Z PAMIĘTNIKA NIE TAK ZNOWU MŁODEJ OGRODNICZKI

Zamiatając dziś z tarasu zgniłe liście wraz z ukrywającymi się pod nimi glizdami, rozmyślałam sobie na tematy ogrodnicze.

Doszłam do wniosku, że nasze współżycie z roślinkami układa się zawsze trzyetapowo.

ETAP PIERWSZY – JESTEM TWOJA NOWA ROSLINKĄ, KOCHAJ MNIE I KUP MI DONICZKĘ
Kupujemy roślinki. Wybieramy oczywiście same super wypasione osobniki, najpiękniejsze w całej szkółce. Zabieramy je do ogrodu, sadzimy, sypiemy nawóz, chuchamy, dmuchamy, podlewamy, zraszamy.
Jak odwdzięczają nam się za to roślinki? Połowa od razu zdycha – te najdroższe, naturalnie; reszte rąbią robaki albo łamią im się gałązki podczas deszczu, albo usychają, żeby nie wiem jak często je podlewać. Z całej partii zakupionych roślinek zostają 2 – 3 najbardziej pokraczne krzaczory.

ETAP DRUGI – JESTEM TWOJĄ ROŚLINKĄ, MIESZKAM W TWOIM OGRÓDKU
Etap ten jest najkrótszy z wszystkich trzech. W ramach tego etapu roślinka tkwi sobie w ogrodzie na swoim miejscu i wygląda mniej więcej tak, jak od niej oczekiwaliśmy. Jakieś dwa tygodnie.

ETAP TRZECI – JESTEM TWOJĄ ROŚLINKĄ Z PIEKŁA RODEM
W etapie trzecim nasze roślinki wymykaja się nam spod kontroli i zamieniają w dzungle amazońską. Nasza sliczna japońska tawuła nagle ma trzy metry wysokości i rzuca się na nas z zębami, kiedy podchodzimy z sekatorem. Jeśli chodzi o kąt, w którym posadzilismy rdest, to od dwóch lat nikt tam nie był, żeby rdest nie pochwycił go i nie wpierdzielił. Giną koty sąsiadów i dramatycznie zmniejsza się nam powierzchnia ogrodu. Żeby dotrzeć do altany, trzeba się wyposażyć w maczetę, pochodnię i napalm. Wieczorami, stojąc na tarasie, z drżeniem wsłuchujemy się w ciche mlaskanie, dochodzące z ogrodu. Sąsiadka z naprzeciwka pyta, czy nie widzieliśmy jej męża, bo nie wrócił do domu po tym, jak poszedł nas odwiedzić…

Oraz mam traumę, związana z jasnymi bojówkami mojego męża.

Kiedy widzę, że odwija z folii świeżo przyniesione z pralni jasne bojówki, osuwam się wewnętrznie, bo wiem, że będzie katastrofa. Beznadziejnie próbuję jej zapobiec: „Kochanie, nie możesz założyc innych spodni?…” – ale to tak jakbym próbowała skręcić Titanikiem. Tylko pogarszam sytuację. Dowiaduję się, że mój mąz NIE MA INNYCH SPODNI (nawet jeśli wczoraj wlasnie kupil sobie 2 pary w Decathlonie).

Zakłada te spodnie i idzie:
– wymieniac olej w samochodzie (polowa zawartości miski olejowej ląduje na bojówkach);
– podsypywac torfem winogrona (tak, mój mąż założył sobie winnicę; nie, nie chcę na ten temat rozmawiać) – połowa torfu ląduje na…
– przykręcac progi do samochodu, co wymaga klęczenia w błocie;
– impregnować łupek na tarasie (połowa impregnatu ląduje na…);
– trzymac na kolanach psa, który jest kudłatym jamnikoterierem, a mamy wyjątkowo deszczowy dzień;
– malowac na ciemnobrązowo debowy stół dla Sosko. Zagadka: gdzie ląduje połowa ciemnobrązowego mazidła?…

Ja nie wiem, skąd mu się to bierze, ale te jasne bojówki, kiedy sa uprane, to działają na niego jak PŁACHTA NA BYKA. Natychmiast znajduje sobie wyzwanie i je realizuje. Dopiero, kedy bojówki wyglądają, jakby Uma wyszła z nich z grobu w II części Kill Billa, mój mąż może się zrelaksowac przy cygarze.

Dziś niedopałek cygara został wetknięty w kopiec kreta.

Ciekawe, czy kret to doceni.

(Ależ jesteśmy wyrafinowani – u nas nawet krety dostaja hawańskie cygara).