Miesiąc: czerwiec 2016

Zacznijmy od rzeczy ważnych: zdegustowałam twistera orientalnego w KFC, nareszcie! Gdzie te czasy, kiedy nowości pożerałam tego samego dnia, którego się pojawiły, a najdalej następnego?… No ale najważniejsze, że w końcu spróbowałam – jest smaczny. Tylko nie wiem po co ktoś tam pacnął majonezu. Z samym sosem orientalnym byłoby jeszcze lepsze.

Wyguglałam sobie roślinki z podpowiedzi i  wychodzi mi, że w donicy rośnie mięta meksykańska, a.k.a. kubańskie oregano. Przepraszam za lamerskie zdjęcie, na którym nie widać, że ta roślinka ma grube liście, z wodą w środku. Nie nadające się do suszenia. I faktycznie bukiet zapachowy ma taki bardziej przyprawowy, niż herbaciany. Na razie nie będę jej jadła – niech sobie rośnie i się rozgałęzia. A jak już sobie podrośnie, to pierwszą porcję najpierw na kimś wypróbuję. Na pierwszy rzut oka, a raczej nosa z podniebieniem, to bym te posiekane liście widziała dodane do chilli (oczywiście w przypadku, gdy tester przeżyje).

Co mnie ostatnio załamuje, to nowy obrzydliwy podrozdział w serwisach plotkarskich. Już się przyzwyczaiłam, że absolutnie koniecznie muszą tam wisieć, codziennie świeże, fotki gwiazd w krótkich kieckach, które BŁYSNĘŁY na spacerze albo przy wysiadaniu z samochodu. No trudno. Chociaż nie wiem, czym się ekscytować – żeby jedna z drugą miała tam skrzela albo nie wiem – trzecie oko. Ale każda w kółko to samo, a zdjęcia się mnożą – no ale trudno. Ale stanowczo protestuję i po prostu… NIE! Nie chcę więcej czytać o tym, co sobie powąchał trener Niemiec! Podczas meczu albo po meczu. To już jest naprawdę przekroczenie wszelkich granic miłosierdzia bożego, żeby uczciwy podatnik musiał trafiać na takie ohydztwa! Niech to Euro się już skończy, bo naprawdę nie ręczę za siebie, jak on jeszcze coś powącha.

Uwielbiam lato, ale wczoraj znowu usuwałam gza z kuchni (słoikiem po majonezie) oraz wielkiego widlicha z sypialni (mężem). Że nie wspomnę o pięciocentymetrowym ohydnym chrząszczu – potworze, który siedział na lipie i na szczęście do chałupy mi się nie pchał, ale i tak o mało nie zemdlałam na jego widok. Droga Redakcjo, co powinnam zażywać na zwiększenie tolerancji entomologicznej, względnie na uspokojenie?…

PS. Potwór. Szwagier mówi, że to dyląż garbarz. Ja mówię, żeby go sobie wziął na zawsze!

O panie, jak przygrzało. Nie, żebym się skarżyła, bo lubię takie ciepło – chociaż oczywiście inaczej bym śpiewała, gdybym musiała w taką pogodę pracować nie w zacienionym pokoiku. Nawet niekoniecznie od razu dekarzem – wystarczy być kelnerem w lokalu z ogródkiem. Albo sprzedawcą na bazarze. Albo rozładowywać towar dla biedronkowych grasowaczy (kefir Krasnystaw! Ajlowiu, Biedronko).

W każdym razie – było bardzo ciepło, bo nagle zaczęłam mieć ciepłe stopy. Normalnie w ciągu dnia, bez skarpet, w japonkach. Zwykle mam zimne jak ogórek, więc jest to jakieś wydarzenie w moim gnuśnym życiu. No, ale po wczorajszej burzy wszystko wróciło do normy.

A teraz mam zagadkę. Na którą nie znam odpowiedzi, więc raczej nie zagadkę, tylko zwykłe laickie pytanie do kogoś mądrzejszego: CO TO JEST?

Na pewno TO jest jadalne, ponieważ zostało zdjęte z kotleta przez mojego tatusia. W jakiejś restauracji podali gałązkę TEGO jako przybranie, a on zamiast zjeść, to mi TO dostarczył i polecił włożyć do wody, że niby na pewno puści korzonki. Oczywiście nie wierzyłam w to za bardzo, ale do szklanki z wodą włożyłam, bo to mniej wysiłku niż się kłócić. I co? I puściło korzonki! W nagrodę dostało od N. doniczkę i oszalało ze szczęścia. Ma grube, mięsiste liście z włoskami, ale najlepsze, że jak się to “postraszy”, czyli przejedzie dłonią albo potrząśnie, to zaczyna wydzielać mocny zapach, taki świeży, cytrusowo – miętowy. Więc pewnie jakaś mięta, ale dziwna, bo mięta ma płaskie listki, a to – mięsiste, jak jakiś aloes.

W tle okno, którego nikt nie chce myć. Są po prostu masakrycznie piekielne do umycia. W dodatku pojedyncza szybka jest jakieś 3 – 4 cm węższa od karchera do okien, więc dupa zbita. Ciągle czekam na telefon z NASA, żeby zaoferowali mi udział w projekcie “Jak długo można nie myć okien”, bo tak po prostu nie myć bez eksperymentu to się jest pospolitym brudasem, a z eksperymentem – naukowcem. Z brudnymi oknami, ale naukowcem.

Bo co można robić w taki upał, oprócz przeglądania zdjęć?

(Jakaś następna guru od sprzątania napisała książkę. O sprzątaniu. Dostojewski i Dickens się w grobach przewracają. No więc, czytałam u Zuzanki recenzję – bo chyba nikt mnie nie posądza, że wezmę do ręki książkę o sprzątaniu – i ona podobno każe wyrzucać zdjęcia. Bo trzeba patrzeć w życiu naprzód, a oglądanie zdjęć w tym podobno przeszkadza. Książki też każe wyrzucać. Na pewno za chwilę będzie miała własne reality show, jeśli jeszcze nie ma, a jak jeszcze wstawi sobie implanty w tyłek, to może nawet własny kanał telewizyjny).

Na pierwszy ogień idzie katedra w Burgos.

Trudno ją sfotografować, bo jest orgomna i rozłożysta, i całkowicie wchłonięta przez miasto. Obudowana domami prawie ze wszystkich stron – tylko ten jeden nieduży placyk z przodu. Z jednej strony to dość interesujące, kluczyć małymi uliczkami i co chwilę wychodzić wprost na katedrę, ale z drugiej – no nie da się zrobić zdjęć, żeby objąć całość.

Ale nie samą katedrą Burgos żyje – jeszcze kaszanką. Na zdjęciu nadziewany anszuj (przepyszny) i rzeczona kaszanka. Na starym mieście jest mnóstwo małych, tradycyjnych sklepów z miejscowymi smakołykami, w których kaszanka leży w oknach wystawowych. Akurat jak byliśmy był niezły upałek i po całym dniu takiego leżenia kaszanki były już nieźle spocone, a nawet zielonkawe. W barach mam nadzieję podają świeżą – bardzo byla smaczna.

A to jest dość starożytny przyrząd do picia wina. Tego dziobka się nie zasysa, tylko przechyla i wino ma ściekać. Przy przechylaniu też ostrożnie, bo można się oblać (trzeba do przodu, nie w bok). Bardzo ciekawe doświadczenie.

Wspominałam, że uwielbiam fontanny?

Wspominałam, że w Oviedo spotkałam Woody Allena?

Takie piękne są tam miejscowości portowe. To jedna z większych i bardziej eleganckich; te porciki bywają malutkie, na kilka rybackich kutrów, bardzo malownicze. Wejścia do portów są umacniane sześcianami z betonu, wysypywanymi do morza, a później jedne na drugie. W jednej miejscowości zimą przyszły takie fale, że przerzuciły przez umocnienie i wrzuciły w sam środek mariny jedną taką betonową kostkę. O wadze 36 ton.

A to Playa de las Catedrales (Plaża Katedr) – chyba widać, dlaczego tak się nazywa.

Plaża odsłania się w czasie odpływu i podobno w sezonie trzeba się będzie zapisywać do zwiedzania, bo będą wpuszczać tylko określoną liczbę osób. Piękne miejsce na nostalgiczny spacer.

To w tym miejscu składa się w ofierze nogi i inne części ciała. Zejście do pieczary widać za kościółkiem.

A to hiena na fasadzie katedry w Santiago de Compostela. Lubię ją i zawsze robię zdjęcie. W tym roku wyrósł jej kwiatek, z którego jak widać bardzo jest zadowolona.

Aha, i widzieliśmy się ze znajomym barmanem z baru Ricla – tym, który ma psa Moki. Otóż, Moki był w kołnierzu, ponieważ właśnie przeszedł operację oka, ze wstawieniem soczewki. Sądząc z tego, jak energicznie wyrwał na spacer, to operacja raczej się udała. Zdjęcia nie mam, bo nie zdążyłam zrobić.

(Jakaś jestem niepozbierana, rzeczywistość mi się rozwarstwia na kilka osobnych wątków i naprawdę wezmę i zwariuję).

No więc, z oczami było tak: w dniu wyjazdu założyłam nowe soczewki oraz zabrałam zapasową parę (jak w podróży w Kosmos, każdy system musi być zdublowany). Podróż przemiła, punktualna, bardzo wygodnym embraerem co ma po dwa siedzenia z każdej strony, i to duże i wygodne – i już po południu jesteśmy w Burgos. Idziemy zwiedzać – pogoda lekko upalna, ale w cieniu bardzo przyjemnie – do starówki prowadzi bulwar nad rzeką, z fontannami, więc byłoby fantastycznie, ale coś mnie drapie w prawe oko. No i tak do końca wieczoru: piękna katedra – oko; fantastyczna starówka ze strefą tapas barów – oko; piję wino i trzymam się za oko. N. odkrył fantastyczną speluneczkę dla miejscowych, w której można się napić wina z tradycyjnych naczyń – jakby dzbanuszków z dziobkiem, a ja marzę tylko o tym, żeby wrócić do hotelu i WYPIERNICZYĆ soczewkę z prawego oka. W ogóle obie soczewki, bo to była para kolorowych, a na zmianę miałam zwykłe, a nie będę wyglądać jak husky.

Następnego dnia spotykaliśmy się ze znajomymi w Oviedo i oni nas zabierali na zwiedzanie wybrzeża Asturii, a później Galicji. W Oviedo odwiedziłam Woody Allena w nowych soczewkach – myślałam, że jest niższy! – i zjedliśmy obiad w cidrerii, ledwo się wytoczyłam. Przez następne dwie noce spaliśmy w przepięknych, kamiennych agroturystykach (casa rural) i jeździliśmy po portowych miasteczkach. Od razu ostrzegam, że Cudillero jest śliczne, ale rozwydrzone ilością turystów i takie na pokaz. Ale takie na przykład Luarca czy Puerto de Vega – zapierają dech. W pięknym Ribadeo jedliśmy obiad – podali nam najlepsze puntillas (czyli maleńkie kalmarki smażone w całości), jakie w życiu jadłam. Niestety, wieczorami jedliśmy również kolacje – nie wiem, jakim cudem oni tyle jedzą, i o tych godzinach i nadal są szczupli – np. o 23.00 wjechała na stół darmowa tapa w postaci talerza zgrillowanego tłustego boczku, pokrojonego w płaskie kwadraty, przepyszny, ale świńska skóra prawie o północy!… No więc w piątek po takiej kolacji (wiadomo, że ten boczek trzeba było popijać) zrobiłam coś dziwnego z jedną soczewką i w sobotę od rana byłam ślepa.

Nasz przyjaciel uspokoił, że jedziemy do A Coruna, gdzie sobie kupię soczewki, ale po drodze wstąpimy w takie jedno miejsce. Zrezygnowana, przyglądałam się jak przepiękny, rozmazany zielony krajobraz miga za oknem, a po tych pięknych zielonych pastwiskach chodzą DZIKIE KONIE. Luzem, stadami. Czasem pasą się tak, że tylna połowa im wystaje na drogę i trzeba omijać. Czasem idzie sobie drogą rodzinka z małym, które domaga się od mamusi cycka i też trzeba omijać (chociaż najchętniej bym wysiadła i przytulała). Oczywiście, to nie są całkiem dzikusy – mają właścicieli, teren jest podzielony ogrodzeniami i co jakiś czas są takie zagrody z belek, do których te konie się spędza, znakuje i robi im się przeglądy techniczne, ale tak sobie żyją. Biegają po górach, pasą się i swojego pańcia widują rzadko. (Dobrze, że to konie, które są duże, bo np. małych kózek mogłabym nie zauważyć z moim minus trzy i pół).

W końcu dojechaliśmy do Santo Andre de Teixido – maleńkiej wioseczki z uroczym kościółkiem, gdzie właśnie rozkładały się stragany z ciastkami, dewocjonaliami i innym odpustowym must – have. Kościółek przepiękny, bo malutki, zadbany, ale prawdziwa atrakcja jest za kościółkiem. Schodzi się po kamiennych schodach do takiej pieczary, w której znajduje się kaplica Świętego Andrzeja – kaplica jak kaplica, ale tam stoją takie stoły, a na nich coś leży. Ja nie widzę, więc podchodzę tak blisko, że prawie wsadziłam w to nos. Dobrze, że byliśmy dość wcześnie, pielgrzymi dopiero się zjeżdżali i w kaplicy byliśmy sami, bo podskoczyłam i chyba nawet lekko kwiknęłam.

Na tych stołach leżały części ciała – no, nie poobcinane, tylko odlane z wosku. I pomniejszone, naturalnie. Ale i tak wyglądało to dość upiornie – na przykład – STOS NÓG. Albo kadłubków. Albo głowy. Zasada jest taka – to, co cię boli, co chcesz wyleczyć, zanosisz i składasz przed Świętym Andrzejem. Te części ciała jak się okazało można kupić na straganach, czego oczywiście nie zauważyłam i dopiero jak wracaliśmy, to mi pokazali palcem. Ale oczu nie mieli w ofercie i w rezultacie Święty Andrzej nie skorygował mi dioptrii, musieliśmy kupować soczewki w A Coruna.

Wybrzeże jest cudowne, ale ucieszyłam się, jak dotarliśmy do ich domu w Porto do Son. Do starych znanych kątów (za każdym razem odkrywanych na nowo, bo w międzyczasie zmieniają się bary, w których BYWAMY na wino, oraz w których ABSOLUTNIE NIE BYWAMY i nasza noga tam nie postanie). Do mojego wielbiciela (zdaniem N.), rybaka Eugenio, lat 83, który codziennie o piątej rano wypływa na ryby, zaopatruje całe miasteczko i później są takie dialogi:

– Hola Eugenio, jak dziś ryby?

– Dziękuję, dobrze, osiemdziesiąt euro!

Jak już wspominałam, nasz przyjaciel jest uroczy w pewien szczególny sposób, na przykład wchodzimy wieczorem do baru, gdzie zastajemy całą wesołą kompanię z Eugenio w centrum:

– Hola, kolejka dla wszystkich – oprócz Eugenio! Ty już idziesz spać, bo rano wstajesz na ryby. Jazda do łóżka.

Eugenio próbował jeszcze negocjować, że może chociaż rumianek, ale nasz przyjaciel był nieugięty (mówi, że po rumianku mężczyznę boli brzuch) i w końcu biedny Eugenio faktycznie poszedł do domu spać.

Ja to chyba jestem stworzona do życia w małych, hiszpańskich miasteczkach. Tylko nie jestem stworzona do niemałych, hiszpańskich kolacji, ciągnących się do pierwszej rano – z serem, szynką, empanadami z morcillą, rybą świnką, smażonymi papryczkami, pasztetem z sardynek – no same lekkostrawne pyszności, po których do rana człowiek się turla po łóżku jak BB-8, trzymając się za brzuch.

Najlepsze, że do niedzieli mieliśmy stosunkowo niezłą pogodę – może nie upał i wieczorami trzeba było założyć sweter, ale do zwiedzania – bardzo przyjemna. Za to w niedzielę pojechaliśmy do Santiago i w momencie, kiedy mijaliśmy tablicę z nazwą miasta, rozpadał się deszcz.

Nie ma takiej możliwości, żebym przyjechała do Santiago i NIE PADAŁO. Po prostu nie ma.

Katedra w Santiago jest w remoncie, ale i tak było pełno ludzi. Musiałam odwiedzić moją ulubioną kaplicę, w której stoi stara figura przedstawiająca Santiago Matamoros. Czyli po naszemu – Święty Jakub (Starszy), na koniu, “mata Moros”, czyli zabija Maurów. Czyli ciemnoskórych. Za każdym razem, jak tam jestem, to przed figurą stoi gigantyczny bukiet kwiatów (zawsze świeży, muszą często zmieniać), sięgający do połowy konia – tak, żeby zasłonić newralgiczną akcję poniżej. A i tak jak się podejdzie blisko, to biedny Maur zza tych kwiatów wystaje. Akurat nie było mszy, to dyskretnie cyknęłam fotkę.

No i z jednej strony naprawdę już chciałam wracać, bo nastąpił taki moment, że nie chciało mi się otwierać gęby, żeby w nią wetknąć coś jadalnego. Po prostu miejsce mi się w człowieku skończyło. No i tęskniłam do Szczypawki. A z drugiej strony – wróciłam i nie mogę się jakoś pozbierać. Ech.

Może na pocieszenie powinnam sobie usmażyć boczek o północy.