O REGIONIE WALENCJA W OBRAZKACH

Przed zdjęciami jeszcze dwie nader palące kwestie. Jedna dotyczy nabiału, a druga czytelnictwa, więc obie są bardzo ważne w niektórych kręgach kulturowych (np. zbliżonych do mnie).

Co do nabiału, to w kartach deserów najczęściej jako specjalność regionalna pojawiały się cuajada albo requeson, oba z miodem. Cuajada to coś pomiędzy zsiadłym mlekiem a jogurtem, a reqeson to nasz twaróg, taki odciskany na sitku i podawany w plasterkach (to drugie – jedno z moich ulubionych śniadań). I co się okazało? Że żadne z nich nie jest ani trochę kwaśne! W ogóle nie mają kwaskowego posmaku, jak nasze twarożki. Kremowe, delikatne, ale bez kwasku jakieś takie mdławe. Chyba wolę nasz twarożek.

Punkt drugi – w drodze powrotnej jedną noc spędziliśmy w Madrycie i akurat trafiliśmy na dni książki. Cału Madryt zastawiony straganami z książką – tanią, przecenioną i w promocji – a we wszystkich księgarniach i kioskach zniżka na książki. Bardzo miło. Oczywiście nie mogłam nie skorzystać i sobie jedną kupiłam, niestety po angielsku, bo po hiszpańsku na razie płynnie czytam menu w knajpie i horoskop w El Pais. Wybór nie był zbyt wielki, więc zdecydowałam się na „Small great things” Jodi Picoult” i kurna mam za swoje. Jasne, że dobrze się czyta, ale o panie śfienty, czego tam nie ma! Rasizm, nazizm i śmierć noworodka – tak w skrócie. No ale wiedziałam, na co się decyduję – Jodi zwykle nie bierze jeńców.

To teraz obrazki (z wystawy).

Zamek w Peniscola – nasz codzienny punkt docelowy, czasem nawet dwa razy dziennie. Tu już jakieś dwie trzecie drogi mamy za sobą.

I codziennie musieliśmy wysłuchiwać komentarzy naszego przyjaciela, że ta plaża to nie jest żadna plaża, tylko normalna ziemia i nadaje się do sadzenia kartofli. Miejscowi artyści doszli do wniosku, że nie tylko do kartofli i robili z niej rzeźby. Tu “Ostatnia wieczerza” (pan ją codziennie spryskiwał wodą z rozpylacza do pestycydów, żeby się nie osypywała). Zdjęcie płatne co łaska 😉

A to ja po wejściu, ledwo dysząca i musiałam przysiąść na templaryjskich murach.

Region Walencja stoi pomarańczą – takie prawdziwe przedwojenne pomarańcze, z grubą skórą, co się ją obiera jednym palcem i bardzo słodkie.

Na targu w Walencji można było kupić chufa – dołączony przepis na orszadę.

Można było również kupić całą masę innych rzeczy, pożytecznych, etstetycznych i pysznych.

A ten widok przypomniał mi występy w erotycznym kabarecie “Crazy Horse” w Paryżu. Tylko tam oczywiście nogi były damskie.

To nasz obiad w El Palmar – kazali jeść taką łyżką i wybierać ryż spomiędzy gnatów.

A znowu w jednym barze w Cuenca specjalnością zakładu były grzybki i to nie byle jakie, bo muchomory! N. mnie bardzo namawiał – spróbuj kochanie, to podobno najlepsze grzyby na świecie, no spróbuj! Ciekawe, o co mu chodziło.

Może jestem konserwatywna, ale zamiast muchomorów (amanitas) zamówiłam szparagi i to nie byle jakie, bo same żółtka (yemas). Surowe wyglądały tak:

A przyrządzone tak – i były przepyszne:

A to już Madryt i “Casa Alberto” – jedna z najstarszych tawern, w której siedział Cervantes i pisał “Don Kichota”. Wcale mu się nie dziwię – też bym chciała przesiadywać po knajpach w Madrycie i pisać – stworzyłabym co najmniej kwadrylogię, a może nawet oktylogię! Pewnie o jamnikach, bo na czym ja się znam oprócz jamników? Może na maśle.

A w ogóle to tam już była taka wiosna, o. I jak tu się nie zdenerwować, no jak? NO JAK?