Miałam się rozpływać z zachwytu, bo WRESZCIE wróciliśmy do Hiszpanii (Alicante – bo najbliżej). I po dwóch latach. DWÓCH LATACH przywitał mnie zapach rozgrzanej oliwy i prawie się popłakałam ze szczęścia, i siedziałam w słońcu na promenadzie i piłam różowe wino, a jedna pani szła po plaży w bikini TYŁEM (całą plażę tak przeszła) (tak – była narąbana, a w Alicante dużo bezdomnych). I jadłam najlepsze bakłażany z miodem, cienkie i chrupiące jak wafelek. TYMCZASEM…
W poniedziałek w El Corte Ingles stoję sobie nikomu nie wadząc akurat na stoisku z gaciami. Oglądam rzeczone gacie, aż tu nagle zaczyna mi dzwonić telefon – co dziwne, do N. prawie w tym samym momencie też ktoś zadzwonił. Odbieram – a tam roztrzęsiony, spanikowany szwagier pyta, czy żyjemy i czy nic nam się nie stało i czy dom cały. HĘ?… Jak powiedział o co chodzi, to gacie mi z ręki wypadły.
Nie wiedział, że wyjechaliśmy sobie na trzy dni, tymczasem w poniedziałek rano przez naszą wieś przeszło regularne TORNADO. Łamało drzewa i wyrywało je z korzeniami, zrywało dachy i przewracało słupy energetyczne. A najlepsze, że trwało w sumie PIĘĆ MINUT i skosiło dwie trzecie wsi. Do N. zadzwonił kolega, z informacją o tych pozrywanych dachach i braku prądu. I o tym, że u nas się w zasadzie nic nie stało – tylko dwa drzewa wyrwane z korzeniami leżą na płocie, czyli TYLE CO NIC. Ludzie mają dachy do wymiany (albo nie mają dachów), przywalone drzewami samochody, rumowiska zamiast ogródka, więc te dwa drzewa to rzeczywiście jest NIC.
No więc wróciliśmy we wtorek do ciemnego, zimnego domu – paliliśmy w kominku, N. uruchomił generator, który hałasuje i śmierdzi, ale jednak człowiek ma to do siebie, że lubi się wykąpać w ciepłej wodzie. Do czytania w łóżku mam na szczęście taką lampkę na pałąku z klipsem, więc nie kurwiłam za bardzo, tylko czytałam „Cryptonomicon” (mój pierwszy zakup w nowym roku – absolutnie obezwładniająco wspaniała książka, dobrze że taka gruba, nie mogę się oderwać! Prawie mi internetu nie brakowało). Po trzech dobach włączyli nam dwie fazy – więc mam światło, ciepło, a nawet działa moja czarodziejska szafeczka, do której wkłada się brudne gary i wyjmuje czyste (pralka ani kuchenka nadal nie).
I tak się zaczął ten nowy rok, co to już miało być TYLKO LEPIEJ. Tornadem. Po prostu TORNADEM. Matko Boska. Po prostu schowam się gdzieś pod kamieniem i przeczekam, OK?
Dziesięć dni bez nowego wpisu 🙁
Zazdroszczę wam trochę tego słońca. W „naszym” Londynie zdążliśmy być latem, więc nie było aż takiej tęsknoty. Ale do „naszego” Rzymu tęsknimy strasznie. Czy gdziekolwiek do Włoch. Łapię się już na tym, że z tej tęsknoty za słońcem robię prawie same roślinne śniadania. Pomidory (które nie nają wcale smaku) z bazylią. Makaron z pecorino i pieprzem. Makaron z pomidorami… mniam, to lecę pokroić kolejne pomidory i wciągnąć na szybko.
Hitchcock z zaświatów nadal pisze scenariusze..
Barb, a oglądałaś może miniserial “Skandal w angielskim stylu”? Obejrzałam pierwszą część i często miałam wrażenie, jakby Brytyjczycy spikneli się z Czechami 😂 Bawiłam się świetnie 😄
A propos Crypto – jest jeszcze trzytomowy prequel, czyli Cykl barokowy: Żywe srebro, Zamęt i Ustrój świata. Polecam!
Cieszę się, że byliście w końcu w Hiszpanii i dach jest na swoim miejscu. No i dobrze, że w samolot nie walnął piorun, tak, jak w ten z Warszawy na Dominikanę.
Na Podlasiu było w miarę spokojnie, bo front szedł środkiem, ale za to jakieś F6 szalało w moich nastrojach. Gdyby ktoś ośmieliłby się mnie dotknąć, trzepnęłabym srogim voltarzem, myślę że 750 kV to minimum (podobno w Polsce jest jedna taka linia, nieczynna, bo miała przesyłać prąd z atomówki z Ukrainy). Do tego yebł nam wyjazd w ferie, bo oczywiście nasze naslolatki mają kwarantannę ze szkoły i zamiast hartować się latając po odludziach, głębiej zapuszczają korzenie w stropie bloku między pierwszym a drugim piętrem. Chyba wystawię im leżaki z kocami na balkonie, będą miały Zakopane.
Cryptonomicon najlepiej. Jak ten człowiek umie pisać! Tylko przez to, że rzecz jest na tygodnie czytania, nie mam motywacji, żeby sobie znowu przeczytać.
No to w sumie dwa razy dobrze! Raz, że Wasz dobytek nie doznał uszczerbku, a dwa, że Was tam nie było. Gdybyście byli na miejscu, to siedziałabyś w oknie umierając ze strachu (ja tak zwykle siedzę podczas wichur, świecąc czasem latarką przez zamknięte okno kuchenne, żeby sprawdzić, czy mi koziarnia nie odleciała), albo schowalibyście się w piwnicy i tam umierali ze strachu. A tak to nawet Szczypawka spała spokojnie, bo pewnie gdzieś u rodziny, z dala od trasy koncertowej tornada.
(Powiedziałabym nawet, że po trzecie dobrze, że macie generator, ale wystarczy tej Pollyanny, idę obierać ziemniaki na obiad).
Przez trzy dni u nas nie było jednej fazy. Pralka i suszarka działały, a zmywarka i ekspres do kawy nie. Wolałabym odwrotnie.
Wielce szanowna B., śpieszę donieść, że dwa akapity się zdublowały. A poza tym – dobrze, że jesteście cali, trzymam kciuki za powrót trzeciej fazy. I zazdroszczę Hiszpanii.
Aż czkawki dostałam z tego wszystkiego!
Dzięki, już poprawiłam 🙂