Miesiąc: maj 2021

Na miły początek tygodnia przeczytałam dla odmiany artykuł historyczny (bieżącej polityce nie daję rady w poniedziałek rano) o najbrzydszej królowej Polski, Elżbiecie Rakuszance. Podobno Kazio Jagiellończyk, jak mu ją przywieźli celem ożenku, to uciekł i zamknął się w komnacie i powiedział, że nie wyjdzie – ale później się do niej przyzwyczaił. Chyba nawet dość dogłębnie się przyzwyczaił, bo mieli trzynaścioro dzieci – czego to człowiek nie zrobi z przyzwyczajenia!…

Jedna moja koleżanka twierdzi, że wszystko może stać się nałogiem – mój najnowszy nałóg to kolorowa woda w probówkach, którą trzeba przelewać tak, żeby w każdej probówce został tylko jeden kolor. W piątek prawie garnek przypaliłam przez to przelewanie – czy ja bym nie mogła mieć jakichś bardziej spektakularnych nałogów? No nie mogłabym, bo nie mam dilera. Raz o mało co bym miała dilera, bo jeden pan nas zaczepił w Lizbonie i chciał nam sprzedać podobno haszysz, ale nie kupiliśmy, bo to wyglądało jak brązowa plastelina i za cholerę bym nie wiedziała, co z tym zrobić dalej. 

Wczoraj był Międzynarodowy Dzień Bez Stanika – niestety nie mogłam obchodzić, bo kinderbal u Zebry, a nie robi się dzieciom takich świństw (chociaż w literaturze jest sporo o dziwnych ciotkach, które robiły jakieś szokujące rzeczy). A dziś z kolei podobno Dzień Bez Majtek – no nie, też nie obchodzę, tym razem z pobudek ideologicznych i przekonania wewnętrznego.

A w ogóle to poszłam na to przyjęcie, bo mnie Zebra skusiła urządzeniem do robienia waty cukrowej, które kupili niedawno. To jest w zasadzie moje marzenie z dzieciństwa, taka maszynka do waty cukrowej – kiedyś ją uwielbiałam i mogłam jeść na okrągło. Teraz trochę mniej, ale akurat miałam ochotę i bym zjadła – a urządzenie zrobiło jedną malutką watę, a później zaczęło przypalać cukier, śmierdzieć i tyle wyszło z moich marzeń. A watę zjadła babcia, bo PRZYWILEJE SENIORÓW. I musiałam się zadowolić Pavlovą, no naprawdę.

Kolejny artykuł – córka pana Wodeckiego zdradza jego sposób na to, żeby być w życiu szczęśliwym: otóż trzeba się dużo uśmiechać i jeść kiszoną kapustę. Muszę to przemyśleć.

Poszłam pomagać N. w ogródku, wbił mi się w palec kolec róży i tyle by było z mojego pomagania. Jak ktoś nie ma ręki do zielonego, TO NIE MA I JUŻ. Za to odkryłam dwa gniazda – kokony malutkich żółtych pajączków, po sprawdzeniu w internetach okazało się, że to maleńkie krzyżaki. Super, naprawdę świetnie. Na oko to jakieś kilkaset krzyżaków. Teraz tylko trzeba mieć nadzieję, że przynajmniej część się wyprowadzi, kiedy dorośnie, bo inaczej nasza chałupa będzie wyglądać jak permanentna dekoracja na Halloween.

„Później” muszę przyznać, że bardzo zacne – nie chcę tu używać oklepanego banału, że „stary dobry King”, no ale tak jest. Natomiast co do książki jako takiej, to powinna być używana jako przykład na to, jak w dzisiejszych czasach ABSOLUTNIE NIE WYDAWAĆ książek. Powinna być o połowę cieńsza, przede wszystkim – odstępy między wierszami i marginesy jak u studentów, wyciskających z dwunastu stron A4 tekstu pracę magisterską na 70 kartek. Połowa drzew mogłaby żyć dalej, że nie wspomnę o miejscu na półce. 

Natomiast.

Natomiast przez to czekanie na nową książkę Grzebałkowskiej zupełnie zapomniałam… To jest, nie zapomniałam – 4 maja miała premierę nowa książka pana autora od „Marsjanina” (Andy Weir). I to jest niesamowite, że natychmiast u nas było dostępne tłumaczenie! A ja się zagapiłam, bo myślałam, że będzie za jakiś miesiąc – dwa najszybciej. I proszę państwa, nie pamiętam kiedy ostatni raz biegłam. Bo ja nie biegam, mam taką zasadę w życiu; moi znajomi wiedzą, że jak mnie zobaczą biegnącą, to mają nie pytać, tylko spierdalać – bo to znaczy, że uciekam od czegoś NAPRAWDĘ POTWORNEGO. A teraz POBIEGŁAM DO KSIĘGARNI (no, od parkingu przy placu, dużo tego nie było, ale chodzi o symboliczne znaczenie) po „Projekt Hail  Mary” i wsiąkłam na dwa dni. Uwielbiam takie książki, których się nie da odłożyć – czytałam nawet przy krojeniu pieczarek. Moim zdaniem – powrót do formy w stylu „Marsjanina”, po słabszej „Artemis” (chociaż tak, zgadzam się z recenzją, że niemożliwe, żeby jakiś statek kosmiczny wyleciał z NASA bez czeklist; nie ma lotu w kosmos bez czeklisty, więc trochę mnie to drażniło, ale miłość wiele wybacza). A i wzruszyć się można, no po prostu – tego mi było trzeba.

No i tak to. A na Netflixie odkryłam świetny serial australijski „Sisters”. Kocham australijskie seriale, chyba chodzi o to, że ludzie w Australii (chodzą do góry nogami, więc) są bardzo, ale to bardzo wyluzowani. I ich styl bycia, problemy, reakcje – no wszystko – są takie cudownie abstrakcyjne. Może to dlatego, że w każdej chwili mogą spotkać pająka wielkości sporego psa, ale i tak im trochę zazdroszczę. Poza tym – hej, mam w ogródku jakieś pięćset malutkich krzyżaków! To już prawie kawałek Australii. 

I chciałam zauważyć, że ostatni tydzień maja jest. GDZIE SIĘ PODZIAŁ CAŁY MAJ? 

Byłam z koleżankami na winie! Czas już był NAJWYŻSZY; zmarzłam co prawda dość solidnie, gardło mnie dziś boli, ale niczego nie żałuję. Niczego! Nawet kieliszka naprawdę ohydnego słodkiego wina na koniec (o jakie było wstrętne!), bo pani przy barze dopiero się uczy. Zmarzłam – ale W IMIĘ ZASAD. 

Natomiast w weekend było ciepło i nawet wybraliśmy się na spacer do lasu. Nie był daleki, ponieważ głównie przeskakiwaliśmy przez żerdzie, poukładane przez leśników w poprzek drogi, żeby nasz wspaniały naród nie wjeżdżał do lasu pozbyć się śmieci. A śmieci i tak leżały w malowniczych kupach, głównie połamany plastik i jakieś rury. Ciśnienie mi skoczyło i wróciliśmy – nawet nie chce mi się wyobrażać, kim jest chuj, który przyjeżdża do lasu wywalić śmieci, kiedy w cenie deklaracji śmieciowej jest wywóz WSZYSTKIEGO, a po stary telewizor czy pralkę przyjadą, wystarczy zadzwonić. Naprawdę uważam, że łatwiej się porozumieć z głowonogami z kosmosu, niż z pokaźną częścią naszego społeczeństwa, która żyje po to żeby ukraść, czego nie da się ukraść – to zniszczyć, a śmieci wywieźć do lasu. 

No i niestety bardzo dobry i zabawny serial o głupim tytule „Przyjaciele z uniwerku” skończył się po żałośnie krótkich dwóch sezonach, przy czym w drugim jest polski akcent, kiedy to lekko narąbane trio idzie się zabawić do POLSKIEJ DYSKOTEKI. Polska dyskoteka jest pokazana tak boleśnie prawdziwie (w tle leci muzyka disco polo!) (tj. nie przesadzajmy, że disco polo to muzyka – ścieżka dźwiękowa, powiedzmy), że aż mi się zrobiło słabo na widok strojów i makijaży. No niestety, tak to wygląda, nie ma co udawać, że nie – wystarczy się przejść na wesele. A właśnie, o matko – podobno już można znowu robić wesela! Zgroza, zgroza. Mam nadzieję, że nikt z rodziny lub znajomych nie wpadnie na ten pomysł (albo wpadnie teraz szybko, póki wolno zapraszać niedużo osób, żebym znowu nie wylądowała jako statysta w horrorze pt. „Sala na 250 osób z wiejskim wozem w kącie”).

A wczoraj N. wyciągnął z paczkomatu przesyłkę z książkami (dlaczego kilka książek jest pakowanych w takie PRZEOGROMNE PUDŁA, jakbym kupiła cztery pary kozaków do uda na 20 cm obcasie? Sama bym tego nie dała rady wytachać), więc się zamierzam przekonać, czy te entuzjastyczne opinie o „Później” to nie przesada. Tym bardziej, że przez najbliższy tydzień ZNOWU ma lać i kolejne entuzjastyczne wypady na miasto chyba sobie poczekają. Trudno będzie restauracjom odrobić straty, tylko w ogródkach w taką pogodę. Co za pokręcony rok.

Śniło mi się, że zginęłam w katastrofie helikoptera. Czyżby życie wracało do normalności?

Niby cieplej (dziś N. łapał do słoika pierwszego wiosennego pająka na suficie nad łóżkiem), ale strasznie wieje. Wczoraj zwiało dużą, ciężką donicę z krzaczkiem laurowym (jak on się poprawnie nazywa. bo to nie jest DĄB laurowy chyba?) z murku na tarasie. A tyle razy mu mówiłam (jak dziecku – po rusku, po niemiecku) – nie stawiaj wysokich roślinek na murku, bo je zwieje. Mówiłam setki i tysiące razy i W KOŃCU SPADŁO i wyszło na moje. Tylko doniczki żal, bo była ładna.

Natomiast nie wiem, czy to odczyn poszczepienny czy co, ale bardzo mi się spodobał serial na Netflixie „Przyjaciele z uniwerku”. Przyznam, że kijem bym nie tknęła – beznadziejny tytuł – gdyby nie Robin z „Jak poznałem waszą matkę” w jednej z głównych ról. A później się okazało, że jeszcze Kevin Arnold i w ogóle sporo znajomych twarzy i wciągnęłam trzy odcinki duszkiem. N. się pytał, od czego tak pokwikuję („Na mnie alkohol nie działa, bo uprawiam sport” – powiedział 150 kg kierowca busa – i tym podobne). Przyznam, że moim ulubieńcem został póki co chłopak Kevina Arnolda, który ma chyba lekkiego Aspergera i odwrotne poczucie humoru, bardzo w moim stylu.

Co do czytania, to zamówiłam najnowszą książkę Magdy Grzebałkowskiej, ale przyjdzie dopiero po 19 maja niestety. Wraz z nią dałam szansę Stephenowi Kingowi – przekonał mnie w opisie chłopiec, który widzi duchy – lubimy, jak się znęcają nad małymi chłopcami. Jego ostatnie książki już mnie tak nie wciągały, jak kiedyś, ale autor „Miasteczka Salem”, przy którym o mało nie dostałam zawału, ma u mnie duży kredyt zaufania. No zobaczymy.

Podobno od jutra nadciągnie nad Polskę pogoda prosto z Hiszpanii, czyli BĘDZIE LAŁO CO NAJMNIEJ TYDZIEŃ! Hej! Wszyscy się cieszą, prawda? A już prawie zaczął kwitnąć bez (ale schowałam zimową kurtkę, chociaż tyle).

Ciągle mi zimno. Wychodzę z psem w zimowej kurtce i marznę WEFSZYSTKO. Jaki jest sens posiadania cellulitu, ja się pytam? Kiedyś byłam chuda i ciągle było mi zimno – teraz mam wielki tyłek z okładziną tłuszczową i NADAL marznę. No to gdzie sens, gdzie logika? Przecież skoro już ta dupa tłusta jest i mnie wpędza w rozpacz, to PRZYNAJMNIEJ powinna się zachować na tyle przyzwoicie, żeby trochę grzać. Ale nie, oczywiście NIE. Żadnego pożytku. 

Na dodatek mam pięć z siedmiu symptomów demencji starczej. Nie mogę czytać artykułów o chorobach, bo normalnie mam jak z tym facetem, co czytał encyklopedię medyczną i wyszło mu, że ma wszystkie opisane choroby Z WYJĄTKIEM hipochondrii.

Na rozluźnienie zażywam rekreacyjne dragi w postaci ibupromu zatoki na migreny i czytam Strugackich; jakoś znakomicie się wkomponowują w rzeczywistość. W „Porze deszczów” bohaterowie ciągle jedzą minogi – muszę przyznać, że minogowi na talerzu powiedziałabym jednak NIE. Minóg znajduje się poza granicą akceptowalności – to jakby zjeść wielką pijawkę! W Hiszpanii i Portugalii niby jedzą (lamprea, jakby ktoś życzył), ale ja bym raczej wymiękła. Kogucie grzebienie też jedzą i też nie dałam rady.

A i jeszcze dowiedziałam się od koleżanki, że jak człowiek dużo siedzi, to się szybciej starzeje i ma dużo wyższy wiek biologiczny od metrykalnego. No to chyba ja mam już ze sto dwadzieścia lat, ostatnio tylko siedzę, jak ropucha w jamie. Ale jak tu wyjść, ja się pytam, w taką pogodę? JAK?…

PS. W doniczce nadal stan kiełków wynosi sztuk jeden. Jednak się nie nadaję. Beebombs nawet prewencyjnie nie dotykałam, wszystkie rozłożył N.

Bitwę o cukier z mrówkami przegrałam. Wprowadziły się do pudełka z ciemnym cukrem w kostkach – miałam złudne przekonanie, że jest szczelnie zamknięta klipsem. Mrówki wyśmiały zamknięcie na klipsa i urządziły sobie nielegalne mrówcze zgromadzenie, normalnego Openera albo i lepiej. W konsekwencji niestety musiałam cały cukier wypierdzielić z szafki, bo spacery po kubkach… i tak dalej. Cześć jego pamięci, w sumie był dla gości; w związku z czym nie będzie się gościom słodzić (tylko powie im się w oczy, jak jest).

Zresztą cukier jest niezdrowy. Ale co jest zdrowe? Chyba tylko wódka i oczywiście wino. 

No a dziś zaczęła się majówka i od rana deszczyk kropi. W jednym mięsnym obok nas były ZAPISY NA KIEŁBASĘ GRILLOWĄ, oj tam, doprawdy. Grillowanie w deszczu jest takie romantyczne, zupełnie jak sceny w „Czterech weselach i pogrzebie” (no i kiełbasek nie trzeba polewać, żeby się nie przypaliły). 

Dobrze, że nie miałam wygórowanych oczekiwań wobec tej majówki (ostatnio to jest strategia, która się najlepiej sprawdza). Cieszę się z tego, że na horyzoncie 1) fryzjer, 2) szczepionka – i wystarczy tego szczęścia.

Z cyklu „moje pierwsze razy” – otwierałam u koleżanki wino elektrycznym korkociągiem. Bardzo przydatny gadżet, naprawdę, polecam wszystkim paniom do torebki (tylko trzeba mieć spore torebki typu wór na ziemniaki, jak ja). Bardziej pożyteczny niż wibrator, moim skromnym nikogo nieobchodzącym zdaniem.

W związku z powyższym – niech żyją polarowe kocyki i pojemne kieliszki. Cheers!