O, MOŻE BĘDĘ ŻYŁA

Z tą wścieklizną też się zastanawiałam. Czy mnie nie użarła jakaś bestia? Tylko ja sama siebie w policzek. Ale na własne jady powinnam być uodporniona. Chyba.

Miało być o Szczypawce. Sprawa się ma tak, że podłączamy gaz. Tak, Piec przegiął o jeden raz za dużo. O jeden most na rzece Kwai za daleko. Doigrał się, jednym słowem. Poza tym – N. musi co roku zrobić jakąś rewolucję, zdjąć dach, wykopać dziurę, żeby COŚ się działo. No więc przyszło dwóch chłopa i elegancko zryło nam podwórko, o co zresztą wcześniej była awantura, bo roślinki, bo korzenie, bo wogle ja się nie zgadzam PRZY TARASIE, więc poszli tak więcej na okrętkę i rów był naprawdę imponujący.

No i Szczypawka się zdenerwowała.

Że JAK TO – to jak ona sobie wyjdzie czasem, na swoje własne podwórko i zacznie kopać dołek W DOBREJ WIERZE, a przecież co to jest taki psi dołek w porównaniu z tymi okopami spod Ypres, noooooo to się od razu zaczyna! Najpierw musi się nasłuchać, jaki niedobry pies (chociaż bardzo dobry przecież), jest narzekanie, następnie czyszczenie nosa i pyska z ziemi, upokarzające mycie łap – głowa pęka. A tu dwóch drabów przychodzi jak do siebie, ryją całe podwórko, pies ma w tym czasie ograniczoną wolność osobistą – i nie dość, że pańcio na nich nie nawrzeszczy i nie każe im myć łap, to jeszcze im rękę podał i dziękował! Biedactwo, chodzi teraz po tym zakopanym rowie i nie może odżałować, że to nie jej dzieło. Że taki porządny dół się zmarnował, nawet zdechłego ptaszka tam się nie zakopało, żeby go ekshumować za miesiąc i przynieść paniusi (najlepiej na kanapę albo do śniadania). Albo chociaż kawałek schabu (też ładnie cieknie i śmierdzi po kilku tygodniach). Biedactwo.

Z innej beczki: dowiedziałam się ostatnio, że istnieje w Polsce takie zjawisko jak SELF – PUBLISHING. Już samo to mnie zadziwiło niepomiernie, bo mam wrażenie, że wydaje się już w tym kraju WSZYSTKO. W księgarni stacjonarnej trzeba się młotem pneumatycznym przebijać przez książki celebrytek, tych seksownych, tych trzeźwiejących i tych wyginających się, następnie przez kolorową sieczkę pań, co to upiekły szarlotkę z przepisu babci nad jeziorem i dostały objawienia z orgazmem wielokrotnym, żeby wygrzebać coś choć w przybliżeniu zalatującego literaturą. No więc jeśli żadne wydawnictwo tego nie chciało wziąć do gęby, to już jest nieźle. No i nie sądzę, żeby ktoś samodrukujący się zainwestował kilka złotych w korektę czy redakcję. Widywałam przedwojenne publikacje “nakładem własnym Autora” i głownie to byli niespełnione literacko hrabiowie grafomany. Teraz podejrzewam jest podobnie, minus hrabiowie. Ale naprawdę to jeszcze SPOKO. Wydają, nikogo nie krzywdząc, nie ma obowiązku kupowania tych arcydzieł, no – może trochę drzew żal.

Ale w całym newsie najlepsze jest to, że jedna pani co się sama wydrukowała pozywa do sądu pana, co na blogu napisał, że mu się jej “książka” nie podoba! HA! Piękno i logika takiego rozumowania mnie po prostu rozmaśliły. Czyli jak przez wydawnictwo, to można autora recenzować i krytykować, ale jak on się sam własnym sumptem zmasturbował poprzez drukarnię – to absolutnie nie wolno? Bardzo jestem ciekawa ciągu dalszego – co na to Sąd (chyba że akurat trafi na taki Sąd, co też się publikuje własnym sumptem, nigdy nie wiadomo).

Zdechlina przeszła mię w gardło, ale lepsze bolące gardło niż śpiączka. Z gardłem daje radę przynajmniej oglądać seriale (“Broadchurch” – dobre zakończenie, bo bliskie rzeczywistości – od dawna wiadomo, że tak zwany wymiar sprawiedliwości w krajach demokratycznych mówiąc delikatnie jest do dupy; daje do myślenia w każdym razie).