O TYM, KTO MA RACJĘ

Akurat z przejechanym padalcem sprawa przedstawia się prosto i jasno: nie wiem jak Państwo – ja jestem zasilana baterią słoneczną, jak motyle z Biedronki (chociaż motyle akurat RIP po jednym sezonie). W listopadzie i grudniu jeszcze ciągnę na rezerwie z lata i wakacji, ale od stycznia to raczej jest wegetacja, niż tak zwane życie. No wstanę, otworzę oczy, może nawet pranie wstawię i rozwieszę, ale to są raczej odruchy pnia mózgu, niż świadome działanie. Eskimosi z braku słońca jedzą wątrobę foczą czy tam wielorybią, a u nas ani słońca, ani wieloryba na pocieszenie. To CZYM człowiek ma się ratować?…

I umówmy się, że tak do połowy marca nawet jeśli wylezie zza chmur, to TO nie jest słońce. Słońce musi padać pod odpowiednim kątem i mieć odpowiednią temperaturę i barwę. Takie piźnięcie zimną świetlówką się nie liczy.

Wnioski: mam przesrane do marca, oczekuję propozycji.

W dodatku dziś znowu była pobudka w środku nocy, a pierwszą informacją którą poczęstował mnie fejsbuk przed szóstą rano był artykuł o tym, jak dziesięć lat temu zamordowałam (???) artystę Arkadiusa i teraz on powraca kolekcją przepięknych bluzek z nekrologami. Jak te bluzki zobaczyłam, to od razu chciałam kupić trzy, bo jedna mi się znosi od ciągłego używania, a drugą powieszę na ścianie w charakterze objet d’art. To ta trzecia będzie na zapas. Medytacje nad ulotnym pięknem nowej kolekcji przerwał mi pies, bo szósta nie szósta, dawaj mnie tu pańcia gulasz, a nie jakieś internety srety.

A jak wiadomo, pies ma zawsze rację.