Miesiąc: październik 2017

Naprawdę nikogo i niczego nie lubię od połowy października do połowy kwietnia.

Jest ciemno, ohydnie i do dupy. Już nawet nie dupy z cellulitem, tylko wielkiej dupy z implantami przyczepionej do głupiej celebrytki. W dodatku mam gigantycznego siniaka pod lewym kolanem, właściwie to prawie drugie kolano, fioletowe i spuchnięte – nabytego w drodze wstania o trzeciej rano w czwartek, bo pańcio jechał w delegację.

Jeszcze tylko Netflix mnie trzyma przy zdrowiu psychicznym, jaki świetny serial znalazłam! Australijski, o prawniku – pijaku i hazardziście. W pierwszym odcinku nasz bohater broni klienta oskarżonego o morderstwo i kanibalizm (który nie jest mordercą, a kanibalizm w Australii jest okazuje się całkiem legalny) oraz przezywa prawdziwa miłość w burdelu. Legalnym burdelu, zarejestrowanym jako działalność gospodarcza i odprowadzającym składki. Cholerka – muszę jechać do Australii.

I jeszcze ten wiatr. Mam ochotę skoczyć z dachu albo kogoś pokroić na łazanki.

Wczoraj się zgadałyśmy z Zebrą, że obie mamy dzień tak zwanego home office i w związku z tym jak jesteśmy ubrane. Ona jeszcze przyzwoicie – dresowe spodnie, bluza z Lidla i krótkie emu, za to ja – coś pomiędzy dresem a piżamą z psem Snoopy i dodatkowo szary polarek. I kapcie w kratę. „Mój szef to by chyba zemdlał” – stwierdziła Zebra (tak jakby to robiło wielką różnicę, czy ktoś wysyła raporty obuty w emu, czy w szpilki). No cóż, ja szefa nie mam, a raczej sama sobie nią jestem, tym szefem – czasem może i jędzowata, ale przynajmniej nie czepiam się dreskodu. No i pozwalam przychodzić do biura z psami (a raczej suką).

Natomiast która mi poleciła „Pikantne historie dla pendżabskich wdów”? Przyznawać mi się tu raz dwa! Dawno się tak nie uśmiałam i nie zrelaksowałam, czytając książkę – chociaż akcja to nie same śmieszki i erotyczne historie. Na okładce jest zamieszczony wyjątek z recenzji: „Już nigdy nie spojrzę na bakłażana w ten sam sposób”. No owszem, tekst o bakłażanie jest spektakularny, na mnie jednak bardziej podziałał opis zastosowania masła klarowanego (w małych pojemniczkach!). Obawiam się, że od teraz będę głupio chichotać, kupując masło klarowane. W dodatku książka jest o tyle ciekawa, że to opowieść o multi-kulti z drugiej strony; z podobnych przychodzi mi do głowy „Kosmofobia” i „Brick Lane” – ale nie są takie rozrywkowe.

Z kolei „Pocałunki składane na chlebie” – bardzo dobre, jeśli chodzi o treść i realia; przejmujący jest opis kryzysu gospodarczego w Hiszpanii i losy ludzi, którzy muszą sobie z nim radzić. Natomiast nie pierwszy raz mam problem z tłumaczeniem hiszpańskiej literatury – wszystko OK w sferze opisów, ale coś mi zgrzyta z dialogami. Hiszpanie mają zupełnie inną dynamikę w rozmowach – dużo podkreśleń, zdrobnień, onomatopei, i kiedy tłumacze pozostają temu wierni, to dialogi wychodzą infantylne i naiwne, chociaż na żywo te wszystkie „Hombre, joder!” tylko dodają wdzięku i ognia. No nie wiem, doprawdy, jak temu zaradzić, a zresztą może się czepiam.

No nic. Mało odcinków „Mindhuntera” mi zostało; nie znoszę, kiedy mi się kończy serial i wino w butelce, kiedy człowiek ma ochotę na JESZCZE.

PS. Ale za to jest nowy sezon “Line of Duty”! HA!

Jaka ładna pogoda od trzech dni – aż mnie to wybiło z kolein, bo zwykle zaczynałam i kończyłam dzień narzekaniem na pogodę (a i w trakcie zdarzały się przerywniki na krytykę), a tu ci masz. No ale spoko, już w weekend ma lać. Ahahah. BUAAAAHAHAHAHAHAHAH.

Mój organizm w to pozorne ciepło nie bardzo wierzy, bo kompulsywnie mnie ciągnie do ciepłych ubrań – wywlokłam i uprałam wszystkie grube, ciepłe i włochate bluzy, co oczywiście nie uchroniło mnie przed zakupem nowych, no bo w końcu co, kurczę blade. Jedna jest przesłodka, długa przed kolano i ma na kapturze misiowe uszka. Muszę przyznać, że kiedy ją zaprezentowałam N., to przyjął to nad podziw DOBRZE. Nie było nic o wysyłaniu do psychiatry na przykład. Chyba już do niego dotarło i pogodził się z tym, że w moim przypadku nie bardzo może liczyć na czółenka, garsonkę i stonowany makijaż – chociaż bardzo by mi było miło, gdybym na stare lata nauczyła się CZESAĆ (to znaczy – czesać to się czeszę, ale nie bardzo widać efekt). Mam nadzieję, że od czasu do czasu myśli sobie coś w rodzaju „może i moja stara lubi się przebrać za niedźwiedzia, ale przynajmniej robi smaczny ogon wołowy”. O, zresztą wielkie mi co – Nastasja Kinski już dawno chodziła przebrana za niedźwiedzia i nikomu nic od tego nie ubyło.

A zresztą kiedyś w indiańskim horoskopie mi wyszło, że jestem niedźwiedziem, czyli wszystko zostało odgórnie ustalone. Nie można mieszać w przeznaczeniu, bo nic dobrego z tego nie wychodzi – patrz książę Karol; jakby się od początku trzymał Camilli, to lepiej by na tym wyszedł. Tak, przyznaję się, że po latach zrewidowałam poglądy i uważam że Camilla jest w porządku, a Diana jednak była trochę histeryczka.

Na moim ukochanym forum jest wątek o prywatności w związku, a właściwie o przeglądaniu telefonu męża – czy to podpada pod naruszenie prywatności. Zapytałam N., jakie ma zdanie na ten temat, na co on „Ależ kochanie! Przeglądanie telefonu męża to powinien być OBOWIĄZEK”.

Amen to that. A nie mówiłam, że przez te wszystkie lata ze mną wychodzi na ludzi?…

Sprawy mają się tak, że przez Netflix niedługo odklei mi się siatkówka oraz zrobiłam w sobotę wołowy ogon. I wyszedł mi!

Bo już raz robiłam ogon, ale był suchy, twardy i żylasty; w ogóle niepodobny do tego delikatnego mięska w szklistym, głębokim w smaku sosie, jaki podają w Hiszpanii (w prawie każdej szanującej się spelunie). Zdenerwowałam się, no bo żeby bycza kita człowiekowi na ambicję nadeptywała! Przestudiowałam hiszpańskie przepisy, które różniły się detalami, ale wszystkie mówiły o jednym: dusić trzy godziny. Trzy. I dusiłam trzy i wyszło absolutne cudo – w smaku i konsystencji. Najwyraźniej krótko i skutecznie to sobie można dusić pieczarki lub teściową (albo teścia – jestem absolutną zwolenniczką równouprawnienia), ale ogon potrzebuje trzech godzin.

Aha, no i butelki czerwonego wina jako podstawy sosu (tak, butelki; BU TEL KI).

A Netflix wrzucił serial „Mindhunter” – o początkach pracy profilerów w FBI, w związku z czym mam nadzieję, że ten ogon wystarczy N. na dłużej, bo ja NIE MAM CZASU na duperele (jak gotowanie, pranie, mycie głowy…). A w kolejce czeka jeszcze „Przerwa”, belgijski serial, ale podobno w klimacie skandynawskich. Aha, i „Expanse”. Chyba zacznę wstawać o czwartej rano codziennie – nie tylko wtedy, kiedy N. jedzie w delegację.

A chińska stacja Tiangong coraz bliżej Ziemi, coraz bliżej… Jeszcze nie wiadomo, gdzie walnie – osobiście miałabym kilka propozycji.

Człowiek wraca opalony, zadowolony, wyszczuplony przez dietę śródziemnomorską (naprawdę, słusznie ta dieta jest na liście dziedzictwa niematerialnego UNESCO) – i bach, na powitanie chlasta go na lotnisku wicher o temperaturze pięciu stopni, a następnie pies ma przez całą noc sraczkę.

W tamtą stronę lecieliśmy z wesołą wycieczką zorganizowaną, która już w samolocie ciągnęła drinki ręcznie robione z kokakoli i wódki nabytej na lotnisku (przy czym kokakola w plastikowych butelkach w miarę trwania lotu robiła się coraz bardziej przezroczysta) oraz wybuchł mi w kosmetyczce olejek z brokatem. Na szczęście nie przesiąkł na ciuchy. Pierwsze minuty wakacji spędziłam zatem klnąc i wycierając wszystko z tłustego złotego nalotu, a w tym czasie N. zajął mi całe miejsce w szafie (trzy wieszaki mi zostawił!). Wracaliśmy również z wesołą wycieczką, która znowu przez całą drogę doiła wolnocłowe procenty. Szacunek i podziw dla tych młodych ludzi, mnie na samą myśl o porannym kacu skręcała się wątroba  i ogólnie wszystko.

Poza olejkiem nic przykrego się nie wydarzyło (no dobra, jeden kac jednego dnia, ale to dlatego że dali nam niedobre wino w „Gildzie”) i teraz wyglądam przez okno i chce mi się wyć. Coś mi się wydaje, że sandałki to ja sobie mogę już darować w tym roku.

Chyba na ukojenie bólu i tęsknoty zażyję pod język kawałek szynki iberico. Bo co mi zostało (pranie mi zostało, o!).