Barbarella

Dziura w trawniku miała swój ciąg dalszy. Nagle zrobiło się ich więcej, w różnych miejscach, a pomiędzy – podziemne korytarze, ale dość płytko, więc cały trawnik zyskał gąbczastą strukturę. I jak  po nim chodziłam, to lekko się zapadałam i miałam wrażenie, że jak w kreskówce Warner Bros – za chwilę coś mnie wciągnie za nogę pod ziemię. Jakiś suseł albo agent KGB.

Następnie mieliśmy nieprzespaną noc – Szczypawka co pół godziny życzyła sobie wyjść i sprawdzić rozwój wydarzeń na trawniku. I tak do czwartej rano.

A następnego dnia złapała krecika. Takiego malutkiego. Przydybała go w kącie i zanim się N. zorientował, to już z nim w pysku robiła rundę honorową dookoła chałupy, żeby wszystkie psy sąsiadów WIDZIAŁY. Na szczęście dała go sobie odebrać (na oko nieuszkodzony, tylko opluty) i został wyniesiony do lasu. Z daleka od Szczypawki oraz od buldożerów (które ostatnio zaczynają napierdalać o 7 rano).

A jak mówię, żeby całe podwórko zalać asfaltem i będzie spokój, to nie. TRAWNIKA SIĘ ZACHCIEWA.

Aha, jak już N. wyniósł kreta, to następnie udziabała go osa, gdyż zaczął wycinać dżunglę amazońską, jaką urządziło w tym roku pnące winogrono. Każda gałązka rośnie jakiś metr dziennie i zaczęliśmy się bać, że za moment przewróci płot albo wlezie do sypialni oknem dachowym i nas udusi wąsem i wyciągnie, żebyśmy mu służyli za nawóz. No w każdym razie zaczęło się robić trochę jak w „Cieplarni” Aldissa i N przystąpił do ofensywy. Jakieś sto razy prosiłam go – załóż rękawiczki, ale przecież to by było takie NIEMĘSKIE się żony posłuchać.

Przez ten cholerny Mundial jakiś zastój w internetach, nic ciekawego mi w oko nie wpada ostatnio. No, może historia o kolesiu, który zrobił dla swoich przyjaciół tacos ze swojej amputowanej stopy. Nigdy nie byłam specjalną fanką kuchni meksykańskiej.

PS. A nie, jeszcze przeczytałam artykuł o tym, do czego mogą się przydać te małe saszetki z kuleczkami silikonu. Już kiedyś o tym czytałam – że one są bardzo przydatne i żeby ich nie wyrzucać. No i od tamtej pory nie wyrzucam, tylko trzymam w kredensie w dzbanku, mam już prawie pełny dzbanek tylko zapomniałam, do czego one się w zasadzie przydają. Ale nie wyrzucam! No to sobie odświeżyłam tę wiedzę (można nimi odparować zaparowane szyby – jak? Ciskając garściami kuleczek w szybę?…).

N. przywiózł tym razem z Japonii wspaniałą herbatę… o smaku konia. Co prawda nigdy nie piłam naparu z końskich jabłuszek, ale dokładnie taki aromat miałam w gardle i w nosie. Zadbana końska stajnia (wiadomo że zadbana, w końcu z Japonii). Chyba jednak pozostanę przy moim plebejskim Dilmahu, a ten rarytas odłożę dla gości.

A powodzenie w interesach może przyjść z niespodziewanej strony.

– No i siedzimy na kolacji z ich głównym szefem – opowiada mi – i on w pewnym momencie wyjmuje telefon i mówi „A to moja najbliższa rodzina”. I pokazuje mi zdjęcie żony i pięciu jamników! No to już wtedy wiedziałem, że raczej się dogadamy.

Nasza najbliższa rodzina (w liczbie sztuk jeden i uważam, że to skandalicznie mało!) od kilku dni znika na całe godziny i pilnuje podejrzanej dziury w trawniku. Jak nic nornica albo jakieś nowe narzędzia kontroli skarbowej, bo skąd nagle dziura na środku trawnika?

Robiłam ostatnio porządek w poczcie i naszło mnie na przeglądanie spamu. A tam – kup odkurzacz, kup ubezpieczenie, kup nowe konto z planem emerytalnym, zadbaj o zdrowie swojego pęcherza…  I ani jednego maila o np. powiększaniu penisa! Już wiecie co – kiedyś dostawałam ciekawszy spam.

Czasem się wydarza coś takiego, że natychmiast wszystko się człowiekowi przewartościowuje. Zwłaszcza problemy, przed chwilą bardzo ważne życiowe, okazują się być tak naprawdę malutkie, zasraniutkie i do pozamiatania, jak zdechła mucha. Jakby się spojrzało na życie przez lornetkę z drugiej strony.

Niby wszystko się dzieje po coś, ale ja nie wiem. Pewnie za głupia jestem żeby zrozumieć.

Niech ten pancio już wraca, bo ostatnie cztery noce mam wyjęte z życia, a to ponieważ pieseczek życzy sobie na spacerek jakieś trzy razy każdej nocy. Częściowo miała sraczkę, a częściowo – po prostu chciała wyjść i popatrzeć w nocne niebo. Z tęsknoty za panciem, a może zwyczajnie interesuje się astronomią. Jamniki mają dużo zainteresowań, od szczegółowej anatomii kotów poczynając, więc czemu nie astronomia.

A na dodatek coś mnie w nocy użarło. Musiało być głodne – jak N. jest, to jego komary gryzą, a ja mam spokój, więc ten musiał być zdesperowany. Albo lubi sobie łyknąć kwasu.

W sobotę przez cały dzień bolał mnie łeb okrutnie. Ewidentnie na zmianę pogody, a jeszcze piesek rzygał w nocy – no czasem po prostu tak jest. W lewym oku miałam wbity śrubokręt i słyszałam tętent kopyt nadciągającej migreny; tłukłam się bez celu po chałupie jak żona pana Rochestera zanim placówki zinstytucjalizowane stały się modne, a N. w tym czasie wsiadł na rower i machnął siedemdziesiąt kilometrów. Naprawdę którejś nocy wgryzę mu się w tętnicę i wypiję krew (no nie całą – troszkę!), bo to jest KOSMICZNIE NIESPRAWIEDLIWE, żeby jeden człowiek w upał miał tyle energii, a drugi wcale. Ale wracając do naszych baranów (czyli mnie i bolącego łba).

No bolał mnie ten łeb, a na dodatek N. wyjeżdżał i trzeba mu było uszykować tobołek. Pod wieczór upał się trochę uspokoił, a i stado węży w mojej czaszce zdawało się przysypiać i tylko lekko posykiwało. Popełzłam do sypialni i włączyłam żelazko, żeby machnąć te kilka koszul, a sąsiad z tyłu akurat w tym momencie WŁĄCZYŁ KOSIARKĘ SPALINOWĄ.

Miał cały dzień. CAŁY CHOLERNY DZIEŃ. Włączył AKURAT w tym momencie, pod samym oknem sypialni. I napierdalał, dopóki nie skończyłam prasować. Węże natychmiast się obudziły i odzyskały formę.

No więc jeśli miałam jeszcze jakieś maluteńkie, mikroskopijne szanse na dostanie się do nieba, to tym sobotnim wieczorem je przekreśliłam BEZPOWROTNIE, bo nad tą deską klęłam na sąsiada tak straszliwie, że nawet nie wiedziałam, że ZNAM takie określenia. Sąsiad musiał po tym koncercie życzeń pod jego adresem dostać co najmniej półpaśca. A zatem z przykrością oznajmiam, że nie spotkamy się po Tamtej Stronie, albowiem mam moich blogowych gości za przyzwoitych ludzi, do których od przedwczoraj się zdecydowanie nie zaliczam.

A wczoraj kończyłam „Loaded” i no cóż, chyba się podkochuję w Watto (na pewno od odcinka z buldogiem), oraz hm. To już drugi serial, w którym pokazane jest mikrodawkowanie LSD (Diane w „Good Fight”, przypominam) jako sposób na otaczającą rzeczywistość. Dobra, to przejdźmy do konkretów – GDZIE można kupić te kropelki? W naszych realiach mikrodawki mogą nie dać rady, niemniej chętnie spróbuję.

Deszcz pada. No nareszcie.

Po wnikliwej lekturze komentarzy miejsca na podium kształtują się następująco:

MIEJSCE PIERWSZE:

– Nietoperz. No bo jednak co wpadnięty do chałupy nietoperz, to nietoperz!

MIEJSCE DRUGIE EGZEKWO:

– Ptak, który celowo przyrąbał w przednią szybę i się rozmaślił, oraz

– Gołąb, który włączył telewizor pilotem i wysyłał SMS-y (a nie, to mąż wysyłał, ale i tak było fajnie).

MIEJSCE TRZECIE EGZEKWO:

– Rasowy gołąb, który wmaszerował do domu odpocząć, oraz

– Ptak – chuligan, który stłukł szybę.

Oraz równorzędne wyróżnienia dla wpadających i krążących jaskółek.

Jak się komuś nie podoba, to może pisać interpelacje, ale i tak mi nic nie możecie zrobić, no chyba że nie zagłosujecie na mnie w następnych wyborach. Co i tak mnie nie rusza, bo nigdzie nie kandyduję – AHAHAHAH!

Z tym wzrokiem to jest tak, że noszę za słabe soczewki i wiem o tym. Jak jedziemy z N. to zawsze są akcje „O popatrz kochanie, bażant na łące / sarenki z młodymi / jastrząb leci!” – czego oczywiście NIE WIDZĘ i potakuję w ciemno (no, żubra bym raczej zauważyła, tak przypuszczam). Świat postrzegam nieco impresjonistycznie i np. uważam że wyglądam nieźle, DOPÓKI nie założę szkieł. A co by było, gdybym miała te szkła mocniejsze? Nawet nie chcę o tym myśleć! Depresja gotowa.

Więc tak, koszty są takie, że czasem nie rozpoznam Kate Winslet. Albo jakiejś mojej koleżanki w sklepie (dopóki się na mnie nie wydrze, i słusznie). Ale już się przyzwyczaiłam i wcale nie chciałabym widzieć świata zbyt WYRAŹNIE. Nie nie, dziękuję. Poza tym przecież i tak mnie czeka starcza nadwzroczność, więc się napatrzę chcąc nie chcąc.

Nareszcie trafiłam na fajne lody w kubełku – nie za słodkie i nie za miękkie, mianowicie Grycana jogurtowe z truskawkami. Pożeram już drugie opakowanie. W dodatku jak na abnegata przystało – prosto z kubełka, jedynym ukłonem w stronę elegancji jest długa łyżeczka deserowa. No ale komu w domu się chce przekładać lody do miseczek! Myślicie, że Audrey Hepburn przekładała?…

No nie, ja muszę kupić jakiś system obrony przeciwlotniczej – mieliśmy ptaka w sypialni.

(Teraz chwila na obśmianie się z żartu – ahaha, PTAKA W SYPIALNI! Ale beka!… Dobra – wystarczy)

Maleństwo takie, siedziało sobie na uchylonym oknie dachowym – dupą w środku, głową na zewnątrz. Dość DŁUGO sobie siedziało i nasza obecność jakoś go wcale nie martwiła. Za to mnie martwiło, czy to przypadkiem nie MAMUSIA pilnująca potomka, który wleciał pierwszy i wpadł nam gdzieś za szafę albo komodę i teraz nie może się wydostać i zacznie śmierdzieć za tydzień. W tym celu kazałam N. czołgać się z latarką i przesuwać meble, no zabawy było co niemiara.

Może jak wyjdę na taras o poranku i prowokacyjnie STŁUKĘ JAJKO, to nabiorą respektu, bo trochę za bardzo nam na łeb weszły ostatnio. Ale nie szkoda jajka?…

Obejrzałam natomiast ostatni film Woody Allena (wiem, że teraz niemodnie się przyznawać do oglądania filmów Woody Allena, ech) – „Na karuzeli życia” – całkiem mi się podobał, chociaż to raczej ekranizacja sztuki, i to taka oszczędna w środkach, powiedziałabym (ale piękne zdjęcia!). Natomiast cały czas podziwiałam aktorkę, grającą panią w średnim wieku z kryzysem – o rety, fajna aktorka, skąd oni ją wytrzasnęli, przecież nie zadebiutowała w tym wieku, ciekawe gdzie jeszcze grała – i tak cały film. Po filmie patrzę na okładkę płyty.

Kate Winslet.

Na moją obronę mam tylko tyle, że ona w tym filmie jest KOMPLETNIE do siebie niepodobna. I to nie chodzi tylko o postać – że taka różna od tego, co dotychczas grała – ale fizycznie o nią. Makijaż, fryzura, inny sposób mówienia, głos nawet ma zmieniony (u Allena zresztą większość aktorek piszczy, zwłaszcza tych młodych). No ale żeby do tego stopnia? Muszę się w końcu wybrać do okulisty.

A dziś przychodzimy na zakład, a tam wisi kartka, że od 10 nie ma bieżącej wody, za co bardzo przepraszają. Oczywiście natychmiast zachciało mi się jednocześnie siusiu i pić – i tak aż do wyjścia z biura. Nadaję się na tyle terapii, że sama jedna mogłabym wypełnić średniej wielkości klinikę leczącą zaburzenia nerwicowe.

Mniej więcej jak już dojechaliśmy na miejsce uświadomiłam sobie, że mam jakiś drobny problem z pakowaniem, ale nie zawsze. Bo jak udajemy się dokądś samolotem – to potrafię się zawinąć w małą walizeczkę, zimą też. A jak samochodem – to bagażnik jest pełny pod sufit, a N. z popłochem w oczach patrzy na stos toreb w przedpokoju – „To już wszystkie czy jeszcze jakieś będą?”. Ponieważ jedyną zmienną jest PIES, wychodzi na to, że PIES potrzebuje bardzo dużo bagażu. No bo niby jak to inaczej wytłumaczyć?

Zazwyczaj pobyt w Świnoujściu to głównie sprzątanie i naprawy po tych, co przyjechali ODPOCZĄĆ, ale tym razem stwierdziliśmy że koniec tego dobrego. I normalnie pojechaliśmy zwiedzać, jak nie przymierzając turyści. Akurat dobrze się złożyło, bo Zuzanka przetarła ścieżki i zrobiła świetną ściągawkę, więc po prostu pojechaliśmy na niemiecką stronę wyspy Uznam – do zamku Mellentin otoczonego fosą, do Wolgastu i do Zinnowitz, obejrzeć tę kawiarnię – batyskaf, co zanurza się w wodzie. Na szczęście wiało, morze było niespokojne i batyskaf nie jeździł, bo nie wiem czy Szczypawce by się podobało.

NIemieckie wybrzeże powoduje, że lekki szlag mnie trafia – bo tam jest po prostu ŁADNIE. I człowiekowi od razu się uruchamia wyobraźnia, jak mogłoby wyglądać nasze wybrzeże, gdyby komukolwiek zależało na tym, żeby było ŁADNIE – a nie żeby z każdego centymetra kwadratowego pompować jak najwięcej kasiory i spędzać jak najwięcej ludożerki. Są i u Niemca stragany z najnowszą kolekcją chińskiej haute couture, ale jakoś tak… Porządniej. Na przykład, wszystkie mają namioty w jednym kolorze. U nas oczywiście festiwal drobnoustrojów we wszelakich budach i rozkopane wydmy, bo przecież trzeba pierdolnąć kolejne apartamentowce.

N. mi wypomina, że nic u Niemca nie zjadł, a nawet nie napił się kawy. Cały czas mu tłumaczę, że NIC NIE PORADZĘ – od najmłodszych lat dziadek mi wpajał, że Niemcy zabili wujka Stanisława (i grał przy tym na pianinie jednym palcem pieśni partyzanckie), a zatem niemieckie jedzenie nie przejdzie mi przez gardło. No, może bułka ze śledziem – ale śledź zapewne urodził się w Polsce i tu wychował, zanim zwabiły go kolorowe niemieckie przynęty. Tak czy inaczej – mój przewód pokarmowy u Niemca nie działa (ale przynajmniej nie zaczepiam ich na promenadzie, jak nasz znajomy z dawnych lat, z pytaniem „Do you remember Stalingrad?”).

Po naszej stronie już owszem jedliśmy i to w lokalach – bo zimą, kiedy nie ma wystawionych ogródków, jesteśmy z psem raczej non grata i musimy polegać na żywieniu na wynos. A teraz proszę bardzo, przy stoliku w ogródeczku, czy podać wodę dla pieska, są poduszeczki na krzesłach i miękkie kocyki – bardzo przyjemnie. Tylko Szczypawka trochę za energicznie upominała się o gotowaną rybę z zupy, którą jadł pancio, a właściwie to o każdą rybę, jaką jedliśmy. I o frytki też. W końcu też była w lokalu.

A upał był, że chyba pierwszy raz w życiu cały (trzydniowy) pobyt w Świnoujściu przechodziłam w sandałkach! Codziennie zapowiadali burzę i codziennie ona nie nadeszła. Bardzo było miło i z towarzyszeniem różowego wina na balkonie (przez tę moją wieś mam zwyczaj wyłażenia na balkon w piżamie, zupełnie mi się zapomina, że tam jest cywilizacja i tak się chyba nie robi).

A po drodze w jedną i w drugą stronę mijaliśmy amerykańskie wojsko, raz pod Szczecinem pogubili przyczepy. A z powrotem stali wzdłuż autostrady z przyczyn nie do końca jasnych. Jeśli ich obecność miała wpłynąć pozytywnie na poczucie mojej obronności, to – no cóż, nie do końca im wyszło. Chyba.

Czytam Nosowską – niezła, niezła – oraz „Kobietę w oknie”. Też bardzo dobrze się zapowiada.

PODANIE

Zwracam się z uprzejmą prośbą, żeby tak jak teraz było jak najdłużej. Uważam, że po tej cholernej zimie NAM SIĘ TO PO PROSTU NALEŻY. Do podania dołączam pozytywną opinię mojego psa.

Siedzimy popołudniami na tarasie i nic nam nie potrzeba do szczęścia (w domu wszystko spryskane sprayem na mrówki, więc to miło że jest taka ładna pogoda i nie musimy się truć). No dobrze – przydałaby się jedna mała piła łańcuchowa typu bumerang, żebym mogła nią rzucić i obciąć łeb temu debilowi, który sobie wieczorami robi rundki na motorze bez tłumika. Takie chuje wyrastają później na właścicieli nielegalnych wysypisk i podpalają je, więc w sumie wyświadczyłabym ludzkości przysługę. Nieodpłatnie.

No dobrze, ale abstrahując od piły – najpierw na tarasie zrobiłam sobie (jak Grzesiek House) maraton „Słowa na L”. Dziewczyny są urocze (chociaż dziwię im się, że tak późno zatłukły Jenny, ja bym ją zabiła maks w drugim sezonie) i brakuje mi teraz takich seriali. Teraz już nie robią takich fajnych, żeby się człowiek zżywał z bohaterami. Że nie wspomnę o takim drobiazgu, że na Netflixie nie ma żadnego serialu medycznego, a zresztą nigdzie nie ma nic nowego dobrego. Nie ma szans na przebicie starego dobrego ER.

Ale jakoś tak wpadła mi do ręki książka Joanny Bator „Ciemno. prawie noc” i urocze lesbijki poszły w kąt (z całym szacunkiem). O MATKO JEDYNA, dlaczego ja nic autorstwa tej pani do tej pory nie przeczytałam? Dobra, wiem, wiele razy się przewijało jej nazwisko w komentarzach, ale co chciałam kupić, to mnie opisy odstręczały. Pozostałe książki też są takie dobre i z takim niesamowitym klimatem? Mam ochotę teraz, zaraz, natychmiast jechać do Wałbrzycha (poprzednim razem byłam na zamku Książ niestety podczas fiesty z wystawą kwiatów i bonsai, czyli razem ze mną było jakieś trzysta jedenaście osób na centymetr kwadratowy, muszę pojechać w terminie nieobejmującym żadnej tego typu masakry ludycznej).

A wczoraj jechaliśmy do pracy obok samochodu z reklamą usług „bijkomara.pl”. O mało nie wypadłam z samochodu ze śmiechu. Dobrze, że są jeszcze kreatywni ludzie – mogli nazwać KOMAREX, na wzór tych naszych wszystkich narodowych Zdzisiexów i Impexmarianów.

PS. O, WŁAŚNIE ZNOWU WLECIAŁA PLESZKA. Ale zaraz grzecznie wyleciała (kupa na parapecie obecna). Nuda doprawdy. Teraz się zdziwię dopiero, jak wpadnie sęp płowy. Albo nietoperz wampir.

Wczoraj, okolice szóstej rano. N. już dokądś śmignął (mówi, że do roboty – za rękę go nie złapałam, więc nie potwierdzam ani nie zaprzeczam), a ja mam dzień opieki nad domem. A zatem chodzę na czworakach z puszką sprayu przeciwko mrówkom i pryskam te miejsca przy listwach, z których mogą wyłazić. Otwarte okna i drzwi na taras, ale i tak śmierdzi. I tak sobie chodzę (chodzenie na czworakach podobno odciąża kręgosłup i jest bardzo zdrowe jako takie), pryskam, aż tu nagle wpada ptak i zaczyna krążyć po chałupie.

Usiadłam na podłodze i patrzę – trochę mi się od tego smrodu w głowie kręci i do końca nie wiem, czy ten ptak faktycznie WLECIAŁ, czy ja już mam halucynacje. Ptak pofruwał dookoła żyrandola, zdefekował się na parapecie i wyleciał drzwiami tarasowymi. Kupa została, namacalnie, a nawet musiałam ją wycierać – więc chyba był prawdziwy. Może przyleciał na śniadanie, a tu NIC NIEGOTOWE i się obraził.

Ma ktoś fajniejsze poranki?

Dziś już nie jest tak fajnie, bo siedzę w biurze i wkurwiam się na komputer, który się co piętnaście minut aktualizuje i aktywnie z premedytacją przeszkadza mi w graniu w cukierki na fejsbuku.

Dzisiejszy Superekspres proponuje rozrywkę jak za starych dobrych czasów: „Poćwiartowali ojca i utopili w bagnie” oraz „Nie zabiłem go, przyniosłem mu nawet jego odciętą nogę”.

A w Biedronce mają sprzedawać urządzenie do robienia waty cukrowej. BOŻE!… Co ja bym swojego czasu dała, żeby móc sobie robić watę cukrową codziennie W DOMU!… Tym dzisiejszym dzieciom się w dupach przewraca z dobrobytu, a one tego w ogóle nie doceniają. W OGÓLE.

Skończyły się negocjacje i kupuję proszek na mrówki. Starałam się po dobroci, zostawiałam im lukrowany pierniczek, żeby sobie go obrabiały i odczepiły się od szafki z cukrem i miodem – ale nie, nieee – daj palec, to upierdzielą ci rękę i pobiorą organy do transplantacji. TAK DALEJ BYĆ NIE MOŻE. Mam do mrówek wiele sympatii i szacunku, ale NIE W MOJEJ HERBACIE.

No.

A dwunasty odcinek Good Fight znokautował mnie jedną z ostatnich scen, gdzie zostało zaprezentowane zdjęcie Melanii Trump z gołą dupą. Oficjalnie, jako dowód na sali sądowej. Oni są po prostu WSPANIALI w komentowaniu rzeczywistości (newsy które ogląda Diane i dochodzi do wniosku, że świat zwariował) i nie wyobrażam sobie innego kraju, w którym w serialu pokazaliby goły tyłek aktualnej Pierwszej Damy. Tak po prostu. No błagam, wyobrażacie to sobie U NAS?… (Nie, żebym miała ochotę obejrzeć, NIE NIE NIE!…).

(A sędzia mianowany przez Trumpa, który nie umiał sobie poradzić z suwakiem?… Kocham ich).

A wczoraj padał u nas grad jak czereśnie. Na szczęście nie połamał żadnych kwiatków i było dość widowiskowo. Lubię burze, ale na przyszłość gradowi dziękujemy.