Miesiąc: październik 2015

Czasem to mi się wydaje, że jestem jak Nicole Kidman w „Innych”, czy raczej jak Geena Davis w „Beetlejuice” – jakimś bytem równoległym, który mieszka w domu z moim mężem i N. nawet wyczuwa moją obecność, zdaje sobie sprawę, że coś tu krąży i gada, ale na nią nie reaguje i nie nawiązuje kontaktu (albo bardzo rzadko). No bo jak inaczej wytłumaczyć, że wieczorami gadam w zasadzie TYLKO JA? I na jedenaście zadanych pytań dostaję jedną, góra dwie odpowiedzi? Ja wiem, że kobiety mają to do siebie, że cały czas brzęczą jak zepsuta świetlówka, nawet Osiecka o tym pisała w „Zabawach poufnych”. I już się nauczyłam, że nie ma co stawiać pytań otwartych, np. „No i co tym myślisz?”. Ale jeśli trzy razy musze zapytać, CZY CHCE DO TEGO MUSZTARDĘ, zanim wyduszę jakąś monosylabę w odpowiedzi, no to kurwa mać, naprawdę chyba kupię tabliczkę OUIJA – może pójdzie szybciej. Więc nie wiem – jestem duchem czy nie jestem? Wydaje mi się, że jak cos mówię do innych ludzi, to mnie SŁYSZĄ, ale może tych ludzi sobie wymyśliłam?..

(Tak, wiem – wojownik wraca po CIĘŻKIM DNIU i musi odpocząć, a ja mu zawracam dupę babską paplaniną. Ale chyba czasem może zmarnować jedną cenną sekundę na odpowiedź, czy CHCE MUSZTARDĘ!…)

Ale wczoraj doprowadziłam go do płaczu!

Pamiętacie te scenę z „Julie – Julia”, jak Meryl Streep uczy się kroić cebulę i przed nią leży wielka góra skrojonej cebuli, a mąż ucieka z domu do knajpy?… No to wczoraj tak było u nas, bo robiłam karmelizowaną (najpierw przez godzinę człowiek kroi cały worek tego cholerstwa, później pięć godzin miesza, a na koniec zostaje mała miseczka bursztynowej cebulki). Ja nie płaczę przy krojeniu cebuli, bo noszę szkła kontaktowe. O co zresztą zawsze spierał się ze mną maż koleżanki – że to jest NIEMOŻLIWE, bo przy cebuli się płacze od ZAPACHU, więc szkła kontaktowe nie mają tu nic do rzeczy i wystarczy przy krojeniu cebuli oddychać przez usta i np. trzymać zapałkę w zębach. A ja kroję w szkłach, oddycham przez nos i nie płaczę. Może wącham oczami po prostu. No i wczoraj kroję, szatkuję to wiadro surowca, jak zwykle – ani jednej łzy, nawet pociągnięcia nosem… Natomiast popłakał się N., siedzący przy stole kilka metrów dalej. Od zapachu.

No więc już NIC NIE ROZUMIEM, jak to jest z tą cebulą i od czego się właściwie płacze. Może nie płaczę, bo jestem zwyczajnie twarda suka (ale na „Królu Lwie” ryczę od pierwszej minuty!).

Podobno „Dziewczyna z pociągu” – bardzo dobry kryminał. Już do mnie jedzie.

(Dziś od rana coś wiercą, więc czuję wszystkie zęby oraz nieokreśloną tęsknotę za czasami bez zaawansowanych urządzeń elektromechanicznych) (oraz za flaszką).

No no no. Ale się „Żona idealna” zaczęła – Denny Duquette w miejsce Kalindy, powiadacie?… No zobaczymy, niech się chłopina wykaże (tylko dlaczego on się cały czas uśmiecha? Ma przykurcz mięśni za uszami czy jak?).

Za to „American Horror Story: Hotel” – po pierwszym odcinku mam odczucia ambiwalentne. Nie ma Jessiki Lange – no trudno, ale no cholera… wampiry? Dlaczego w dzisiejszych czasach wszystko musi być z dodatkiem wampirów? Miałam nadzieję, że będzie mrocznie i metafizycznie, jak w hotelu „Panorama” w „Lśnieniu”, a tu ci masz. Chociaż początek obiecujący, a jak z rozprutego materaca wyskoczył goły Putin, to aż podskoczyłam.

Oraz musze kupić mąkę z ciecierzycy. Nie, nie przechodzę na dietę bezglutenową ani na żadną inną (glutem, masło i boczek to moi najlepsi przyjaciele), tylko potrzebna mi do panierki do ryb. Od zawsze zachwycam się cudowną, chrupiąca i delikatną powłoczką na rybach i owocach morza w Hiszpanii – w supermarketach mają specjalną mąkę do ich panierowania. Jest nawet delikatniejsza niż tempura, nie chłonie tłuszczu, nie wpływa na smak, tylko sprawia, że rybie czy kalmarze mięsko pod spodem jest bardziej soczyste. Poczytałam skład tej panierki – okazuje się, że to pół na pół mąka pszenna i mąka z ciecierzycy. Czyli trzeba się złamać i podejść w sklepie do tej dotychczas skrzętnie omijanej półki z dziwnymi produktami eko bez glutenu. No ale takie poświęcenie dla chrupiącej ryby jeszcze jestem w stanie znieść.

Jechaliśmy Łazienkowskim godzinę po otwarciu. Oczywiście, już był wypadek.

Wieczór wyborczy najtrafniej podsumował mój pies, puszczając dorodnego pawia w poprzek kanapy (na szczęście przykrytej kocykiem z IKEA; to kolejna rzecz, bez której NIE MAM POJĘCIA jak kiedyś ludzie żyli – kocyki z IKEA, którymi można się owinąć, wszystko przykryć i super się z nich spierają rzygi i inne wypadki losowe).

Przez cały dzień z psem było tak:

JA: – Nie karm jej, kochanie, ona nie jest głodna.

N.: (Karmi).

Za godzinę:

JA: – Ale już jej nie karm, ona naprawdę jest już najedzona.

N.: (Karmi).

Mija kolejna godzina:

JA: – Kochanie, jak dasz temu psu jeszcze cokolwiek do jedzenia, to ona się zrzyga, bo jest nabita jak salami.

N.: (Karmi).

PIES: (Zgodnie z przewidywaniami – rzyga).

Od tamtej pory ma zapowiedziane, że jeśli zbliży się do psiej miski, to przywiążę mu łapy do krzesła plastikowymi opaskami zaciskowymi i będzie grał w czołgi nosem.

A dziś daliśmy czadu w Biedronce. Najpierw ja – wrzuciłam śledzika na raz do koszyka i mówię do N., żeby wybrał wędlinę dla babci. N. milczy, więc podnoszę głowę, a tu zamiast N. prowadzi koszyk jakaś elegancka pani z podniesionymi brwiami. To znaczy, te brwi miała podniesione pewnie na okoliczność mojego śledzia (poza tym nie sądzę, żeby orientowała się, jaką moja babcia lubi wędlinę). Przeprosiłam, wyprostowałam sytuację, po czym N. zamienił koszyki z inną panią. Spostrzegłam jarmuż, wystraszyłam się i kazałam mu szukać naszego, z konserwową papryką (jarmuż!… no jeszcze czego).

Może to przez pogodę, a nie przez moją sklerozę – tak się pocieszam. Znajoma powiedziała, że ostatnio zapomnieli zabrać z samochodu dziecka, bo mieli duże zakupy i każde szło z torbami i jakoś tak fotelik im wyleciał z głowy. Więc może to jakiś bardziej globalny trend (a nie glizdy w mózgu).

A na Kanarach podobno ulewy, huragan i trąba wodna. No coś podobnego!…

No dobra. Już mi trochę opada ten poziom optymizmu, radości życia i umiłowania bliźniego, i bardzo dobrze – bo mój pesymistyczny, narzekający organizm nie jest przyzwyczajony do takich ekstremów. Mogłabym oślepnąć, jak od oddychania czystym tlenem, albo szyszynka by mi eksplodowała albo co.

Byłam dziś w hurtowni obejrzeć znicze na Wszystkich Świętych i trochę jestem mówiąc delikatnie skonfundowana. Wiadomo, że od kilku sezonów złoto, brokat i przyczepiane do wszystkiego plastikowe aniołki i róże – ale doprawdy. Tegoroczne trendy nie są dla miękkiego klienta. Szlaczki z kryształków niemal prawie Svarovskiego, całe klosze ze szklanych, opalizujących faset oraz znicze – trąby z kapeluszem w kształcie dzikiej orchidei… Zawieszane na pałąku, bujające latarenki, zupełnie jak kociołek z węgierską gulaszową… Już miałam powiedzieć, że brakuje tylko z pozytywką, ale okazało się, że jak najbardziej są egzemplarze z pozytywką.

Szkoda, że nie było z tańczącą małpą na sznurku w środku. Albo ze skaczącym pająkiem na pompkę. No nic, może w innej hurtowni będę miała więcej szczęścia (i mniej brylantów).

Od Zebrostwa dostałam urodzinowy prezent – “Księgę wszystkich dokonań Sherlocka Holmesa”. Jak ją zobaczyłam, to dostałam ataku śmiechu – jest taka GIGANTYCZNA – absurdalnie wielka. Prawie wielkości podręcznego bagażu kabinowego. Na szczęście lekka (nie przesadzili z jakością papieru, ale też nie mogli, boby się nie dała podnieść). Fantastyczny prezent, ale w łóżku to raczej jej nie będę czytać, bo połamie mi żebra (chyba, że N. skonstruuje jakiś podnośnik montowany do sufitu – na razie też się śmieje).

Żaluzja naprawiona i teraz znakomicie widać, jakie mamy brudne okna.

Oczywiście, pies upasiony do figury piłki do rugby. Jak ją wczoraj odbieraliśmy, to cała pachniała jakimś pieczonym mięsem. Widocznie zajadała tęsknotę za pańciem. Teraz dieta – i dla niej, i dla nas, bo też zajadaliśmy (tęsknotę i kalmary).

Matko, jak było fantastycznie. Słońce i ciepło tak, że nie spodziewałam się o tej porze roku. Woda w oceanie – 24 stopnie. Spaliśmy przy otwartym oknie, pod samym prześcieradłem. To powinna być terapia antydepresyjna na receptę i refundowana przez NFZ, dla każdego, a nie tam jakieś prochy. Mnóstwo naturalnej witaminy D, witaminy W (wino), palmy i codziennie świeże ryby i kalmary. Żadnych bólów głowy (nawet na lekutkim kacu), żadnej solpadeiny – naprawdę ładuje się akumulatory jak nie wiem co. Dziś pobudka o wpół do szóstej, a ja nawet nie klęłam!…

N. natychmiast, znanymi sobie sposobami, wyniuchał bar o nazwie Compadre. Prowadzony przez dwóch braci, których tatuś siedzi na wysepce Lobos, całymi dniami łowi ryby i inną morską gadzinę, a oni tylko do niego podpływają po zaopatrzenie. Kalmary mieli wyśmienite (a z kalmarami na Wyspach Kanaryjskich trzeba uważać, bo jak trafią się afrykańskie, to można sobie zwichnąć szczękę od żucia, bo są jak opona od ciężarówki; a oni mieli miejscowe, delikatne i mięciutkie). N. od razu zagadał o przynętach, pokazał zdjęcie metrowego węgorza złowionego w Galicji i od razu został honorowym klientem, nie czekaliśmy na jedzenie (a ruch mieli niezły, na okrągło), a nawet tatuś zaprosił go na ryby. Na szczęście popsuł mu się motor w łódce, inaczej całe dnie bym spędzała sama, chlejąc po barach (no bo przecież nie pojadę na ryby, na głowę bym musiała upaść i to z wysoka). Mieli smażoną murenę – to ta łaciata ryba z psim pyskiem, co podpływa do nurków, a oni ją karmią, głaszczą i nagrywają filmiki… a po wyłączeniu kamery CIABACH! Rybę pod pachę i na patelnię, he he. Bardzo smaczna. Oraz malutkie sardynki, ale po przygodach z sardynkami w Lizbonie wolałam jednak murenę i kalmary.

Jednego dnia wracaliśmy z plaży do Corralejo droga oznaczoną jako wyjątkowo widowiskowa (ja tam nie wiem, dla mnie one wszystkie są widowiskowe, uwielbiam wulkany i pola aloesu), przez miejscowość Caldereta, w której zatrzymaliśmy się na kawie. Powiedzieć, że była to maleńka wioska całkowicie w dupie, to jeszcze nie oddaje jej charakteru, bo na Fuerteventurze jest sporo małych miejscowości w totalnej dupie. Ta była na samym szarym, zapomnianym końcu dupy. Kilka chałupek, jakieś pola i ta knajpka. W knajpce – energiczna, starsza Hiszpanka, tak stęskniona za człowiekiem, że gadała z nami jak nakręcona. Bardzo nam zazdrościła zwiedzania, bo ona w całym życiu była tylko raz na Lanzarote i raz na Teneryfie, oraz zazdrościła nam zimna. Bo ona woli jak jest zimno, niż upał. Trochę nie chciało mi się kobity wyprowadzać z błędu, bo dla nich „zimno” to jest jakieś 15 stopni; ciekawe co by powiedziała po zimie w Polsce, z minus dwudziestostopniowymi mrozami. Niech sobie myśli, że lubi ZIMNO 🙂

Ale najlepsze było że tak gada z nami, gada, a w pewnym momencie sięga za siebie (nie przestając gadać) po butelkę wina, odkorkowuje ją, nalewa do szklaneczki i stawia na barze. I dalej z nami gada. Za chwilę wchodzi starszy gość, bez słowa siada przy barze i zabiera się do wina, które już na niego czekało. Musiała go wypatrzyć przez okno, a może to była jego stała pora. Bardzo, ale to bardzo mi się to spodobało – tez chciałabym mieć taką swoją knajpkę. Może nie na AŻ TAKIM zadupiu, ale chciałabym.

Poznaliśmy jedną hipiskę z Lajares z psem Nina, oraz bardzo fajna suczkę o imieniu Pepa z Corralejo – tez przychodziła do Compadre i przesiadywała w sklepie dla surferów naprzeciwko Bodeguity, gdzie namiętnie chodziliśmy na wino. Ale o psach cicho sza, bo Szczypawka się załamie, ze BYŁY JAKIES INNE SUKI.

Bardzo chcemy za rok pojechać znowu w to samo miejsce. Może i jestem psychiczna, ale GDZIE mi będzie lepiej? Gdzie znajdę lepsza plażę, lepsze kalmary i takie piękne, piękne wulkany? (O ile któryś  w międzyczasie nie pierdzielnie, tfu na psa urok).

W następnym odcinku: lektury wyjazdowe oraz zdjęcie szynki. A teraz oddalam się pić czwartą herbatę. TYDZIEŃ NIE PIŁAM HERBATY!…

No więc OCZYWIŚCIE przed samym wyjazdem mamy zaliczone występy gościnne Szczypawki pod tytułem „Nie chcę jeść, nie dotykaj mnie, boli mnie dupa”. Jako urodzona optymistka, od razu miałam wizję powtórki z przetoki (tez przedwyjazdowej, przypomnę) – rozszarpanych ran, zastrzyków i płukanek z wody utlenionej. Weterynarz tez dołożył swoje („Czy pije? Czy siusia? Bo może to nerki”), a na koniec okazało się, że skórę na dupie sobie obtarła. Może o granitową kostkę, a może jej się w sierści cos zaplątało, patyczek albo rzep. I niech mi ktoś powie, że ona tego nie robi specjalnie, żebym wyjeżdżała z JESZCZE większymi wyrzutami sumienia!… (I żebym jej przywiozła wielką, śmierdzącą suszoną ośmiornicę, bo tam miewają takie rarytasy).

Oczywiście, już biega, skacze i żebrze o żarcie i w ogóle jest JAK NOWA. A ja jakoś nie. Trochę mi się ręce trzęsą przy podpisywaniu papierów i wypychaniu przelewów. A miałam się martwić JUŻ TYLKO O TO, żeby w miarę równo pomalować pazury na rouge noir. I jak tu się nie schlać od razu na lotnisku (chociaż tam tak drogo, że nawet pani Kayah buraczek w gardle stanął)?

Wczoraj w Rossmanie przy okazji nabywania ostatnich niezbędników na drogę (no… i jeden pierścionek mi wpadł do koszyka NIECHCĄCY) widziałam słynna kolekcję Gosi Baczyńskiej. Na moje oko jest ona skierowana do młodych nihilistów łamane na satanistów, którzy aspirują do zarabiania na życie napadami na banki. Tak mi się to skojarzyło. Identycznie byli ubrani ci kolesie, co wpuszczali Dude Lebowskiemu fretkę do wanny.

Tylko żeby mi tu śnieg nie spadł podczas naszej nieobecnosći. Co prawda, to tylko tydzień, ale z polska pogodą nigdy nie wiadomo.

No i wysłali. Się okazało, że nieszczęsne “Na szpulce niebieskiej nici” ma przesuniętą datę premiery (we wszystkich sklepach, nie tylko w Merlinie) i o. Mnie jest Merlina szkoda, bo z pionierskiego, dobrego sklepu z książkami i filmami – a przede wszystkim z jakąś wizją – ktoś na siłę chce zrobić jakieś WIELKIE niewiadomoco z mydłem, powidłem i maścią na szczury. O ile zabawki i multimedia jeszcze miały sens, to ajmsory, ale podpaski i karma dla zwierząt?… Pachnie mi to burzą mózgów na spotkaniu korporacyjnym i idiotycznymi decyzjami podejmowanymi przez zięcia prezesa.

A Kindla ja nie mogęęęęę!… Nie mogę się przełamać. Pewnie, że nadejdzie TEN MOMENT, ale na razie nie nadszedł (i na pewno nie ZAMIAST, tylko na dodatek) (ale kurde, jeszcze jedna bateria do pilnowania i ładowarka do zabierania – to jest chyba najgorsze).

Czy mogłabym się też ubiegać o Nobla? W kategorii “durny łeb nienaprawialny”? Pół nocy nie spałam, tak mnie brzuch bolał po kolejnej akcji tematycznej z Lidla, a mianowicie – greckie ślimaczki z ciasta filo z fetą i oliwkami. Niby mrożone, więc co może mi zaszkodzić, prawda? A jednak. Załatwiły mnie lepiej, niż panierka obżarta z całego megakubełka KFC. Co ciekawe – po produktach z normalnej oferty nie mam takich galopujących sensacji, tylko akcje tematyczne mi szkodzą. Czy mogę poprosić o asystenta zakupów, który by za mną szedł i kopał mnie w kostki, gdybym następnym razem próbowała kupić cokolwiek z akcji tematycznej?… A może jest taka aplikacja na telefon (niechby brzęczała albo raziła prądem)? Drogi Pamiętniczku, już nie będę, obiecuję. Tylko chrupki krewetkowe w tygodniu azjatyckim (też mnie po nich brzuch boli, ale tylko wtedy, jak wpierniczę całą paczkę naraz).

Jak ja się cieszę, że (oprócz normalnych powodów, dla których cieszę się z wakacji) będziemy mieli tydzień spokoju od konkursu na arystokratycznego głupka roku… to znaczy, kampanii wyborczej przedstawicieli narodu polskiego do Parlamentu. Przepraszam za pomyłkę, ale na pierwszy rzut oka (i kilka kolejnych) trudno te iwenty od siebie odróżnić, a klasa polityczna ciężko pracuje, żeby tak było.

Ale akcji tematycznych never more. NEVER MORE!…

W biurze grzeją. W Biedronce znicze. W Lidlu pobili się o kurtki. Ach, te współczesne atrybuty jesieni!…

Lato mnie rozbestwiło dość znacznie – prawie zapomniałam, gdzie trzymam solpadeinę. Niestety z nadejściem jesieni musiałam sobie w ekspresowym tempie przypomnieć – żłopię rozpuszczoną w mirindzie i liczę dni do wyjazdu.

Znajoma ze wsi mnie uświadomiła, że jeśli psy i koty dużo jedzą i szukają ciepłego, to będzie ostra zima. Otóż niniejszym informuję, że mój pies, odkąd włączyliśmy ogrzewanie, nic tylko chodzi i szuka najcieplejszych miejsc na podłodze i rozpłaszcza się na nich we wszystkie strony świata. Co do jedzenia – żre jak stonka ziemniaczana i znowu zaczyna mieć figurę wypukłego borsuka. Bardzo mi się to nie podoba. Nie chcę mrozów!… Chcę, żeby była taka niewydarzona zima, jak poprzednia – nawet kosztem chlapy, szarzyzny i braku śniegu (nienawidzę śniegu).

Najgorzej, że w Merlinie zacięła się paczka z książkami i teraz nie wiem – zdążą czy nie zdążą mi przysłać, żebym miała co poczytać na plaży (NA PLAZY! AAAAAAAAAAA!…) A żeby było śmieszniej – całe zamówienie już tydzień (tydzień!) wstrzymuje jedna książka, która widnieje w ofercie jako „dostępna w 24 godziny”. Nie rozumiem, prawda?… Napisałam do BOK, ale ponieważ mają dwa dni robocze na odpowiedź, to pewnie zdążę wrócić z wakacji, zanim coś się wyjaśni. Ech, ja jestem wierna jak stary kundel, ale w końcu mnie wkurwią.

Ponieważ dziś z kolei śniło mi się, że rozmawiałam z koniem na temat butów przeciwpoślizgowych dla niego (konia), bo mu się nogi ślizgały po mokrej podłodze przyczepki, w której podróżował, to może powinnam trochę przystopować z tą solpadeiną. Albo właśnie na odwrót – zwiększyć dawkę. No nie wiem. Jak Państwo sądzą?…