O ŻALUZJI Z NIESPODZIANKĄ, RYBACH – LUDOJADACH ORAZ LEKTURACH

Przed wyjazdem udało nam się usunąć usunąć z chałupy potencjalne zagrożenie biologiczne, które mogłoby nas przywitać po powrocie, typu – puchate pomidory, błękitny i opalizujący chleb, spleśniały ziemniak, płynąca wesoło sałata; nawet z lodówki wywalone zostały potencjalne punkty zapalne, co do jednego. I rzeczywiście nie powitał nas podejrzany zapach ani konsystencja ani rój muszek owocówek. Ale, jak wielokrotnie wspominałam, we Wszechświecie musi być równowaga. Więc co? Więc urwała się taśma od zewnętrznej żaluzji na jednym oknie. NAJWIĘKSZYM. Od trzech dni na dole panuje stonowany, lekko piwniczny półmrok oraz N. rozbiera ścianę nad oknem po kawałku (serwisy od żaluzji mają PROSZĘ PANA TAKIE TERMINY, że ho ho – i kto mówił o kryzysie w gospodarce?…). Żałosne próby podniesienia żaluzji od zewnątrz nie dały rezultatu, bo ona jest jakby właśnie PRZECIWWŁAMANIOWA i o to chodzi, żeby się nie dała podnieść.

No.

Zapomniałam wspomnieć, że przeżyłam chwilę grozy w oceanie, kiedy zaczęły mnie RYBY JEŚĆ. Normalnie sobie wchodzę do wody, w swoim tempie, po centymetrze, po dwa, a tu coś mnie łaskocze w łydki. Patrzę – rybki, o jakie śliczne, wesolutkie, przypłynęły i sobie krążą dookoła moich łydek. Tylko że za chwilę te wesolutkie rybki zaczęły mnie DZIOBAĆ pyszczkami. Odmachnęłam je nogą – przez chwilę był spokój, ale wróciły i znowu! Kiedyś już ryby polowały na moje paznokcie u nóg, bo miałam jaskrawoczerwone, ale jeszcze nigdy nie próbowały mnie ŻYWCEM ZEŻREĆ! Wyleciałam z tej wody i pytam N., czy jak się kąpał, to ryby go żarły? Bo może właśnie zaczęła się Apokalipsa albo co (czytało się ten “Gniew oceanu”). Ale mówi, że nie. Jak już się otrząsnęłam ze zgrozy, to wykogitowałam o co chodzi – wysmarowałam się rano masłem kakaowym Palmersa. Ten balsam rzeczywiście tak pachnie, że sama się kilka razy polizałam po ramieniu; więcej już się nim nie mazałam przed plażą i ryby już mnie nie ruszały – ale chyba nie skuszę się na fish spa. Niby one są malutkie, niby te ich pyszczki nie robią krzywdy, ale miałam dreszczyk emocji.

Ale miało być o książkach. “Obiad w restauracji dla samotnych” – cóż, ja lubię Anne Tyler, lubię jej narrację i język; jeśli ktoś spodziewa się powieści z wartką akcją i wieloma wydarzeniami, to nie jest to tego typu książka. Bardzo przyjemna lektura, nastrojowa, nie mogę się doczekać tej szpulki niebieskiej nici.

“Ostatnie dni Królika” – czyli nie ma to jak wybrać sobie wakacyjną lekturę o umieraniu czterdziestoletniej kobiety na raka. Co prawda, rzecz się dzieje w Irlandii, a chorą Królik otacza Irlandzka rodzinka w typie sióstr Walsh u Marian Keyes, no i niby miał być “śmiech przez łzy”, ale no kurczę. Czytałam z zaciśniętym gardłem; dobra książka, ale wyszło smutniej, niż obiecywał opis na okładce.

“Eskorta” – czyli ja to sobie umiem wybrać lekturę na wakacje, część druga. No więc drogie Panie – gdybym kiedyś miała doła, depresję i doszła do wniosku, że moje życie jest beznadziejne – to sięgnę ponownie po “Eskortę”. Jest to powieść dziejąca się w realiach pierwszych lat zasiedlania Dzikiego Zachodu (czyli Terytorium – na zachód od Missisipi). Pierwsi osadnicy obejmują w posiadanie uprawne działki i żyją w fantastycznych warunkach – ziemianki, domy z darni, światło już nawet nie świec, tylko sznurka zatopionego w łoju upolowanego skunksa. Czasem przychodzi zima trochę cięższa niż zwykle i zdarza się, że jakaś kobieta nie wytrzymuje psychicznie. Albo kilka kobiet. Trzeba je wtedy odesłać do domu, bo żaden z nich pożytek, a życie jest za ciężkie, żeby się nimi opiekować na miejscu. To one są od ciężkiej, fizycznej pracy. Eskorty powozu z czterema wariatkami podejmuje się, oczywiście, kolejna kobieta. Serce stawało mi dęba wielokrotnie; książka napisana fantastycznie, ale żaden z niej “Domek na prerii” (jak ktoś np. wrażliwy na śmierć dziecka, to może sobie darować). Bardzo jestem ciekawa filmu. Ale obejrzę go za jakiś czas, bo to nie jest bezbolesna opowieść.

No i wreszcie “Marsjanin” – podchodziłam jak pies do jeża, bo sorry, ale Robinson Crusoe na Marsie słabo mi się widział. Ale połknęłam ją od razu w samolocie i później jeszcze raz, na spokojnie. Oczywiście, musi być happy end i myślę, że kilka teorii naukowych zostało nagiętych do granic optymizmu, ale nie zauważyłam, żeby gdzieś było jakieś większe tak zwane mumbo – jumbo (no, może to palenie włosów… ale to już raczej się czepiam). Mark Watney jest fantastycznie sympatycznym kolesiem, coś w stylu Chrisa Hadfielda – zwykły facet z głową na karku i poczuciem humoru; jakikolwiek inny bohater, patetyczny myśliciel – heros – patriota całkowicie by tę historię położył. Bawiłam się świetnie i tylko jedno mnie wkurwia – nie mogę sobie wyobrazić w działaniu tego zestawu do uszczelniania skafandra, z zaworem na jednym końcu i żywicą na drugim (jak ta żywica ma uszczelnić rozdarcie, skoro ucieka powietrze i ją wypycha?). Ale poza tym – palce lizać, dawno się tak nie bawiłam przy czytaniu tego typu książki. “A love letter to science”, ktoś ją nazwał i całkowicie się z tym zgadzam. Andy Weir – polubiłam cię, chłopie.

Jeszcze przeglądałam “Pesca Mar” z obszernym artykułem o technikach łowienia głowonogów (cefalopodos), ale zrobiło mi się słabo i nie dokończyłam.

W mediach zadyma o wino za 12 euro. No sory, ale w Hiszpanii za 12 euro to można wyjść ze sklepu z 2 – 3 flaszkami świetnego wina i jeszcze puszką sardynek na zagrychę. Mają ludzie problemy, jak słowo daję.

PS. Wszystko przez żaluzję. ZDJĘCIE SZYNKI – taką imponującą szynkę pieką co kilka dni w La Bodeguita i ona później dumnie stygnie na barze i jest krojona do wina, do kanapek i innych dań. W smaku mistrzostwo – jednocześnie kruchutka i soczysta, a skórka chrupiąca. Chciałabym kiedyś umieć tak upiec szynkę – z tego, co podglądałam, ona nie leży wprost na blasze, tylko na odwróconym talerzu, podlewają ją białym winem, a sól i paprykę wciskają w nacięcia skóry przed pieczeniem. Wielkie MNIAM!