O TYM, ŻE ŻARŁAM

Dwa ostatnie dni spędziłam jak Beatlesi: JE, JE, JE! Oj, jadłam. Najpierw u teściowej, która wydała obiad z przystawkami i kompotem, wybór ciast, a jak już mieliśmy wychodzić – rzuciła niezobowiązująco na stół ziemniaczane cepeliny z sosem grzybowym. ŻESZ NO. Gdyby to było cokolwiek innego, COKOLWIEK, to bym się roześmiała ochryple, zawinęła ogon i wyszła. Ale ziemniaczane kluski z grzybowym sosem?… Umierałam z przejedzenia do rana.

Dziś mnie dobiła rodzina Zebrowatych, którym powiedziałam “Wpadnijcie, zrobię leczo”. Na co oni – że przyjdą z jakąś przystawką. Uhm, przystawką. Naściągały żarcia jak na okrągły jubileusz Chrztu Polski, a kiedy znowu nawtykałam się na sztywno, Zebra stwierdziła “To co? Robimy to pyszne Eton?” i poleciała bić śmietanę (tym razem trzydziestka; lepsza była).

NIE. MOGĘ. ODDYCHAĆ.

Oraz mię mgli.

Z racji tego, że lato jakby lekko chyli się ku końcowi, przypomniałam sobie, że przecież MAMY HUŚTAWKĘ! Ogrodową. I wysłałam N. do garażu, celem jej odnalezienia i złożenia na tarasie (wiem, dość szybko na to wpadłam w tym roku). Łatwo nie było, musiałam sięgnąć po argumenty w stylu “Bo sobie pójdę i więcej nie wrócę!”*, no ale huśtawka stoi. I przy okazji hamak (zapomniałam, że mamy hamak!).

Święta państwowe mi nie służą; wystąpię o odszkodowanie albo zwężenie żołądka na koszt podatnika!

Jeszcze tylko dwa odcinki “Orange” mi zostały, w dodatku wszystko się wzięło i pokotłowało!… (Ja wiem, to taka zasada, że co ileś tam odcinków musi się zmieniać dynamika pomiędzy bohaterami, no ale NAPRAWDĘ, nooo!).

* Dobry argument, acz niesie ze sobą ryzyko, że za którymś razem szantażowany mąż wzruszy ramionami i powie “A ić w chwasty”. Czyli – używać w starannie dobranej dawce, w okolicznościach tego wymagających.