O SUSZENIU I SERIALU

N. powiedział żeby suszyć, to suszę.

Ale co z tym zamierza robić, to nie wiem. Zje się może jedna przez całą zimę, bo one są przeraźliwie ostre. I to nie takie ostre ze smakiem, jak papryczki jalapeno, tylko – samo piekło, bez bonusów. Nie wiem, może pędzle będzie nimi czyścił albo produkował barwnik malarski “gryząca czerwień” albo odrdzewiał stary bojler… nie wnikam. Suszę. Każą suszę, nie każą – nie suszę.

Tymczasem wróciłam do oglądania serialu “Rescue me”. Nowojorscy strażacy, którzy byli pierwsi na miejscu katastrofy WTC 11 września, są zespołem prawdziwych bohaterów i profesjonalistów, codziennie pracują w najgorszych możliwych warunkach i widzą potworne rzeczy. W przypadku zagrożenia każdy obywatel marzyłby, żeby trafić w ich sprawne ręce. Po czym zdejmują strażacki hełm i uniform… i zamieniają się w bandę ciężkich przygłupów, ale to takich młotów, że mózg się ze skóry obiera na widok tego, co oni potrafią odstawiać. Na dodatek główny bohater pochodzi z irlandzkiej rodziny, więc chłopaki głównie chleją i się tłuką.

Przykładowa rozmowa ze strażackiego wozu, pędzącego do pożaru:

– Stary, weź mi pożycz gazetę z tym artykułem o kolesiu, który zjadł swoich rodziców.

– Co za zwyrolstwo.

– To byli jego TEŚCIOWIE.

– A nie, to w takim razie spoko, to normalne. Każdy mógł tak postąpić.

No oczywiście, są też wyższe wartości w stylu – jeden za wszystkich, wszyscy za jednego… dopóki się o coś nie pożrą albo akurat nie robią sobie kawałów. W każdym razie, mnie skutecznie wyleczył z marzenia o randce ze strażakiem – mogłabym trafić na takiego Garrity i co  wtedy?… Banda troglodytów. Aha, główny bohater rozmawia ze zmarłymi, ale to naprawdę tylko jeden z jego problemów. Ale serial świetny.

Miałam piękny sen, że byłam na jakiejś wyspie i wybuchł wulkan i było tsunami, w którym zginęłam. Nic tak nie poprawia humoru z rana, jak śmierć w nocy.