O ŁADOWANIU AKUMULATORÓW

Oczywiście, pies upasiony do figury piłki do rugby. Jak ją wczoraj odbieraliśmy, to cała pachniała jakimś pieczonym mięsem. Widocznie zajadała tęsknotę za pańciem. Teraz dieta – i dla niej, i dla nas, bo też zajadaliśmy (tęsknotę i kalmary).

Matko, jak było fantastycznie. Słońce i ciepło tak, że nie spodziewałam się o tej porze roku. Woda w oceanie – 24 stopnie. Spaliśmy przy otwartym oknie, pod samym prześcieradłem. To powinna być terapia antydepresyjna na receptę i refundowana przez NFZ, dla każdego, a nie tam jakieś prochy. Mnóstwo naturalnej witaminy D, witaminy W (wino), palmy i codziennie świeże ryby i kalmary. Żadnych bólów głowy (nawet na lekutkim kacu), żadnej solpadeiny – naprawdę ładuje się akumulatory jak nie wiem co. Dziś pobudka o wpół do szóstej, a ja nawet nie klęłam!…

N. natychmiast, znanymi sobie sposobami, wyniuchał bar o nazwie Compadre. Prowadzony przez dwóch braci, których tatuś siedzi na wysepce Lobos, całymi dniami łowi ryby i inną morską gadzinę, a oni tylko do niego podpływają po zaopatrzenie. Kalmary mieli wyśmienite (a z kalmarami na Wyspach Kanaryjskich trzeba uważać, bo jak trafią się afrykańskie, to można sobie zwichnąć szczękę od żucia, bo są jak opona od ciężarówki; a oni mieli miejscowe, delikatne i mięciutkie). N. od razu zagadał o przynętach, pokazał zdjęcie metrowego węgorza złowionego w Galicji i od razu został honorowym klientem, nie czekaliśmy na jedzenie (a ruch mieli niezły, na okrągło), a nawet tatuś zaprosił go na ryby. Na szczęście popsuł mu się motor w łódce, inaczej całe dnie bym spędzała sama, chlejąc po barach (no bo przecież nie pojadę na ryby, na głowę bym musiała upaść i to z wysoka). Mieli smażoną murenę – to ta łaciata ryba z psim pyskiem, co podpływa do nurków, a oni ją karmią, głaszczą i nagrywają filmiki… a po wyłączeniu kamery CIABACH! Rybę pod pachę i na patelnię, he he. Bardzo smaczna. Oraz malutkie sardynki, ale po przygodach z sardynkami w Lizbonie wolałam jednak murenę i kalmary.

Jednego dnia wracaliśmy z plaży do Corralejo droga oznaczoną jako wyjątkowo widowiskowa (ja tam nie wiem, dla mnie one wszystkie są widowiskowe, uwielbiam wulkany i pola aloesu), przez miejscowość Caldereta, w której zatrzymaliśmy się na kawie. Powiedzieć, że była to maleńka wioska całkowicie w dupie, to jeszcze nie oddaje jej charakteru, bo na Fuerteventurze jest sporo małych miejscowości w totalnej dupie. Ta była na samym szarym, zapomnianym końcu dupy. Kilka chałupek, jakieś pola i ta knajpka. W knajpce – energiczna, starsza Hiszpanka, tak stęskniona za człowiekiem, że gadała z nami jak nakręcona. Bardzo nam zazdrościła zwiedzania, bo ona w całym życiu była tylko raz na Lanzarote i raz na Teneryfie, oraz zazdrościła nam zimna. Bo ona woli jak jest zimno, niż upał. Trochę nie chciało mi się kobity wyprowadzać z błędu, bo dla nich „zimno” to jest jakieś 15 stopni; ciekawe co by powiedziała po zimie w Polsce, z minus dwudziestostopniowymi mrozami. Niech sobie myśli, że lubi ZIMNO 🙂

Ale najlepsze było że tak gada z nami, gada, a w pewnym momencie sięga za siebie (nie przestając gadać) po butelkę wina, odkorkowuje ją, nalewa do szklaneczki i stawia na barze. I dalej z nami gada. Za chwilę wchodzi starszy gość, bez słowa siada przy barze i zabiera się do wina, które już na niego czekało. Musiała go wypatrzyć przez okno, a może to była jego stała pora. Bardzo, ale to bardzo mi się to spodobało – tez chciałabym mieć taką swoją knajpkę. Może nie na AŻ TAKIM zadupiu, ale chciałabym.

Poznaliśmy jedną hipiskę z Lajares z psem Nina, oraz bardzo fajna suczkę o imieniu Pepa z Corralejo – tez przychodziła do Compadre i przesiadywała w sklepie dla surferów naprzeciwko Bodeguity, gdzie namiętnie chodziliśmy na wino. Ale o psach cicho sza, bo Szczypawka się załamie, ze BYŁY JAKIES INNE SUKI.

Bardzo chcemy za rok pojechać znowu w to samo miejsce. Może i jestem psychiczna, ale GDZIE mi będzie lepiej? Gdzie znajdę lepsza plażę, lepsze kalmary i takie piękne, piękne wulkany? (O ile któryś  w międzyczasie nie pierdzielnie, tfu na psa urok).

W następnym odcinku: lektury wyjazdowe oraz zdjęcie szynki. A teraz oddalam się pić czwartą herbatę. TYDZIEŃ NIE PIŁAM HERBATY!…