Wczoraj tak mnie to ramię mordowało (oraz zrobił mi się taki mega bolący i pulsujący kłębuszek za uchem), że koleżanka z pracy zasugerowała Voltaren w tabletkach. Nie wiedziałam, że on jest do kupienia w tabletkach (tj. moja babcia brała, ale na receptę).
Oj!… Adoptuję go. Zaraz obok Dobrej Wróżki Solpadeiny (“Czy pani jest dobrą wróżką?” – “Pierwszorzędną!”), Czarodziej Voltaren zostaje niniejszym moją najbliższą rodziną. Po dwóch tabletkach wszystko się rozgrzało i zniknęło – cuda po prostu, cuda i niedrogo.
No i wreszcie mogę napisać (bo mnie ramię rozpraszało), że przeczytałam cudowną książkę Sue Townsend. W dodatku przez przypadek – szukałam czegoś niedużego do torby na podróż i wpadło mi w ręce “Number Ten”. Które miałam odhaczone jako dawno przeczytane, ale zaczęłam kartkować i okazało się, że bynajmniej! Chyba mi się pomyliło z “Królową Camillą”.
Zatem N. opowiadał swoje życie panu z Saragossy czy tam Somosierry (“Czy ty mi możesz powiedzieć, jakim cudem skończyłaś handel zagraniczny kompletnie nie znając mapy?” – kochanie, od mapy to ja mam LUDZI) (Barney ma ludzi nawet od mnichów śpiewających chorały gregoriańskie), a ja na fotelu obok kwiczałam z rozkoszy.
Jest to książka o tym, jak Premier Wielkiej Brytanii został oskarżony o brak kontaktu z rzeczywistością, w związku z tym jego doradcy i poplecznicy postanowili wysłać go incognito na wycieczkę po kraju. W ubraniach żony. Jako kobietę. W towarzystwie jedynej osoby “z ludu”, z którą utrzymywał kontakt w ostatnim czasie – policjantem Jackiem, pilnującym drzwi pod Numerem Dziesięć. Kontakt Premiera z Jackiem polegał na pytaniu od czasu do czasu, co słychać u jego matki, no ale innego kandydata godnego zaufania nie było.
Wyruszyli zatem, po czym od razu pan Premier poczuł, że czuje się o wiele lepiej w ubraniach żony, niż własnych oraz zapragnął czegoś mniej konserwatywnego (cekiny, marszczona spódnica, sandały na obcasie i peruka Marylin Monroe). W dodatku musiał usunąć włosy z miejsc, które nowe ubrania będą odsłaniały. W hotelu w Edynburgu Jack klęczy, smaruje włochate kolana premiera kremem do depilacji i myśli, że to wszystko zrobiło się jakby nieco surrealistyczne.
W dodatku w Londynie zaczyna fiksować żona Premiera (podobno najbystrzejsza kobieta w Europie, a na pewno – posiadaczka największego nosa).
W trakcie podróży Premier ogląda gospodarkę z bliska, a w domu mamy Jacka zalęga się diler narkotyków, udający początkowo miłego studenta wynajętego do pomocy w sprzątaniu.
Kocham książki Sue Townsend i na tej też się nie zawiodłam. I nie, że cały czas jest śmiesznie, lekko i dowcipnie – o biedzie, bezrobociu i degradacji społecznej nie da się pisać lekko i dowcipnie. Natomiast nie przypuszczałam, że można pisać (relatywnie) ciepło o politykach – ale może to dlatego, że to Wielka Brytania, kraj o dość starej demokracji, gdzie politykami nie zostają najgorsze szumowiny, jak u nas. No i… nie będę zdradzała zakończenia przecież.
A deszcz ładny mi się udał, prawda? Ale jesieni jeszcze dziękujemy – ciepło ma być! SŁYCHAĆ MNIE?
