Miesiąc: maj 2014

Chyba widać, że wróciłam (dziewiętnaście stopni i leje). Już jak człowiek ma do czegoś talent, to ma i nie da się nic z tym zrobić. Gdyby się nie trzeba było szczepić i bać pasożytów, co wchodzą nogą i wychodzą okiem, to bym wyjechała do Afryki i wkrótce można by sadzić ryz na Saharze.

Wyjazd nam się zaczął z hukiem, bo mąż mi spuchł na lotnisku. W ciągu trzech sekund nagle wyrosło mu jajo z boku szczęki, za uchem. Jako wierny odbiorca seriali medycznych natychmiast zdiagnozowałam białaczkę, raka ślinianki, świnkę i toczeń – tylko jakoś nigdy nie słyszałam, żeby objawy pojawiły się w trzy sekundy. Ponieważ jajo zeszło po dwóch dniach po posmarowaniu fenistilem, to chyba jednak było ugryzienie jakiegoś mikrookurwieńca w stylu meszka czy ten taki minipajączek, tyle, że przy węźle chłonnym. Zawsze jakaś atrakcja musi być, zawsze.

A lecieliśmy w tamtą stronę z tak uroczym kapitanem, że w życiu jeszcze na takiego nie trafiłam. Gadał do pasażerów co chwilę, uczył przeliczać prędkość w węzłach na kilometry na godzinę (razy dwa minus piętnaście procent), a przy schodzeniu do lądowania uraczył wszystkich informacją, że lotnisko na Maderze należy do dziesięciu najniebezpieczniejszych lotnisk świata. Ale niech się państwo nie przejmują – i wylądował jak piórko. Jechaliśmy później pod tym lotniskiem. POD, bo pół pasa jest na wielkich słupach w głąb oceanu i kończy się przepaścią.

Pięknie jest Maderze. Nawet, jeśli pół wyspy to chwilowo plac budowy. Bardzo dużo się buduje, między innymi z powodu powodzi cztery lata temu, która zmiotła część dróg i całe nabrzeże w Funchal. Ta część wyspy, która nie jest placem budowy, jest przepięknym ogrodem albo plantacją bananów. Roślinki, które u nas można kupić w doniczce i trzymać na parapecie, tam mają po kilka – kilkanaście metrów, panoszą się i kwitną jak wściekłe. Zaliczyliśmy zjazd saniami z Monte, targ w Funachal, przejażdżkę kolejką Teleferico i uwaga, levadę. Levady to takie wędrówki wzdłuż kanałów, którymi płynie woda, są o różnej trudności. Niektóre levady zajmują cały dzień i trzeba mieć prawie himalajskie ubranie i buciory – na Maderze szybko robi się sakramencko wysoko i sakramencko zimno, w pięć minut jest się znad oceanu na np. 1400 metrach. Nasza levada była do przejścia w dwadzieścia minut i spotkaliśmy trzy krowy, ale HELOŁ, tak? Zaliczyłam levadę! A nie tylko wino w barze, jak zazwyczaj.

I codziennie jadłam na obiad rybę espadę. I nie znudziła mi się. Jest prze-pysz-na. Wygląda raczej dość paskudnie, ale jest znakomita. Bardzo mi smakowała z duszonymi bananami, ale na oliwie z czosnkiem też. Normalnie teraz nie wiem, czy przypadkiem nie wolę espady od lenguado. To bardzo poważny temat, w galicyjskim barze wywołałby dyskusję na wiele godzin z machaniem rękami, pokrzykiwaniem i trzaskaniem drzwiami. Z tym, że mogę sobie woleć – espadę łowi się tylko na Maderze i w Japonii, więc pewnie nieprędko znowu na nią trafię.

Bym wrzuciła jakieś zdjęcie, ale najpierw pranie wrzucę, i to nie na bloga, a dopiero po pracy. Mogłam wczoraj wrzucić, ale skupiłam się na szukaniu pająków w strategicznych miejscach, bo miałam sen, że wracamy A TAM w całej chałupie gąszcz pajęczyn i czarnych wdów!… No i co? OCZYWIŚCIE, że jeden siedział pod prysznicem i na mnie czyhał.

Burza z soboty na niedzielę – bdb. Spałam jak dziecko pułku kanonierów. Uwielbiam.

Pogoda się oczywiście poprawiła teraz, jak wyjeżdżamy. CIESZYCIE SIĘ?… Dwadzieścia osiem stopni w weekend!… Na Maderze, dokąd się udajemy – w porywach do dwudziestu jeden. Nie no, ja naprawdę mam jakieś osobnicze problemy meteorologiczne. N. już nawet na mnie wsiadł, ze ROBIĘ TO SPECJALNIE. A ja naprawdę nic już nie robię specjalnie, a najmniej zimną pogodę.

Muszę zasunąć żaluzje w oknie w biurze, bo aktualnie widzę faceta na dachu kościoła i robi mi się słabo, a z moim niewydolnym krążeniem powinnam unikać takich wzruszeń. Poza tym, strasznie mnie kusi, żeby wziąć papierową torebkę, nadmuchać, wychylić się przez okno i zrobić BUM! Ale nie wiem, czy spadnięty z dachu facet ma poczucie humoru. Może nie mieć. O, trzech następnych facetów. Zasuwam te żaluzje, to się robi zbyt kuszące.

Kupiłam wczoraj “Jane Austen i jej racjonalne romanse” i się nią zaciągam po kilka kartek. Jane Austen była jedną z ośmiorga dzieci pastorostwa Austen, siódmą z kolei. Po urodzeniu pastorowa, której się plątała szóstka pod nogami “Postąpiła z małą Jane tak samo, jak postępowała dotychczas z kolejnymi niemowlętami – wkrótce po urodzeniu oddała ją ‘na odchów’ do mamki w wiosce, u farmera. Taki ‘odchów’ trwał około roku i dziecko wracało do domu silne i zdrowe”.

Czyli prawie to samo, co ja postuluję, z tą różnicą, że ja bym wysyłała do szkoły z internatem i dziecko wraca do domu silne i zdrowe w wieku lat 19, w wyprasowanym mundurku i wypastowanych butach, całuje mamę w rękę, zna się na winie i potrafi robić bezbłędnie wszystkie klasyczne drinki, włączywszy rodzaj szklanki, w jakich należy je zaserwować. Lub kieliszka.

“Z całej ósemki tylko George okazał się niezdolny do normalnego życia – obciążony od urodzenia nieuleczalną chorobą, został oddany pod opiekę farmerskiej rodziny w niezbyt odległej od Stevento wsi Monk Shereborne, gdzie przebywał do śmierci. Dożył sędziwego wieku, musiał więc być otoczony należytą opieką”. (A tu z kolei trochę – brrr, ale czasy były straszne, ośmioro dzieci, żadnych zmywarek, solpadeiny ani forum, żeby ponarzekać z koleżankami, po tygodniu czegoś takiego to mnie, związaną prześcieradłami, wywieźliby na farmę. O ile jakaś by mnie wzięła. Może farma muflonów?).

Z innej beczki – rzucili nowe lakiery do paznokci na rynek. Mi osobiście przypominają kultury bakterii pod mikroskopem. Gdyby to był posiew moczu, to kilka osób powinno mieć zbadaną prostatę na cito, nes pa?

Jaki dobry mi się trafił serek na śniadanie, z pieprzem i cytryną – bardzo mniam. (Jesteście z tej frakcji, co idzie do pracy z gotowym, wcześniej przygotowanym posiłkiem w lanczboxie, zbilansowanym kalorycznie zgodnie z piramidą żywieniową i Pięcioma Przemianami? Czy – tak jak ja – łapiecie jakiś nabiał w najbliższym spożywczaku?).

Mam taką refleksję, że jak mąż jedzie w delegację i zostawia człowieka (w tym przypadku kobietę) samego na noc, to jak się wieczorem przez dwie godziny ogląda zdjęcia z meksykańskiego muzeum mumii w Guanajuato, to później jest naprawdę słabo z zaśnięciem. A powidoki mumii nie pomagają, kiedy w nocy trzeba wstać do łazienki. O nie, nie pomagają.

„Fargo” w wersji serial – baaaardzo dobre. Bardzo. Bilbo Baggins z obitą gębą to nic przy Addison Montgomery w roli lekko przeterminowanej, ale nadal przekonanej o swoich walorach striptizerki. Nadal bardzo giętkiej, jak sama zapewnia.

Czy ciepło w tym roku to już było i się skończyło? Bo mam tak zgrabiałe i zesztywniałe z zimna łapy, ze mogłabym nimi spulchniać ziemię pod różami, zamiast narzędzia zwanego wdzięcznie „pazurki”.

Nie no, ja rzucam takie filozoficzne tematy jak jajko przenoszone tyłkiem, a te o przylepce!… (czasem moja prababcia mówiła “dupka”, ale piętkę też znam tylko z literatury).

Głowa mnie boli GDYŻ PADA DESZCZ, prawda, wcale nie dlatego że wczoraj byliśmy na przyjęciu – tego się nie da inaczej nazwać. Ja nie wiem, gdzie i u kogo są te imprezy nowoczesne, co to chipsy, coca cola i słone paluszki – jakoś nigdy na taką nie mogę trafić, za to zawsze, ale to ZAWSZE na uginający się stół. Na dodatek do pieczywa podane było mięciutkie masełko, ułożone w filuterną piramidkę, co N. mi wypomina od samego rana, bo u nas masło w lodówce i zawsze zimne.

Stół stołem, ale gospodarz puścił koncert Madonny, który trzeba było wyłączyć, ponieważ MÓJ MĄŻ JAK ZAHIPNOTYZOWANY NIE MÓGŁ ODERWAĆ OCZU OD TYŁKA MADONNY. Nie reagował na bodźce (z wyjątkiem nalanego kieliszka wódki), tylko się gapił na jej tyłek! A już jak wyszła w takim czarnym gorsecie i kabaretkach, to prawie zapomniał oddychać! Nie wiem, czy się załamać, czy cieszyć, że leci na starsze panie. A tyłka nie ma rewelacyjnego, o nie, trochę jej obwisa, mimo, że miała przy tym gorsecie takie fikuśne poddupne szeleczki. Bez tych szeleczek to spokojnie ładnych kilka jajek by przeniosła (stwierdziłyśmy złośliwie, że mendel, co oczywiście było małostkowe z naszej strony). Na wniosek większości nastąpiła zmiana repertuaru, bo niestety dupa Madonny wpływała negatywnie na towarzyską dynamikę przy stole.

No i tak. Nie wiem, skąd nagle u moich koleżanek prawie dorosłe córki, z którymi można pogadać i się powygłupiać, tylko że odnoszę wrażenie, że TROCHĘ SIĘ Z NAS ŚMIEJĄ pod nosem. Zwłaszcza, kiedy padają propozycje, że kupię w końcu te mikrofony do Singstara i wtedy pokażemy, jak się powinno Abbę śpiewać. Albo jak gospodyni nagle zaczyna wyciągać wszystkie zdjęcia pod hasłem “A pamiętacie mojego męża, kiedy wyglądał JAK POR?”. Czujecie to?… Jesteśmy “ci walnięci starzy”, z których się młodzież śmieje. Kiedy to się stało?… A w sumie… Niech się śmieją, śmiech to zdrowie. Madonna ma 60 lat i lata z gołą dupą w kabaretkach, więc najwyraźniej w dzisiejszych czasach wiek jest kwestią umowną.

Ale miło mieć kaca w taką pogodę, jak dziś, bo gdyby było piękne słońce, to by się człowiekowi przypętały jakieś wyrzuty sumienia albo co.

Książka o pijących mamusiach czyta się lepiej, niż przypuszczałam. Jakie tam one pijące, zresztą. Spotykają się na drinka w barze w piątek. Praktycznie abstynentki. Ale wyczytałam dwie rzeczy, obok których nie mogę przejść tak całkiem obojętnie:

– narratorka ma powracający koszmarny sen o tym, że zjada swoje szkła kontaktowe; z bogatej gamy koszmarnych snów, jakie mnie nawiedzają regularnie albo jednorazowo, nigdy, PRZENIGDY nie przewinął mi się wątek jedzenia szkieł kontaktowych. Owszem, czasem mam sen, że nie założyłam szkieł i nic nie widzę, albo że idę spać w jakimś hotelu, a nie mam pudełka na kontakty. Ale zjadanie? Aż mnie zazdrość lekko dziabnęła.

– narratorka z koleżanką wspominają panieńskie imprezy, na których rzeczona koleżanka w ramach zakładu przenosiła z jednego krzesła na drugie jajko. Tyłkiem. Przenosiła jajko używając wyłącznie tyłka. Chyba pół godziny nad tym rozmyślałam (surowe? ugotowane? i nie zgniotła? w ubraniu? w sukience? w spodniach wykluczone, chyba że w legginsach, ale sukienka chyba tylko dzianinowa, bo przecież satyna… ). Nie, ja się stanowczo muszę przerzucić na podręczniki do filozofii albo astrofizyki, bo babskie powieści mi nie służą (a może powinnam poćwiczyć z tym jajkiem? może na początku na balkonowych fotelikach? w dresie? a może któraś z moich koleżanek ma namiary na dobrego psychiatrę?).

Wczoraj kupiliśmy cudowny chleb, okrągły, z grubą skórą (uwielbiam), posypany mąką… po czym N. wieczorem odkroił sobie przylepkę i zeżarł. O MAŁO MNIE SZLAG NIE TRAFIŁ, bo zawsze, ZAWSZE przylepka należy do mnie. Wizualizowałam sobie tę przylepkę z poranną jajecznicą, a on ją normalnie wziął i zjadł! NA MOICH OCZACH! I jeszcze powiedział, że jestem psychiczna, bo to jest okrągły chleb i ukroi mi rano przylepkę z innej strony. Oooo, mój panie, tak to my się nie będziemy bawić. Przylepka jest tylko jedna (no dobra, dwie, ale ta pierwsza, oryginalna – tylko jedna). Jeśli on myśli, że teraz nie będę mu wypominać tej przylepki przez jakiś rok, to się sakramencko myli.

A z seriali prawniczych – tylko brytyjski “Silk”. Wszyscy amerykańscy twardziele odpadają przy Marcie Costello. Martha biega po sądzie z aktami spakowanymi do torby w kratę na kółkach, wszyscy prawnicy na rozprawie muszą mieć na głowie tego rozjechanego skunksa (przepięknie to wygląda) i w ogóle rozprawa jest bardziej na luzie. W brytyjskim sądzie można trzymać ręce w kieszeniach podczas przesłuchania? I świadek (czy tam oskarżony), i prawnicy? I można sobie przerywać, wtrącać i przysrywać (w tym – sędziemu). I kłaść się na tym drewnianym bufecie. Ale skunksy na głowach rządzą. W ogóle przez pierwsze trzy odcinki (miałam bez napisów) zastanawiałam się, o co im chodzi z tymi kolesiami od parzenia kawy. Cały czas było coś o baristach. Nie miałam pojęcia, że bariści są tak ważni w brytyjskim sądownictwie. Dopóki się nie kapnęłam, że oni mówią BARRISTER, nie barista.

Ale to jajko… Zaintrygowana jestem.