O TYM, KTO CHCIAŁ MNIE ZABIĆ PRZED SAMYMI ŚWIĘTAMI

Tak wyszło, że mąż. I pies. Ale mąż najpierw.

Otóż postanowił wyciąć mi jeden ze swoich ulubionych numerów pod tytułem „Jadę w delegację na cały dzień i nagle zapadam w czarną dziurę i nie odbieram telefonu”. Tak właśnie było – wyjechał o trzeciej rano, warunki pogodowe wiadomo, jakie były, a po entuzjastycznym komunikacie „Już skończyliśmy spotkania i wracamy!” przepadł, zniknął i przestał odbierać telefon – a on ZAWSZE odbiera telefon, od każdej jednej łachudry, która do niego dzwoni. Czasem przez całą drogę do domu nie mam się kiedy do niego odezwać, bo odbiera telefon za telefonem, włącznie z ankieterami („Ale do jakiego stopnia jest pan zadowolony z powyższej usługi banku?”). Z każdą minutą miałam coraz bardziej wyraźną wizję samochodu w rowie, do góry kołami, i dwóch facetów, z których ŻADEN nie może dosięgnąć telefonu, bo wiszą głowami w dół, unieruchomieni pasami i poduszkami. ALBO I GORZEJ. Wiadomo, jak w takich wypadkach pracuje wyobraźnia.

Oddzwonił po półtorej godziny – ale DZWONIŁAŚ? Bo miałem telefon w kieszeni, wyciszony! (Nigdy nie wycisza). Ale dlaczego tak bluźnisz, przecież co mi się mogło stać? (No kurwa, POMYŚLMY co się może stać na polskich drogach, z zapowiadanymi zamieciami śnieżnymi, kierowcy który nie śpi od trzeciej rano – bo ja sobie zdążyłam wyobrazić WSZYSTKO po kolei). Kochanie nie klnij, już zaraz jestem, pa.

Jeszcze serce moje nie zdążyło odzyskać normalnego rytmu, kiedy wczoraj dołożył swoje pieseczek. Wychodziliśmy z biura, objuczeni tobołami, zwłaszcza ja – no bo wczesny Mikołaj przyszedł, a wiadomo że jak ktoś był grzeczny, to dostanie dużo prezentów. No i wchodzimy do holu z windą, do której przed momentem ktoś wsiadł i drzwi się zaczynają zamykać i co robi Szczypawka? Zaczyna szczekać i wypruwa do windy, a jest na automatycznej smyczy której nie zdążyłam zastopować, bo oprócz smyczy targam mnóstwo rzeczy. Więc pies na sznurku jest w windzie, ja nie zdążę dobiegnąć, a drzwi się zamykają! Nie wiem, jakim cudem zdążyłam pociągnąć za sznurek i wywlokłam Szczypawkę z windy – wyjechała tyłem, nie przerywając szczekania oczywiście.

Całą drogę do domu przewijały mi się przed oczami sceny z kiepskich filmów, kiedy to w podobnych okolicznościach z pieska zostaje w kabinie mokra plama. W dodatku dotarło do mnie, że z punktu widzenia tych państwa w windzie to musiało być BARDZO ZABAWNE – wpada za nimi jazgoczący kudłaty jamnik w sweterkowej kamizelce i wyjeżdża tyłem. Naprawdę śmieszne.

Więc jak przy Wigilijnym stole nagle osunę się z krzesła martwa (bo czytałam, że zawał może nie być od razu, tylko po kilku dniach od bodźca) albo jeszcze lepiej – jak padnę nosem w talerz zupy grzybowej i puszczę kilka baniek, ale dosłownie kilka – to żeby było wiadomo, komu dziękować.

(Chociaż może ten świat po prostu jest coraz mniej przyjazny dla ludzi mojego pokolenia – byłam na urodzinach u chrześnicy i Szwagier z obłędem w oku mówił o gadającym pluszowym pingwinie „On się sam wykluł z jaja! Czujesz, walił dziobem od środka i SAM SIĘ WYKLUŁ!”. Coraz trudniej nadążyć za tym wszystkim).

A fejsbuk właśnie zaproponował mi artykuł „The Mysterious Condition of Exploding Head Syndrome” – skąd oni wiedzą??? (Nie no bez jaj, muszę dożyć Gwiazdki, takie ładne prezenty sobie kupiłam).