Miesiąc: maj 2024

Mam nowego fioła filmikowo – internetowego: dziewczynę, która sprząta. Tylko że ona sprząta TAKIE domy i mieszkania, do których ja bym nie weszła bez miotacza ognia i egzorcysty. Podobno są to mieszkania osób, które gromadzą rzeczy, starszych, które sobie nie radzą, albo z jakimiś problemami – bo ona to robi za darmo. W każdym razie w łazienkach, zlewach czy lodówkach są POTWORNE rzeczy – a ona z uśmiechem, w brokatowych butkach i różowym fartuszku to wszystko szoruje, czyści, segreguje i twierdzi, że ją to bardzo relaksuje. Jak ją odkryłam, to zawisłam nad jej filmikami na jakieś pół godziny, musiałam się odrywać po jednym palcu. A ja się dwa dni zbieram, żeby wiadro z mopem wyciągnąć, a jak mam wytrzeć kurz z pianina, to zawsze się wściekam, że moja kochana babcia nie mogła wybrać innego koloru, tylko CZARNE na wysoki połysk. A ona szuflą wygarnia czarny szlam ze zlewu i z łazienki Z UŚMIECHEM na twarzy. Matko jedyna.

Bez związku z powyższym, byliśmy w Madrycie. Lubię rzeczy powtarzalne i niezmienne – na przykład, zazwyczaj w Madrycie (albo w ogóle w Hiszpanii) jak idziemy z N. coś zjeść, to on od razu w pierwszej knajpie ma na koszulce ORDER z najlepszej hiszpańskiej oliwy. Póżniej już uważa, ale ta PIERWSZA knajpa jakoś tak działa. I ja mu zawsze powtarzam, że następnym razem wezmę plastikowy worek z dziurą na głowę i przed jedzeniem go ubiorę. I oczywiście tym razem było dokładnie tak samo – pierwsza tapa i tadaaaam! Chrzest zaliczony. A ja jak zwykle nie miałam przy sobie worka. 

A w jednym barze zamówiliśmy dobre wino i dostaliśmy do niego elegancką i wytworną tapę w postaci kanapeczek z drogą szynką. A wszyscy dookoła pili piwo i dostawali smażone kartofle w sosie bravas i ja tak bardzo bym wolała te kartofle, ale wstydziłam się powiedzieć. Mogłam przyjść później sama, incognito, i zamówić piwo – tylko że nie lubię piwa.

I niby poszliśmy do muzeum Thyssena, ale do parku Retrio już nie, bo ciągle utykam. Nie wiem, czy ta noga jeszcze kiedyś mi się naprawi, czy trzeba będzie ją obciąć, czy co. Jak chodzę w elastycznej opasce, to jest ciut lepiej, ale ja chcę chodzić w sandałkach! W klapeczkach! A nie w bandażu. Ech. W każdym razie mam niedosyt, ale kaca na lotnisku w drodze powrotnej miałam jak zwykle. A N. chciał mnie zabić, bo nie dałam mu się wyspać i przywlokłam go za wcześnie – nie wiem, dlaczego on się jeszcze nie przyzwyczaił, bo ja zawsze muszę być za wcześnie. Dzięki temu do niedawna wiedziałam, w którym zakamarku lotniska są prawie puste toalety, bo mało kto tam dociera, a teraz wzięli i robią REMONT i cała moja wiedza topograficzna jak krew w piach. 

Ale za to walizki nam oddali w kwadrans po przylocie – ho ho, jeszcze dojdzie do tego, że przestanę przeklinać Okęcie. 

No i tak to. Sucho strasznie jest. Pozdrawiam kulawo.

Nareszcie ładna pogoda i ciepło całą dobę. Nie, żeby nie było się do czego przypierdolić – u nas np. susza. Tak, widziałam filmiki z Gniezna i południa Polski, ale nam trawa schnie i jak wiatr zawieje, to piach w zębach zgrzyta. 

Ale noce są piękne – balsamiczne i gwiaździste. Wiem z autopsji, ponieważ Mangusta ma nocne intermezzo, więc pańcia chcąc nie chcąc kuśtyka za pieskiem i podziwia nocne niebo (i zawsze mi się przypomina ten mem, jak krótkowidz zachwyca się zorzą polarną, wkłada okulary, a to szyld Żabki). Zorzy polarnej nie widziałam, ale za to wiem, że ptaki śpiewają o pierwszej w nocy. I o drugiej w nocy. I o trzeciej. A o czwartej to już regularna orkiestra. Czy to jest normalne? Czy one nie powinny wtedy SPAĆ?

W ogóle zamiast narzekać, powinnam się cieszyć, że pieseczek tak ładnie potrafi zakomunikować swoje potrzeby. Że chce wyjść. No trudno, akurat o drugiej w nocy chce wyjść – ZDARZA SIĘ. Tylko jeszcze gdyby po nasiusianiu wracała do domu, a nie na przykład siadała przed bramą i drapała się w ucho (koniecznie o drugiej w nocy musi się drapać w ucho PRZED BRAMĄ), to jednak byłoby fajniej. Albo niby wraca, ale zniknie sobie pod samochodem poniuchać, bo na pewno w środku nocy dzieje się tam coś bardzo interesującego. A zaspana pańcia z kulawą nogą przecież sobie spokojnie POCZEKA (a niby jakie ma wyjście).

Czytam „Roswell” Connie Willis i skutek jest taki, że bardzo chciałabym być uprowadzona przez aliena, wyglądającego jak okrągły krzak toczący się przez pustynię. Tak miło jest poczytać o nawiązywaniu kontaktu z inteligentnym życiem, dla odmiany od codziennych niusów na portalach, gdzie jak nie Suski, to Obajtek, od których mądrzejsza jest nawet zawartość mojej rynny po dwóch latach nieczyszczenia (wygląda, jakby wykluwała się tam cywilizacja, czego o Obajtku powiedzieć nie można). 

Moja lista ubrań, które założę po moim trupie, a nawet jeśli mojego trupa ktoś w to ubierze, to będę go straszyć i dręczyć, dopisuję niniejszym legginsy skrojone tak, żeby wrzynały się w tyłek (i niejednokrotnie także przodek). Zwłaszcza w kolorze cielistym (taki ohydny beż). Wieść niesie, że na mieście się na nie mówi „odbyciaki”. No.

PS. A Ben Affleck nie przyszedł na premierę filmu Jennifer Lopez – no co za świnia!

Drogi Pamiętniczku – ja to chyba jednak jestem jakaś opóźniona, a na pewno fryzjersko. Obejrzałam ostatnio setki filmików o tym, jak zrobić super prosty, szybki koczek jednym gestem i przy pomocy jednej gumki do włosów, góra dwóch – i co? I żaden mi nie wyszedł. ŻADEN. Może mam jakąś dziwną głowę, wypukłą tam gdzie inni mają płasko albo na odwrót? No za cholerę jasną z moich włosów nie chce wyjść SUPER ŁATWY KOCZEK. Żadną techniką. Wronie gniazdo za każdym razem wychodzi, czasem zawiązane na supeł. 

No dobrze, byłam z koleżankami na drinkach wczoraj – wzięłam truskawkową margeritę i TO BYŁ BŁĄD, ponieważ owoce mi nie służą. Frytki mi służą, a owoce nie! Ale nie było drinków z frytkami, niestety. Natomiast jedna koleżanka była na masażu, który sobie bardzo chwali, a na koniec masażysta pokazał jej trick, jak sobie poprawić dobrostan fizyczny. A ona oczywiście pokazała to nam, bo jest szczodra i chętnie się dzieli. A my oczywiście natychmiast to przetestowałyśmy na sobie.

I teraz tak – ten ruch polega na takim jakby odrzuceniu ręki do tyłu, ale nie wymach, tylko na luźno, bezwładnie, z jednoczesnym skrętem tułowia. I faktycznie, chrupie w gnatach jak ta lala. I wszystkie cztery jak jeden mąż odrzucałyśmy te ręce stojąc przed restauracją, aż do nas dotarło, że jeśli mają tam monitoring, to być może ktoś już dzwoni po pogotowie psychiatryczne albo po egzorcystę. Bo te ruchy same w sobie wyglądają trochę, jakby człowieka nawiedził demon średniego kalibru, a jak to robią CZTERY osoby NARAZ… Być może wylądujemy na jutubie w sekcji „Niewyjaśnione zjawiska nawiedzenia opętania straszne filmiki dziwne przerażające”.

A następnie wróciłam do domu, gdzie dowiedziałam się od N., że jestem NIEODPOWIEDZIALNA, ponieważ oddalam się spożywać alkohol, a biedny piesek przez cały wieczór mnie szuka, sprawdzała czy mnie nie ma w łazience albo pod łóżkiem, a ja się rozbijałam towarzysko. A piesek tęsknił. I nie chciał jeść. A nawet mu zniknął, ale się znalazł. 

A stopa mnie boli nadal. Trochę faktycznie pomagają żelowe poduszeczki pod piętę, ale chodzić dużo nie mogę. A jak na złość chętnie bym poszła na spacer z Mangustą, a tu klops.

„Dagmara Kaźmierska w swoim burdelu lubiła ład i porządek” – czy to nie piękne, przepiękne zdanie? Mnie urzekło – ma potencjał interpretacyjny i warstwy znaczeniowe i po prostu jest przepyszne. 

Natomiast. Boli mnie ta noga przy chodzeniu – z tyłu, za piętą. Co jest wkurwiające, bo nie mogę popylać z Mangustą na spacerki, bo ona preferuje szybkie tempo, a ja powoli i boleśnie kuśtykam no i tak. Piszę więc do Zebry SMSA, co na naciągnięte mięśnie strzałkowe, a ta zmora do mnie: „NIe naciągać w przyszłości!”.

Ja: „Dziękuję, a jeśli chodzi o teraźniejszość i kuśtykanie? Voltaren i opaska elastyczna?”.

Zebra: „Pewnie tak, ale kuśtykaj, bo takie rzeczy to się dobrze goją w ruchu”.

Ja: „Ja mam takie ciało, że u mnie nic dobrego się nie wydarza w ruchu”

Zebra: „Skąd wiesz, jak nigdy nie próbowałaś?”

Ja: „Jak to nigdy? A WF na korytarzu w klasach I – IV????”

Swoją drogą, jeśli jest coś, co może sprawić, że od dzieciństwa człowiek nienawidzi ruchu i sportu, to WF w podstawówce. Do dziś zimny pot mnie oblewa na wspomnienie rzucania piłką lekarską NA STOPIEŃ (ledwo mogłam podnieść zasraną piłkę, a co dopiero RZUCIĆ), biegów na czas i innych tego typu przemiłych i wzmacniających poczucie własnej wartości pomysłów. Na każdym WF-ie chciałam się zabić i jestem przeszczęśliwa, że złamałam nogę i jechałam na zwolnieniu do końca edukacji. Ba – studia wybrałam takie, żeby WF był nieobowiązkowy.

A poza tym co? W Action byłam, bo koleżanka kupiła świeczkę cytrusową przeciwko komarom, nie wiem czy działana komary, ale na mnie owszem – jest w przepięknej ceramicznej miseczce, więc natychmiast też musiałam taką mieć. I oczywiście wyszłam (wykuśtykałam) z pełnym koszykiem, ponieważ Action to jest sklep zaprojektowany przez samego Belzebuba i jego najbliższych asystentów, żeby człowieka skutecznie wodzić na pokuszenie. Przy czym oczywiście kupiłam SAME NIEZBĘDNE RZECZY, oraz jak zwykle żółte ścierki, bez których nie wiem jak mogłam żyć. 

Czy te cholerne zimne noce się kiedyś SKOŃCZĄ? Wiosna w tym roku ma chyba zaburzenia afektywne dwubiegunowe.

PS. Oczywiście za KOSTKĄ, nie za piętą, jak słusznie zauważyła MAłgo. Za piętą człowiek się już generalnie kończy.

No dobrze, wróciłam z fantastycznej majówki z naciągniętym mięśniem w stopie i kuleję jak doktor House, ale warto było. Jak zwykle uprawialiśmy hazard – w ogóle nie wygrywałam w kości tym razem, no naprawdę! Oraz Mangusta została ulubienicą całej wsi. Rozmowy z sąsiadami wyglądały w przybliżeniu tak (oczywiście caps oznacza wrzeszczenie do siebie):

– O JAKI PIESEK ŁADNY! CO ON TAK SZCZEKA? CO? PANI NIE PRZEPRASZA, PIESKI NA NOWYM MIEJSCU TAK MAJĄ. A ON ILE MA? A, TO SUCZKA? TO MŁODZIUTKA JESZCZE, MOŻE JEJ MINIE!

Mam nadzieję, że jej minie, bo koncerty daje nie z tej ziemi, a mi łeb puchnie i nie wiem, gdzie oczy podziać. A wszyscy tacy mili i się do niej uśmiechają, a ta drze mordę, ile fabryka dała.

No dobrze, oprócz tego hazardu to jeszcze wyszło tak, że GOTOWALIŚMY. No bo pierwszego dnia poszliśmy do pobliskiej restauracji – a tam we wszystkim ocet. We wszystkim! No to drugiego dnia jedziemy do innej, kawałek dalej, w dodatku po wizycie pani Gessler. Tam znowu okazało się, że kucharz mocno zakochany, bo wszystko przesolone i przepieprzone, aż panowie kichali do grochówki. Co prawda kotlety schabowe były wielkości lotniskowca na Pacyfiku, ale tylko w marksizmie ilość przechodzi w jakość i ktoś mógłby to w końcu głośno powiedzieć menedżerom takich restauracji, bo naprawdę. No i już nie chciało się nam włóczyć po knajpach i była grana na przykład szczawiowa ze szczawiem zebranym przy leśnej drodze. Co prawda oczywiście miałam pewne obawy, że może to bieluń albo inny wilczomlecz, ale jak zwykle nikt mnie nie słuchał, a zupa wyszła przepyszna (i wszyscy przeżyli, więc chyba jednak szczaw). 

I żaby w jeziorze darły mordy wieczorami tak, że zagłuszały techno u sąsiada – na szczęście nie disco polo, a poza tym puszczał tylko kilka kawałków. 

Oczywiście pomiędzy uprawianiem hazardu a obżeraniem się prowadziliśmy arcyciekawe rozmowy, z których już nic nie pamiętam, oprócz jednej o młodzieży. Która teraz (młodzież) jest mało kreatywna i w ogóle niepomysłowa – nie to, co my. No bo wyobraźmy sobie taką sytuację, że jest domówka, grupa siedemnastolatków sama w domu i pojawia się butelka wina. I szukają korkociągu i go nie ma. I jak to się skończyło? NIE WYPILI WINA. Nie znaleźli korkociągu, więc nie wypili wina!

Jak sobie przypomnę, czym i w jakich okolicznościach otwierało się wino, z obcasem włącznie… Jakby była apokalipsa, to też by szukali korkociągu? Matko kochana, w ogóle nie mogę takich opowieści słuchać, bo mi skóra cierpnie. 

Podsumowując – było bosko, a teraz muszę naprawić nogę. House jakoś lepiej się prezentował, kuśtykając – poza tym nie nadążam za Mangustą, a ona ciągle próbuje zjadać dziwne znaleziska i czas wyrwania jej tego z japy jest dość kluczowy. Nie mówiąc już o spacerkach, chociaż podobno pogoda ma się popsuć.