O INDIANIE

Kupiliśmy wczoraj Indianę.

Trochę przestałam kochać duet Spielberg&Lucas po nowych Star Warsach. I zgadzałam się z chłopakami z South Parku, że powinno się zabierać stare filmy ich producentom, żeby nie mogli dorysowywać glutowatych jaszczurek. I tego się bałam. Ze postawia na technikę. Na efekty. Na rysowane jaszczurki.

Owszem, efekty są. Ale dyskretnie. W tle. Nie na pierwszym planie.

Na pierwszym planie jest Indiana. Stary i siwy. Zmęczony życiem. W okropnych latach 50-tych, kiedy dzieci w szkołach uczono, żeby kłaść się na podłodze nogami w kierunku białego błysku (mój tata do dzis wspomina), a za podejrzenie o współpracy z commies dostawało się czapkę. I kolejny szacunek dla chłopaków – nie poszli w Indianę wiecznie młodego, filmowanego przez pończochę. Indiana ma zmarszczki i siwy łeb. I co. I nic. Kocham go zupełnie tak samo, jak zawsze. Sama przecież też się zestarzałam w tzw. międzyczasie.

Ale już zupełnie się rozkleiłam, kiedy spotkał Marion. Która wystartowała do niego z identycznym tekstem, jak w pierwszej części (właśnie na tej scenie zaczęłam płakać). Ze wszystkich dziewczyn Indiany najbardziej lubiłam Marion i jej uśmiech. Szkoda tylko, że nie miała okazji, żeby zademonstrowac swoje zdolności w zakresie picia wódki, bardzo żaluję.

Historia jak historia. Ale zachowany jest klimat „starego” Indiany, pościgi wojskowymi samochodami i waląca się świątynia (nie wiem o co chodzi z tymi pieskami preriowymi na początku. To jakieś przesłanie miało być?…), szkielety za pajęczynami, skorpiony i mrówki siafu. Czyli zestaw obowiązkowy Indiany jonesa

– I proszę, na jakich wy facetów lecicie. Takich, co zrobią wam dziecko i porzucą, a wrócą dopiero, kiedy dziecko jest dorosłe, a sami są starzy i stracili robotę – podsumował mój mąż (trochę zazdrosny).

Kocham was, chłopaki.

Jesteście najlepsi.

Tego mi było trzeba.

PS. W Tatrach halny. Czuję go. Mam ochotę kopać ludzi w golenie i tłuc ceramikę o ścianę.