MADRYT W CZEKOLADZIE

Okropnie mnie bolą plecy, bo było bardzo dużo chodzenia
(pierwszego dnia do zabytków… później już raczej bardziej w stronę barów, ale
to też się trzeba nachodzić, żeby zrobić dobry obchód). Przekonałam się, że
szopping to nie dla mnie (poddaję się w trzecim sklepie) i że Zara zatrudniła
jakąś wybitną świnię do zaprojektowania podeszwy w przecudnych sandałkach z
czerwonym obcasem. Niestety, noga trzeszczy już w momencie mierzenia ich, a są
takie śliczne, że o mało się nie popłakałam. Ale nie, to nie – kupiłam torbę,
torba człowieka nie zawiedzie, nie uwiera, nie obetrze i w ogóle torby są w
dechę.

Madryt jak to Madryt – nie zawiódł; pogoda była bardzo
przystojna (jak mawia mój znajomy Czech), w sklepach tez już lato, bikini i
kapelusze. Bardzo nam było miło oprowadzać przyjaciół po ulubionych knajpach
oraz prowadzić ożywione dyskusje na tematy bardzo kontrowersyjne, ale ponieważ
nikt nas nie rozumiał, to było fajnie. W szczególności mam przebitkę z jednego
baru, gdzie ryczało flamenco, tłum Hiszpanów gadał bardzo głośno, nasi faceci
krzyczeli cos na temat meczu, a nad tym wszystkim Hanka, waląc pięścią w drewniany
bar, wrzeszczała do mnie „Jak to nie widziałaś mięsnego jeża! Musisz koniecznie
obejrzeć mięsnego jeża!”.

Zauważyłam, że Madryt troszeczkę oszalał na punkcie
czekolady. W jednym sklepie znalazłam chipsy w czekoladzie. Tak, ziemniaczane
chrupki oblane czekoladą. Tak, też nie wierzyłam własnym oczom, sprawdziłam dwa
razy.

Następnie czekolada zaatakowała nas w Lizarran. Lizarran to
baskijska restauracja z kanapkami, przepysznymi i wymyślnymi; zwykle wlekliśmy
się na ostatnich nogach, objedzeni jak bąki i przysięgliśmy, ze nie tkniemy
niczego spożywczego przez tydzień, ale jeszcze na chwileczkę wstępowaliśmy do
Lizarran i kończyło się rajdem z talerzem dookoła kanapek. Zawsze mieli bardzo
dobre kanapki, z owocami, marmoladą z cebuli, bardzo zaskakujące zestawienia
smaków, ale anchois z czekoladą jadłam pierwszy raz w życiu (i było dobre). Oraz
– uwaga – kiełbasę z czekoladą. Konkretnie chistorrę. Wiem, jak to brzmi – ale była
NAPRAWDĘ dobra.

Na lotnisku czas oczekiwania do odprawy umilał nam Pan
Pisarz / Doktorant, a lot – Pani Gruźlica.

Pan Pisarz / Doktorant podszedł do stanowiska AlItalia zważyć
bagaż. Miał ogromna walizę, ogromny plecak, niemałą torbę na kółkach i torebusię
przewieszoną przez ramię. Oprócz plecaka wszystko bardzo markowe. Kładł na wagę
poszczególne elementy bagażu, wzdychał, rozpakowywał je i próbował upychać
rzeczy w innych konfiguracjach. Przy czym okazało się, że miał głownie książki
(dlatego doszliśmy do wniosku, że albo literat, albo doktorant). Oprócz książek
z toreb wyjechała jeszcze siatka z kiełbasą oraz siatka z brudnymi gaciami
(ZDECYDOWANIE literat albo doktorant, Hanka twierdziła, ze Niccolo Ammaniti). Z
nauk ścisłych, a w szczególności podstaw ważenia bagażu jednak nie był dobry,
bo na przykład wyjmował z jednej walizki 3 książki – walizka ważyła mniej o 2 kilogramy i był szczęśliwy.
Upychał te ksiązki do plecaka, więc plecak ważył 2 kilogramy więcej, a
jemu opadały ręce, robił się smutny i wzdychał. Wyraźnie nie leżało mu prawo
zachowania masy. Przy czym skupił się na przekładaniu książek, a na torby z
gaciami i kiełbasą już nie miał pomysłu.

Pani Gruźlica siedziała przede mną i od pierwszej do
ostatniej minuty rzęziła gruźliczym kaszlem. Mokrym, głębokim, głośnym i
sugerującym rozprzestrzenianie zarazy. Przy czym leciała z córka i jej maleńkim
dzieckiem i tak siała zarazę na to maleństwo przez pięć godzin bez przerwy. I
na mnie, bo w nocy zaczęłam kaszleć. Jeśli ktoś uważa, że filmy o globalnej epidemii
to science fiction, to niech się przeleci z taka Panią Gruźlicą.

A mięsny jeż… Faktycznie jest tak dobry, jak mówią.

Zimno mi.

PS. Aha, i jeszcze na lotnisku sterczałam rpzed księgarnią i mozolnie odszyfrowywałam tytuł ksiązki na wystawie, i doszłam do wniosku, że jednak KOMPLETNIE nie rozumiem hiszpańskiego, bo wyszedł mi tytul "Wiewiórki z Central Parku są smutne w poniedziałki" ("Las ardillas de Central Park estan tristes los lunes"). Jednak jestem głupia – zrobiło mi sie smutno. Wracam, sprawdzam w Merlinie i co? Są wiewiórki smutne w poniedziałki! Mało tego, to jest trzecia część, a zaczyna się od "Smutnych oczu krokodyla". Biorę.