Miesiąc: wrzesień 2015

Od wczoraj grzejemy (zapisać: początek sezonu grzewczego – 29 września – i teraz tak do połowy maja!… Widać, jak mi zęby rosną?). Jesteśmy z piecem na etapie wzajemnego obwąchiwania się i ostrożnej wymiany uprzejmości – na razie ugrzał, co miał ugrzać, bez zbędnej dyskusji; kaloryfery były ciepłe, podłoga ciepła – co oczywiście o niczym nie świadczy, bo jego poprzednik też się przyczajał i robił nam PARTY NIESPODZIANKĘ i NOCLEG W LODOWYM HOTELU znienacka przy minus 30 stopniach. Więc nie chwalę dnia przed zachodem słońca i przed zobaczeniem, w co wskoczyłam.

Jedno, co mnie zachwyca – mam gorąca wodę CAŁĄ DOBĘ. Nie letnią, tylko gorącą, i nie okienko rano i wieczorem, tylko CAŁY CZAS. Jak w jakimś hotelu (i to nie w każdym)! I mogę brać prysznic dowolnie długo, bez przerażającej wizji opadającego poziomu paliwa w zbiorniku i kalkulacji, czy jak nam się olej skończy w środę, to pan Janusz z panem Zenkiem będą mieli wolną cysternę, żeby podjechać i zatankować, bo im się nie opłaca wozić takiej drobnicy i tera wożą palywo, pan zadzwoni jakoś za tydzień (no dobra, w GazGrodzie nie było takich akcji, kierowcy byli super mili i podjeżdżali nawet po godzinach swojej pracy, ale u innego dostawcy – lokalnego biznesmena  – to nawet pani żona właściciela potrafiła człowieka opierdolić OSOBIŚCIE, jak miała zły dzień, a klient akurat jej dupę zawracał jakimś zamówieniem).

Zbadałam rynek kocyków z rękawami i tak – ten oryginalny, snuggie, po pierwsze ma dość DZIWNY niebieski kolor (ale kolor bym przebolała – tym bardziej, że taki właśnie snuggie ma Tina Fey w „30 Rock”), tylko że jest z takiego cienkiego, gładkiego polaru, do którego NATYCHMIAST przyczepią się wszystkie kłaki moje i Szczypawki. Ja bym wolała taki gruby, kudłaty polar. No i ten kocyk okrywa PRZÓD, a co z plecami?… To już chyba zostanę przy genialnej polarowej bluzie od teściowej (tak! Od teściowej – co roku na Gwiazdkę proszę ja o flanelową piżamkę i daje mi te piżamki PRZEŚLICZNE, z mięciutkiej flanelki, a w tym roku dostałam trzyczęściowa – z polarową bluzą w komplecie), na flanelowej podszewce. Zmarźluny czują temat?… Ciepełko polaru PLUS flanela od spodu – czyli dotykamy bawełny. Po prostu RAJ.

Do koców elektrycznych nie jestem do końca przekonana. Może mam uraz z dzieciństwa po radzieckiej poduszce elektrycznej, a jak herbatka się rozleje i mnie skopie? Nie, dzięki – jakoś opękamy ze Szczypawką sezon na kanapie unplugged.

Nic to, jak mawiał Mały Rycerz – jeszcze tydzień z ogonkiem i będzie kilka dni na doładowanie akumulatorów słonecznych (z tym, że wziął i wyleciał w powietrze) (Mały Rycerz).

„Wyniosłem z garażu największego pająka, jakiego w życiu widziałem” – powitał mnie w niedzielę rano N. W wiaderku wyniósł; na słoik był za duży. Poprzedniego dnia osobiście piznęłam przez całą chałupę psią miską, w której siedział kątnik. Na lanczyk zajrzał!… Oraz cos mnie użarło w szyję. Nie komar, po komarze są inne bąble.

W przeciwieństwie do niektórych, nie przepadam za jesienią.

I np. dynia nie jest dla mnie argumentem. Dynia wygląda ładnie, ale smakuje NICZYM. Większość potraw z dyni byłaby tak samo smaczna, albo i lepsza, gdyby ze składników usunąć dynię. Jedynym smacznym elementem dyni są pestki.

Oraz udało mi się obejrzeć całe 30 minut polskiego filmu „Ziarno prawdy”; nie piznęłam płytą przez chałupę jak psią miską z pająkiem tylko dlatego, że to płyta Hanki. Niestety, nie jestem odbiorcą polskiego kina; tam jest tylko dwóch aktorów, którzy GRAJĄ – pan Więckiewicz i pan Trela. Reszta jest na poziomie teatrzyku licealnego i to wystruganego z drewna (od dawna podejrzewam, że współczesne polskie szkoły aktorskie maja bliskie powiązania z Lasami Państwowymi). Nie dość, że mówią przez zęby i bez dykcji, to tradycyjnie jest wspaniały dźwięk, jak z beczki z kiszonymi ogórkami.

Wytrzymałam pół godziny i poczłapałam po „Ojca chrzestnego” na uspokojenie.

Miałam poruszyć temat pani dziennikarki, która boryka się z systemem nie goląc pach, ale chyba szkoda moich deficytowych zasobów energii na takie zagadnienia.

W środę w nocy trzy stopnie. Wyć mi się chcę. I wyłabym, ale Szczypawka się przestraszy. Kocyk z rękawami muszę sobie kupić PILNIE.

Miałam taki plan, że ten drań (piec – chodzi mi o stary piec) postoi na podwórku, a ja z kuchennego okna, popijając herbatkę, będę patrzyła jak pada na niego zimny jesienny deszcz. Od czasu do czasu rzucę w niego skorupką jajka albo innym odpadkiem. Czasem walnę młotkiem, przechodząc obok. Na Halloween nalejemy mu do środka nafty i podpalimy, a jak już mi się znudzi, zadzwonimy po serwis odwożący stare graty na wysypisko, MWAAAAAAA HA HAHA HAAAAA!…

I co? I NIE STAŁ NAWET PRZEZ TYDZIEŃ! Ustawiła się do niego kolejka jak do nastolatki z największymi cyckami na szkolnej zabawie! Telefon się urywał, a ludzie zostawiali swoje CV ze zdjęciem i rekomendacjami. W końcu N. oddał potwora jednej rodzinie z naszej okolicznej wsi.

Trochę jestem załamana, bo – gdzie ta osławiona karma? GDZIE? Za wszystko co nam zafundował, powinien w niego co najmniej rąbnąć meteoryt. A tu proszę – dostał nowy, cieplutki dom przy miłej rodzinie, z dziećmi, psami i kurami. Czy to jest sprawiedliwe? W dodatku uważam, że N. popełnił błąd, że nie oddał go komuś mieszkającemu BARDZO DALEKO, żeby zminimalizować prawdopodobieństwo, że zimą odwiedzi nas WŚCIEKŁY TŁUM z widłami i pochodniami, podziękować za piec.

Ale może ja nie wiem wszystkiego; może np. ta miła rodzina trzyma pod podłogą w piwnicy kilku wychudzonych autostopowiczów, a pan domu przybija im rączki i nóżki do listewek i w sobotę sadza dzieci na kanapie i robi im TEATRZYK KUKIEŁKOWY. I może właśnie ten piec należy im się jak przysłowiowemu psu przysłowiowa zupa.

Życie jest skomplikowane.

Kupiłam taramosalatę w Lidlu (no niestety; wiem, że wiele razy przysięgałam, że już nigdy żadnego gotowca, ale… taramosalata!…) i teraz ciekawe, przez ile dni będzie mnie brzuch bolał.

No więc.

Agnieszka Fitkau – Perepeczko zniechęciła się do młodszych kochanków. Dopiero teraz?… Ja w ogóle jestem nieprzekonana do instytucji kochanka jako takiego (po co to komu?… Nie dość, że z mężem się człowiek użera, to jeszcze drugiego sobie na łeb brać? W dodatku obcego chłopa – jakieś to w ogóle jest raczej mało higieniczne), to jeszcze MŁODSZY?… Masakra jakaś. Fu, nie wyobrażam sobie.

Mourinho znowu zrobił awanturę – podobno o to , że lekarka mu zdjęła z boiska okrwawionego zawodnika, a był ważny mecz i jemu ten zawodnik był potrzebny. Więc ją wywalił. Mourinho mnie fascynuje, odkąd zaczęłam z N. wyjeżdzać do Hiszpanii i tam w sportowych dziennikach, dzień w dzień, były kilkustronicowe rozważania na temat awantur Mourinho, którego w końcu zaczęli podczas meczów zamykać w takim szklanym akwarium bez wody. W ogóle mnie interesuje, na czym polega praca takiego Mourinho – przychodzi na zakład, odbija kartę i co? Co konkretnie ROBI? Znajomy mówi, że SIEDZI I MYŚLI. O futbolu. A N. dodał, że jeszcze robi budżet drużyny na sezon i np. wychodzi mu, że na ten sezon potrzebuje 350 milionów euro. Z grubsza. Czyli w sumie niezła fucha (robiłam w życiu niejeden budżet i to jest niezła zabawa – gorzej z wykonaniem). Tylko nudna (no błagam, piłka nożna?… Ziewam, pisząc te dwa słowa).

Oraz rozczulił mnie niedawny komunikat NASA: „Stolec pochodzący z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej jest spalany w atmosferze ziemskiej. Wygląda jak spadająca gwiazda”. Ale czy spełnia życzenia? Bo skąd człowiek ma wiedzieć, co spadło?… Naprawdę, świat jest pełen pułapek.

A tak z bliższych geograficznie wydarzeń, to wykąpałam wczoraj Szczypawkę, bo śmierdziała olejem opałowym tak, jakby przy sprzątaniu kotłowni ktoś się pomylił i użył jej zamiast mopa. Teraz ślicznie pachnie, jest puchata i urocza i lekko mnie nienawidzi.

Natomiast okazało się wczoraj, że BYĆ MOŻE uda nam się kopsnąć na wakacje na początku października, w tym celu N. zadzwonił do biura podróży, a pani się załamała „Państwo ZNOWU w to samo miejsce?…”. No nie wiem, co w tym takiego dziwnego – ja tam jestem zdania, że jak się znajdzie dobre miejsce, to trzeba się go trzymać.

Nie mam co czytać (tj. zamówiłam nową Anne Tyler, ale przyślą dopiero po 23 września).

No więc, Drogi Pamiętniku, z gośćmi to u nas jest tak, że zawsze po wizycie zostaje mi więcej jedzenia i alkoholu netto, niż przygotowałam. Chyba nikt we mnie nie wierzy kulinarnie, bo przynoszą swoją wałówkę (moja szkolna koleżanka, jak się umówiłyśmy na robienie pizzy, to przyszła nawet z własną mąką, takie ma o mnie mniemanie! Ale wybaczam jej, bo znamy się od urodzenia albo i wcześniej). Chyba na przyszłość muszę założyć na drzwiach bramki wykrywające artykuły spożywcze.

A w nocy zginęła nam Szczypawka. Budzę się i robię delikatny rekonesans – nie ma psa. Na kołdrze nie ma, pod kołdrą – nie ma. Macam, bo może wlazła w poszewkę (jamniki lubią) – nie ma. Rozglądam się po sypialni – drzwi zamknięte, psa nie ma! Budzę N., co akurat tej nocy NIE BYŁO PROSTE (na koniec był grany rum z kolą w postaci rozchodniaczków – dobrze, że w końcu zabrakło kokakoli, bo już były braterskie uściski, poklepywanie, zapewnianie, że Polak Hiszpan dwa bratanki i nie szkodzi, że właśnie nam spraliście tyłek w koszykówkę, i ogólnie zapanował chlupoczący, przyjacielski nastrój). No więc ja go szturcham, że PIES GDZIEŚ WYPAROWAŁ z zamkniętej sypialni, on niemrawo coś bulgocze – ja już prawie mam zawał, wołam Szczypawkę… A tu spod poduszki wyłania się mały, czarny, potargany i zaspany łepek – o co kurna chodzi i czego się drą po nocy i nie dają psu spać?…

Wlazła pod poduszkę za naszymi głowami, przy samym wezgłowiu, w poprzek łóżka (bo jamniki muszą w poprzek, tak już mają), wyciągnęła się jak wąż i zniknęła. Jak leży na kołdrze, to potrafi zająć trzy czwarte łóżka, a teraz nagle zamieniła się w mały, niewyczuwalny wałeczek za naszymi głowami. I tak oto pies zupełnie dosłownie wszedł nam na głowy.

A dziś jest trochę okropny dzień, chociaż w sumie to już się tak nie przejmuję jak kiedyś, tylko że dziś na dodatek przychodzą panowie zainstalować nam piec (ha! kto jeszcze dostał na urodziny NOWY PIEC?) i prognoza jest taka, że nie będzie ciepłej wody przez dwa dni, jak wszystko dobrze pójdzie. Bo jak gorzej pójdzie, to nie wiadomo, kiedy znowu będzie. Prawie, PRAWIE mam motylki w żołądku (chociaż może to od tych tartaletek z kozim serem i karmelizowaną cebulą, hmmm). Tymczasem weszłam w przepiękną, żarówiaście różową kieckę od Adolfo Domingueza, co do której już nie miałam złudzeń ani nadziei, że kiedyś w nią wlezę i nawet oddałam Zebrze, ale ona mi wczoraj odniosła i wua la! Dobra na mnie. Więc nie narzekam. (Ale jak tej wody nie będzie dłużej, niż trzy dni, to ZACZNĘ narzekać).

To idę sobie kupić przepiękny pierścionek na urodziny – N. dostaje rybiego oka na widok moich kolejnych drogocennych pierścionków z kolorowymi oczkami, bo okazjonalnie farbują mi palce na zielono, a od jednego dostałam nawet malowniczego parcha na całej dłoni (no, ten trochę przesadził; już go nie noszę). Zamiast się cieszyć, że nie zbieram np. suszonych ludzkich główek.

Hm, pomyślmy co u mnie. Chyba doprawdy nic nowego. Gości mamy w sobotę. Hiszpańskich współpracowników N. Dowiedziałam się o tym dość przypadkowo – jak zwykle zresztą, bo mechanizm jest taki: N. zwykle impulsywnie i pod wpływem nastroju chwili zaprasza gości. Później nic mi nie mówi, nie wiem dlaczego. Boi się? Ale czego – przecież nie opierdalam go za to jakoś spektakularnie – tyle co zwykle. Więc nie wiem, na co on liczy nie mówiąc mi – że nie zauważę, jak przyjadą?…

W każdym razie muszę dziś wieczorem przypilnować, żeby wyjął ośmiornicę do rozmrożenia.

A tak bardziej ogólnie to jednak trochę mnie wkurwia to krótkie ostrzyżenie, zwłaszcza kosmyki dookoła twarzy – są za krótkie, żeby je złapać w gumkę czy koczek, opadają mi na oczy i doprowadzają do lekkiego szału bitewnego. Jeden raz w życiu miałam grzywkę – w wieku lat czterech, sama ją sobie zresztą obcięłam. Ale z tego co pamiętam, wtedy o wiele bardziej wkurwiona była moja matka. Nie wiem, czemu, w końcu to nie jej włosy wchodziły do oczu.

Wspaniale. Niecały tydzień temu się ochłodziło, a już mi ręce pękają z zimna. I ponura jestem jak zapomniany od lat słoik kiszonych ogórków w piwnicy (taki, co ogórki już dostały białego nalotu, a zalewa niebieskawej poświaty). W dodatku jesteśmy w samym środku bardzo interesującego eksperymentu gazowniczego – kto będzie pierwszy: gazownia z licznikiem czy jesień z przymrozkami (a gaz zakładamy, przypomnę, od marca). Tyle emocji!… Muszę sobie kupić pół kilo masła na uspokojenie. I wiaderko klarowanego.

Zapadłam się w sobie z tego zimna jak purchawka. Stara purchawka, którą notabene jestem i nie ma co udawać, że nie. Howgh.

Z życia starej purchawki: w dalszej rodzinie N. skandal obyczajowy – niedawno poślubiona panna właśnie z płaczem i trzymiesięcznym niemowlęciem zwiała z domu teściów, gdzie po ślubie zamieszkała z mężem. Rodzina męża bardzo zdziwiona, o co jej chodzi – przecież jest jedzenie w lodówce!

To są oczywiście moje ulubione klimaty z forum – wolne pół godzinki, kubek herbaty i wąteczki “Ratunku pomóżcie co robić chyba rozwód! Po ślubie ZAMIESZKALIŚMY U TEŚCIOWEJ…”. Takie wątki idą w dziesiątki i setki, a rady w każdym z nich są takie same – WYPROWADŹCIE SIĘ. Chcecie pozostać małżeństwem – wyprowadźcie się ZARAZ JUTRO. Ciekawe, co mnie mogłoby zmusić, żebym zamieszkała z teściami? Chyba całkowity paraliż czterokończynowy połączony z utratą świadomości. Nie, nawet nie chcę ZACZĄĆ sobie tego wyobrażać. Mało tego – z moją Mamą też bym nie zamieszkała. No – może w wariancie – ona zajmuje pokój we wschodnim, a ja w zachodnim skrzydle Downton Abbey. Chociaż i tak od razu by się zaczęło “Która to godzina, a ty jeszcze śpisz” – “Mamo, ale SOBOTA” – “No właśnie! Sobota i trzeba wstać i sprzątać!” – aaaaaa!…

Nie wiem, co te panny sobie wyobrażają, wprowadzając się do matek swoich mężów – że co rano będą schodzić w peniuarze do kuchni, zwabione aromatem kawy i świeżych bułeczek, i śpiewać na dwa głosy z teściową Duet Kwiatów z “Lakme”? To się chyba bierze z jakiegoś deficytu adrenaliny w życiu. Albo wyobraźni (całkowitego). Już widzę, jak teściowa w swoim własnym – zaznaczam – domu bezkonfliktowo usuwa się w cień i ROBI MIEJSCE  dla młodszej kobiety, nowej pani domu. Błagam. Tak, zwłaszcza matki facetów są takie łagodne i spolegliwe. Jak wkurwiona Godzilla.

Ja wiem, że każdy musi się uczyć na własnych błędach. Ale ten jeden można sobie darować i skorzystać z uniwersalnej prawdy obiegowej, która brzmi – jeśli to nie wojna nuklearna, to nie mieszkamy z teściową. I / lub teściem. Bo jeśli to wojna nuklearna, to w zasadzie już wszystko jedno, i tak czeka nas biegunka i białaczka (a propos wojna nuklearna – kiedy drugi sezon “Manhattanu”? Bo tęsknię).

Piec nam dziś przywożą. Gazowy. Cieszyłabym się, że nasza olejowa Odyseja dobiega końca, ale niestety ZBYT DOBRZE WIEM, do czego te łobuzy są zdolne.