokrym porem na gołą pupę autorów opisów seriali (książek też). Przez opis odkładałam ten serial i odkładałam, zwłaszcza „burzy czwartą ścianę” mnie nie zachęcało, bo spodziewałam się kolejnego „Office” z gadaniem do kamery. No nie, nie jest to „Office” W żadnym wypadku.

W pierwszym odcinku miałam ochotę bohaterkę walnąć, a później na zmianę – to walnąć, to przytulić. I tak do końca. Kilku momentów zazdrościłam jej STRASZNIE (scena z tacą kieliszków z szampanem), zakochałam się w jej siostrze i ogólnie – pierwszy sezon wymiata, a drugi wysyła w kosmos. Absolutnie tego mi było trzeba tej jesieni. I żeby mi na Gwiazdkę były trzy następne sezony BEZ DYSKUSJI!…

Oczywiście żeby nie było całkiem cudnie i różowo, to w robocie popsuła się spłuczka, nie ma do niej części, BYĆ MOŻE ma je jeden pan, ale jest tajemniczy i nieuchwytny jak Don Pedro, szpieg z Krainy Deszczowców. I w sumie ma rację, gdybym ja miała takie przewagi konkurencyjne, to też bym była tajemnicza i nieuchwytna.

A dziś straszne korki były w drodze do roboty. I mgła. I niby weekend zaraz, a jakoś tak.

Po pierwsze, zimno mi.

Po drugie, nic mi się nie chce, a po trzecie – boli mnie gardło. 

Czyli jesienny zestaw obowiązkowy (bijemy się o złotą patelnię).

W sobotę dostałam od chrześnicy laurkę na urodziny – tak nasyconą brokatem ze wszystkich stron, że została mi wręczona w plastikowej koszulce, jakby to był materiał biologicznie wątpliwy. W każdym razie – każde jej wyjecie i rozłożenie skutkuje koniecznością zamiatania podłogi z małych opalizujących gwiazdek, serduszek, kwiatuszków i Buka wie czego jeszcze. Chyba wynajmę skrytkę bankową, żeby tam ją trzymać i oglądać, niech się nadzór skarbca martwi zamiataniem. A w ogóle brokat jest nieekologiczny.

Jakiś czas temu koleżanka naraiła mi książkę „Wybrane zagadnienia z fizyki katastrof”, którą kupiłam w antykwariacie i kompletnie o niej zapomniałam. Nie wiem JAK mi się to udało, bo to jest wielka cegła i leżała na brzegu półki, ale zapomniałam. No ale właśnie ją odkryłam i zamierzam się zabrać do czytania. 

A wczoraj mnie w robocie wkurwili, bo przyszło pismo z podwyżką czynszu, trzecią w tym roku.  Ale za to dostanę od fiskusa swój własny mikrorachunek!  A dilera xanaxu jak nie miałam, tak nie mam. To się źle skończy.

PS. Jeszcze chciałam nadmienić, że najmodniejsze w tym roku botki z ukrytą platformą bardzo mnie cieszą, bo są tak brzydkie, że w ogóle nie mam ochoty ich kupić.

W związku z tym, że temperatura skoczyła sobie na bungee (to znaczy, MAM NADZIEJĘ, że na bungee i że to chwilowe runięcie w dół i za chwilę jednak chociaż trochę odbije, ale na razie to tylko moje marzenia, pies nie chce wychodzić rano na siusiu), to byłam przez ostatnie trzy dni BARDZO ZAJĘTA:

– po pierwsze, łykaniem GARŚCIAMI rutinoscorbinu, bo zaczynało mnie telepać (na razie odpukać pomogło), oraz

– po drugie – nadziewaniem na siebie tylu warstw odzieży, ile się tylko dało, żeby nie wyglądać jak nowojorski hobo, a zresztą nawet i wyglądać – byle było ciepło w jak największą powierzchnię człowieka. Zastanawiałam się nawet nad wyciągnięciem butów emu, ale za bardzo padało (chociaż już kombinowałam, że może jakbym je obłożyła z zewnątrz foliowymi torbami?…).

A dziś w nocy coś nam latało po dachu, bardzo głośno. N. twierdzi, że kuna, na moje ucho coś o wiele większego – powiedzmy, rozmiarów Romana Giertycha. Czyli naprawdę SPORE. Po co objętościowy odpowiednik Roman Giertycha popyla nocą ludziom po dachach – oto jest pytanie, chociaż to w sumie czas kampanii wyborczej i mało kto zachowuje się racjonalnie. 

Na Netflixie znalazłam zajawkę bardzo obiecującego hiszpańskiego filmu: cztery siostry (dorosłe, nawet dość bardzo dorosłe) po pogrzebie mamusi dowiadują się, że tatuś nie był ich biologicznym tatusiem. I że każda z nich ma innego ojca, i żeby otrzymać spadek mają ich odszukać. Czyli historia jakich pełno w każdym wieczornym wydaniu wiadomości w Hiszpanii (a nawet popołudniowym). Ale obsada bardzo zacna, oczywiście zamierzam obejrzeć. 

O ile nie pęknę od wypijanej gorącej herbaty z dodatkami. Na razie z miodem, naprawdę nie wiem, czemu jeszcze nie sięgnęłam po bardziej kategoryczne środki wyrazu, typu wiśniówka, Albo spirytus, co się będę rozdrabniać.

Zaprawdę powiadam Państwu, że wolałabym, żeby zamiast numerków na liczniku człowiekowi przybywało co roku ROZUMU. Choćby niedużo, jakąś porcyjkę, ale systematycznie co roku jakiś przyrost. Niestety nie jest tak. Bardzo nad tym boleję.

Naturalnie impreza była huczna, trzy dni miałam kaca i do dziś walają się butelki po szampanie, skorupy po ostrygach i brokat.

(W którym serialu medycznym był odcinek o tym, jak pani skaleczyła się na plaży w stopę skorupą ostrygi i wdało się martwicze zapalenie powięzi i obcięli jej nogę?)

No przecież nie mogę napisać, że wypiliśmy po dwa kieliszki czerwonego wina i przed dwudziestą pierwszą (bo Szczypawka tak chodzi spać) już czytałam Zapolską wygodnie w łóżku, bo zniszczę sobie reputację. 

A jeszcze zrobiłam gar powideł śliwkowych – dwa dni je smażyłam (gotowałam? W każdym razie bulgotały sobie cichutko), bo otrzymałam piękny, praktyczny prezent w postaci wielkiego wora węgierek. Lubię praktyczne prezenty. Nawet drylowanie mnie nie zdenerwowało, w dodatku tylko kilka sztuk miało robale. Jedno tylko jest załamujące – kiedy rozszedł się po domu piękny zapach gorących śliwek, taki lekko przydymiony, jak tylko węgierki potrafią pachnieć – to dotarło do mnie niestety, że JESIEŃ. Już koniec, już nie ma się co oszukiwać.

I usiadłam i zapłakałam.

I oczywiście od wczoraj boli mnie łeb, bo wieje, a ja jestem wrażliwa na zmiany pogody (i uczulona na głupotę ludzką, ale na to niestety nie ma lekarstwa, oprócz upić się i chwilowo mieć w dupie). No i u Zapolskiej zachwyciło mnie, jak w jednym liście napisała do któregoś z kolei kochanka per „prachwoście”. Piękne określenie, używałam „pratchawca”, ale „prachwost” też ma coś w sobie.

Dobra. To kto mi WRESZCIE da namiary na dilera psychotropów, do jasnej nędzy? HĘ?

Po pierwsze – mam doła, jak zwykle co roku o tej porze, oczywiście przez palce mi nie przejdzie prawdziwy powód, więc ustalmy, że mam doła bo mi zimno w stopy od rana do wieczora. No.

Po drugie – na dodatek do doła muszę kupić cienkie rajstopy na wesele, pierwszy raz od nie pamiętam jak dawna! Niestety, nie jestem pancerną celebrytką odporną na mróz i słotę i raczej nie dam rady  w październiku świecić gołymi nogami wymalowanymi na brązowo. KIEDYŚ cienkie rajstopy to była moja CODZIENNOŚĆ – wiem, to straszne. No w każdym razie byłam oblatana w denach i kolorach, a teraz chciałam kupić przez internet, ale wszystkie wydają mi się ŻÓŁTE. A jeszcze jak trafię na świecące… Więc po prostu muszę się wybrać do sklepu istniejącego fizycznie z towarem na półkach. A tak się cieszyłam, że cienkie rajstopy należą już do przeszłości!

Nawet zakończenie bajek bym zmieniła. Po „I żyli długo i szczęśliwie” dopisałabym „i królewna już nigdy nie musiała nosić cienkich rajstop. Królewicz też nie. No chyba, że akurat miał ochotę – to wtedy mógł, bo na tym polegają prawa człowieka i równouprawnienie”.

Gdybym kogoś w najbliższych dniach zablokowała na fejsbuku, to dlatego, że napisał zbyt radosnego i pozytywnego posta afirmującego pozytywne myślenie. Żeby nie było, że nie ostrzegałam.