O TAKSÓWKARZU (?)

Wczoraj jechałam z taksówkarzem, który NIC NIE MÓWIŁ. Ani słowa, przez całą drogę. Pierwszy raz w życiu mi się coś takiego zdarzyło.

Atmosfera w taksówce panowała nader dziwna, bo żeby chociaż radia słuchał, no to rozumiem: nic nie mówi, bo słucha radia. Ale radio było wyłączone. Nawet do innych kierowców nic nie mówił („Jak jedziesz, ty chuju baranie, kto ci dał prawo jazdy”), co się taksówkarzom NIE ZDARZA. Tak w połowie drogi zaczęłam się nerwowo wiercić, a nawet zagadałam pierwsza (JA! Zagadałam pierwsza! Więc chyba widać, że sytuacja była naprawdę dziwna i groźna) – „A na tym rondzie to zawsze jest taki korek, prawda?” – NIC. Nic! Jak w studnię! A jak zapytałam przy wysiadaniu „To ile wyszło?” – to bez słowa przekręcił taksometr w moją stronę.

W dodatku jak już się tak zdenerwowałam i zaczęłam rozglądać po tej taksówce, to się okazało, że wszędzie, we wszystkich kieszeniach i zagłębieniach, leżą KASZTANY.

Oczywiście uważam, że był to seryjny morderca (któremu się jednakowoż nie spodobałam), albo handlarz żywym towarem (któremu się nie spodobałam, bo na żywy towar jestem już za stara). Istnieje także możliwość, że wiózł mnie jakiś eksperyment Elona Muska, a nie żywy kierowca. W każdym razie było dość traumatycznie – polecam to wszystkim, którzy narzekają na gadatliwych taksówkarzy. Naprawdę, lepszy gaduła, niż taka ENIGMA za kierownicą.

A dziś? Dziś rano zużyłam dwie warstwy przylepnej rolki, żeby doprowadzić czarne dżinsy do stanu mniej więcej pozwalającego na wyjście do roboty. Ale i tak kocham mojego pieska bardzo.