O LOSIE, LOSIE (I NIE – NIE CHODZI O ŁOSIA)

Któregoś dnia otworzyłam pusty dokument, zaczelam pisac notke na bloga od „Kochany Pamiętniku, nic się nie dzieje. Nuda” – i Sila Wyzsza mnie pokarała.

Wiec jest tak:
– przeprowadziłam się znowu nazad w to samo miejsce, z którego się odprowadziłam do supermegamyslacego budynku o inteligencji radzieckiego szachisty. Dlaczegóż nas tak los rzuca? Czy nie można było tego przewidzieć te pare miesięcy wczesniej i się nie wygłupiać z przeprowadzkami? – zada pewnie pytanie niejeden specjalista od zarządzania. Mam dla niego zestaw odpowiedzi: „BO TAK” oraz „PACZ PAN JAKI CIEKAWY!”. Po przeprowadzce mam kontemplacyjny pokoj wielkości serwetki oraz drukarka mi zdziczała i odmówiła współpracy. Siedze od rana i na zmiane jem cukierki z wódką i mantruję „OMMMMMMM… kurwa mać”;

– zgubiłam PIT. Psoko. Co roku gubie jeden PIT. W tym roku to w ogole luz i bez nerwow, bo zgubiłam taki, ze normalnie ide tam i na gebe wydaja mi kopie. Ale ciekawi mnie to jako zjawisko, bo zawsze jak dostaje PIT-y, to powtarzam sobie „Żeby tylko nie zgubic PIT-a, w tym roku JUŻ NA PEWNO NIE ZGUBIE PIT-a”, po czym biore swojego PIT-a we wlasne rece i klade go w takim miejscu, ŻEBY NA PEWNO PAMIĘTAĆ, ze go tam POŁOŻYŁAM. W tym momencie ja i PIT widzimy się na tym łez padole po raz ostatni, i nigdy nie udaje nam się wznowic transmisji. NIGDY;

– w czwartek byłam na Zelaznej w szpitalu (jako obserwator), o parujących noworodkach z wściekłymi mordkami napisala już Zebra, wiec nie będę się powtarzac; szpital czyściutki, zadbany, ale przez caly czas miałam ochote na jedno: kopnac w zad opieke medyczna tak zwana. Ludzie! Baby w białych kitlach maszerują po korytarzach. W te i wefte. W te i wefte. Wychodza z jednego pokoju i chowaja się w drugim. Non stop MASZERUJĄ. Ludzie leza, stoja, siedza, generalnie – czekaja na lekarza. A lekarze nic, tylko maszerują. Może rekord Korzeniowskiego biły te małpy, czy jak? Nie, żeby z jakims papierem, zastrzykiem, nie. I na nic nie maja czasu. No pewnie, jak ja bym miala do przejscia dziennie 50 kilometrow, w dodatku jak Dulski dookoła stołu, to tez bym na nic nie miala czasu;

– Merlin NADAL NIE PRZYSLAL MI PACZKI Z ALLO ALLO. To jakby przestaje być zabawne i krotochwilne;

– w piątek pokłóciłam się z N. (nie będę tu wywlekac szczegółów, ale BYŁO GRUBO), po czym w sobote się POGODZIŁAM, a w niedziele to już nawet smażył mi befsztyk wołowy;

– cala sobote i niedziele przespalam;

– nic mi się nie chce;

– to ten… do jutra, tak?

0 Replies to “O LOSIE, LOSIE (I NIE – NIE CHODZI O ŁOSIA)”

Upszyn.. Przprszm.

0 Replies to “O LOSIE, LOSIE (I NIE – NIE CHODZI O ŁOSIA)”

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi