O GRZANIU TYŁKA

Po pierwsze, chcę być morskim ogórkiem. Morski ogórek, czyli strzykwa, być może nie śpiewa, a nawet wygląda dość ohydnie, ale za to umie z siebie wyrzucić żołądek – z zawartością – i wyhodować następny. Bardzo, bardzo, bardzo by mi się przydała taka umiejętność. Co prawda, morski ogórek wyrzuca ten żołądek a) w sytuacji zagrożenia, b) przez tyłek (czy co tam ogórkowi za tyłek służy), ale przecież nad szczegółami można popracować.

Po drugie, wszystkie sklepy pamiątkarskie opanowały drewniane penisy:

W zeszłym roku ich nie było. Nie wiem, o co chodzi. Może ktoś ma jakiś pomysł?…

Kolejne zdziwienie było, kiedy dokładnie przeczytaliśmy, co jest napisane na neonie restauracji, która się pojawiła w naszym hotelu na dole:

NO WIDZIELI PAŃSTWO? Prawie, PRAWIE poszliśmy tam na obiad! Bo w dodatku jeszcze bezczelnie mają w karcie dania typu “Famous Gordon’s Chowder”. A wino takie cienkie i ohydne, że chyba wyciskane ze ścierki, którą ścierali to, co się rozlało w innych knajpach. Nie lubimy i bojkotujemy, tak.

Bardzo nam się spodobało w “Pincha Cabra” – miłej tapasiarni, w której wiszą na ścianach bardzo zarąbiste kozy.

Mnie się najbardziej podobała ta, z pyskiem jak chart:

Ale niestety, byliśmy się na nich zmuszeni obrazić również, albowiem mimo że stawali na głowie i za każdym razem dawali nam bardzo smaczną tapę, i mimo że mieli do zjedzenia coś bardzo intrygującego na patyku, co oczywiście koniecznie chciałam zeżreć, ale spasowałam, bo okazało się perliczką (perliczką!…) – to popełnili niewybaczalną fopę, nalewając N. do kieliszka wino z dwóch różnych butelek! Takch fóp się nie wybacza.

(I tak najlepsza była wizyta w knajpie, w której stolik się lepił, kelner nie miał zęba, z kuchni wionęło starą fryturą, ale NIEKTÓRZY się uparli jak osioł, normalnie jak ci lekko przytłumieni bohaterowie horrorów. I mieliśmy później za swoje, jak bohaterowie horrorów. Podpowiedź: trochę morski ogórek).

Zanim się obraziliśmy na Cabrę, to bardzo nam się spodobała taka ich dekoracja:

Zapragnęliśmy też taką sobie sprawić w pokoju hotelowym, niestety, doszliśmy tylko do takiego etapu w środę:

…a w czwartek przyszła Carmen czy tam Dolores z miotłą i wywaliła nam pieczołowicie zbieraną kolekcję. I drzewko z butelek się zesrało.

Woda była cudooowna, chociaż pierwszego dnia w pierwszej chwili miałam moment “O kurwa, przecież ja w to nie wejdę” – ale to tylko pierwsze wrażenie. Jak już się wlazło, to nie chciało się wychodzić, taka była ciepła i słona i przyjemna. Ech, kurna. Pytam N. jakieś czterysta razy dziennie, DLACZEGO JA TAM NIE MIESZKAM, odpowiedzi otrzymuję dość wymijające.

Za to nareszcie, nareszcie ktoś poszedł po rozum do głowy i robi kosmetyki z aloesu z dodatkiem czerwonego wina. Ha! Zawsze powtarzałam, że czerwone wino to najlepszy kosmetyk i dietetyk i przyjaciel i rozgrzewacz i w ogóle (mimo, że już nie mogę go wyżłopać tyle, co kiedyś, to nadal tak uważam).

Aha, i w tym roku na plaży hipisi zaszaleli. Bo codziennie robią rzeźby z piasku, utwardzają wodą, a później przechodnie im rzucają napiwek za fatygę. W tym roku nie dość, że obsypywali smoki, miasta i pałace solą (że niby ośnieżone szczyty), to jeszcze instalowali w środku naftowe lampy i zapalali wieczorem i normalnie każda rzeźba to był osobny spektakl. Żeby jeszcze ta nafta tak nie śmierdziała, no ale kilkumetrowy smok buchający ogniem z nozdrzy (zwłaszcza po paru zgrabnych lampkach) – WOW! Naprawdę wow.

A w jeszcze innej knajpie wisiała bardzo interesująca ośmiornica o wkurwionym wyrazie pyska:

No lubię to Corralejo, lubię wracać, mimo że nic tam się nie dzieje, może właśnie dlatego. Ale jak się mieszka gdzieś w centrum, to można zrobić naprawdę przyzwoitą ruta del vino y tapas.

I jeszcze tysiąc innych rzeczy, naturalnie, ale chwilowo muszę rozebrać pralkę, bo wygląda na to, że nie była to chwilowa niedyspozycja, tylko ma jakąś grubszą niestrawność. Aha, i uratowałam pająka z czajnika. Zamieszkał w dziobku, idiota. Oraz przepraszam, ale MOGŁOBY BYĆ CIEPLEJ.