O NOWYM POCZĄTKU, PO STAREMU

W kwestii lat dwudziestych, które właśnie się rozpoczęły – czego człowiek może się po nich spodziewać? Bo nie wiem, czy się nastawić na rozpustę i dekadencję, czy to już raczej było (BYŁO???) w fin-de-siecle, a teraz emancypacja i praca u podstaw, czy może zainwestować we flapper dress z frędzlami i płaskie kieliszki do szampana? No nie wiem, pogubiona jestem. Na razie boli mnie głowa i zimno mi, czyli większych zmian nie odnotowano.

Rok pożegnaliśmy w towarzystwie młodego Harrisona Forda, który prześlicznie wyglądał w wojskowym zielonym półgolfie Armii Brytyjskiej, natomiast nie radził sobie z sytuacją geopolityczną w byłej Jugosławii. Na koniec wysadził tamę, a my wypiliśmy szampana, zjedliśmy dwanaście winogron , ja trochę powymyślałam na głos tym co puszczali fajerwerki i kwadrans po północy spałam martwym bykiem.

Za to pierwszego stycznia pisze mi koleżanka, że Netflix właśnie rzucił „Ducha” z 1982 roku i że to horror jej młodości i pięć lat po nim nie spała. Więc oczywiście włączyłam „Ducha”. I co?

I nic!

W ogóle nie pamiętam, co takiego strasznego było w tym filmie! Te szurające krzesła? Dym z telewizora? Naprawdę, telewizja śniadaniowa bywa straszniejsza (zwłaszcza jak się włączy PRZYPADKIEM bez ostrzeżenia, jak usiądę na pilocie). N. oczywiście twierdzi, że to dlatego, że już mi się całkiem we łbie poprzewracało, a to horror dla ludzi niewinnych i o czystym sercu. No cóż, najwyraźniej nie jestem targetem w 2020 roku. Mam tylko nadzieję, że przynajmniej Freddy Kruger nadal jest straszny.

Bo tak poza tym, to szaro, dodupnie i głowa mnie boli. Czekam na te niesamowite możliwości, co to miały się otwierać, bo na razie jedyne co mi się otwiera to załączniki z księgowości i doprawdy jak na trzeciego stycznia to nie na moje nerwy. A jeszcze na jutro zapowiadają śnieg.

No nie lubię stycznia, nic nie poradzę.