O TYM, ŻE NAPRAWDĘ ZARAZ ZWARIUJĘ

A tak miło się ten weekend zaczął – imprezą u koleżanki, połączoną z nadziewanymi pieczonymi ziemniakami (pyszne! Pyszne i dopieczone – czyli to tylko nade mną wisi Klątwa Surowego Kartofla) i głaskaniem papugi. A później to już wiadomo.

Jak to dobrze, że mój mąż ma elektrownię w tyłku, robi dookoła siebie tornado, nie słucha co do niego mówię, ma pięćdziesiąt hobby, bałagan w garażu, nie uważa i zrywa sobie paznokcie – ale nie jest himalaistą. Niestety, nie byłabym wtedy wspierającą żoną. A wręcz po prostu nie byłabym żoną, kropka. No nie potrafię wykrzesać z siebie entuzjazmu dla pasji życiowych, zawierających w pakiecie odmrożenia i dobrowolne uszkodzenia mózgu.

Zaiste pięknym nas poniedziałek powitał korkiem – pojechaliśmy przez zboże, bo we wsi Moskal… tfu, wróć – bo na naszym zjeździe wypadek i trzeba było objechać, po drodze przez wsie korki, na autostradzie korki, w Warszawie korki, bo trzy tramwaje się pieprznęły. Po prostu styczniowy poniedziałek, nic dodać, nic ująć.

Koleżanka mówi, że teraz u psychiatry nie każą przechodzić jakichś beznadziejnych terapii, tylko od razu przepisują proszki. Prawda to? Bo może się wybiorę (chociaż czy to nie byłaby przesada? W tym roku JUŻ BYŁAM u lekarza).

 

13 Replies to “O TYM, ŻE NAPRAWDĘ ZARAZ ZWARIUJĘ”

  1. ja mam w tym tygodniu pogrzeb, rocznicę śmierci, onkologa i początek remontu.
    W zeszłym był zgon, załatwianie i pogrzebu i onkologa i tłumaczenie kosztorysu budowlanego z polskiego na kurna języki. Plus ataki paniki, że wanna nie dojdzie na czas, karę trzeba będzie zapłacić. Mnie ten psychiatra powinien od razu od wejścia częstować czymś pysznym.
    Plus weekendowe “wszyscy jesteśmy himalaistami”. Ja się do życia nie nadaję. Nie tylko z himalaistą. W ogóle.

  2. Tak, wypisują Ksanaksy bez ograniczeń. Wystarczy tylko bąknąć coś o chandrze. Ja poszłam z konkretnym problemem ( hipochondria) , a po 4 minutach dostałam receptę. A wyleczyć się muszę sama 😉

    • Ja to trochę nie wiem jak zagaić rozmowę z takim psychiatrą.
      Bo bym poszła, ale co mu powiem?
      “Jak mąż wyjeżdża, to boję się w nocy wyjść do łazienki na siku, bo tak w ogóle to mam w domu ducha, panie doktorze”?

Skomentuj Magda Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*