POFRYZJEROWO, BUTOWO (CZY BUCIANO?)

Buty! OCZYWIŚCIE, że nowe buty! Kozaki tym razem, bo zima, właśnie wczoraj przyszły. Natychmiast się w nie wystroiłam i przechadzałam po mieszkaniu w tę i z powrotem, żałując, że to nie pustynia i że w piachu i pyle nie leżą jęczący z bólu kowboje, do których mogłabym podejść i trącic ich czubkiem buta. Bo one mają taki fason. Żeby stawiać obutą stopę na pokonanym kowboju (i dmuchać do dymiącej lufy pistoletu). Tak, właśnie.

Po wizycie u fryzjera wydawało mi się, że jestem przynajmniej trochę, troszeczke bardziej drapieżna blondie, niż byłam, ale Zebra mnie wyśmiała. Mówi, że nic nie widać (guzik się zna oczywiście, na podłogę poleciało z 10 cm kłaków!).

Siedziałam wczoraj u tego fryzjera 3 godziny i głownię się gapiłam. Uwielbiam obserwować takie malutkie społeczności. Od razu widać, who is who, kto komu podlega i kim pomiata. Np. wczoraj chodziła taka jedna, co uważała, że jest najważniejsza, ale chyba tylko ona tak uważała, bo reszta się do niej nie odzywała, łącznie z recepcjonistką, choć recepcjonistka musiała się słuchać każdej innej panny, z wyjątkiem praktykantki, którą pomiatały wszystkie solidarnie. Dwie takie mniej więcej równorzędne udawały, że się lubią, ale uśmiechały się do siebie tak, żeby pokazać zęby. Te od mycia głów i mieszania farb gardziły recepcjonistka i praktykantką… no coś pięknego. Aż się nie mogłam skupić na „Echo Park” Michaela Connelly.

Oraz kupiłam Szczypawce sweter.
Czarny golf.
Wygląda w nim… PIEKNIE.
Jak Audrey Hepburn.
Ten sam szlachetny nos z malutkim garbkiem.