O TYM, CO SZKODZI SŁOWIANOM

Wróciłam, wróciłam. Zawsze wracam (jak ten pijak, co wyszedł ze śmieciami i nie było go dwa lata, ale w końcu wrócił). Dawno tak intensywnie i z przygodami nie wypoczywałam.

Na dzień dobry był (oczywiście!) opóźniony samolot i zgubili nam walizki. Lot bezpośredni, klasa biznes (nie, że w dupach nam się poprzewracało, ale nie było już innych biletów). Ja w lament. Wiadomo, że nie miałam w tej walizce klejnotów koronnych, ale jednak sandałki i cos krótszego niż barchany, w których przyjechałam (no i kosmetyczkę ze Szczypawką!). Zamiast siedzieć lubieżnie w barze, popijać zimną manzanille i dyndać nogą w sandałku, to musieliśmy ruszyć w 33- stopniowy upał w dżinsach i tenisówkach, kupić jakieś jednak majtki i cos bardziej ażurowego.  Bardzo wkurzające.

Walizki znalazły się następnego dnia z zaskoczenia, przy czym najbardziej zaskoczony był pan z LOT-u, który do nas zadzwonił.

Po skompletowaniu wycieczki pojechaliśmy do Santiago. Za każdym razem, kiedy tam jestem, podoba mi się bardziej, niż poprzednio. Przeszliśmy nawet kawałek Camino de Santiago (od Furelos do Melide), więc chciałam zaznaczyć, że pierwszy raz byłam tam na prawach pielgrzyma. Zwiedziliśmy Muzeum Katedralne – jakie tam są gobeliny!… Jest cała sala gobelinów utkanych wg projektów Goyi, jedna – z projektów Rubensa. Musiałam prawie dotknąć ich nosem, żeby się przekonać, że to nie są obrazy. Takie kolory, taką grę światła i cienia na gobelinach widziałam pierwszy raz w życiu. Zupełnie inne od brukselskich.

Żeby nie było zupełnie muzealnie, to w niedzielę wieczorem byliśmy na koncercie rockowym na Praza de Quintana. Niezorientowanym podpowiem – po prawej wschodnia fasada Katedry, z lewej strony klasztor, za sceną średniowieczne arkady, a naprzeciwko – równie średniowieczne schody. A na scenie dawał czadu hiszpański odpowiednik Lady Pank.

A przecież trzeba było jeszcze spacerować po uliczkach starówki, no i coś jeść. W charakterze „cos jeść” udział wzięła niezliczona liczba statystów prosto z morskiego dna i oczywiście zorza dla mnie („Ja jej nie ufam, ona je kiełbasę na obiad”). I jeden krab centollo, którego zapamiętamy na dłużej.

Ponieważ.

Poniedziałkowy wieczór spędzaliśmy w bajecznym kurorcie A Toxa. To takie galicyjskie Lazurowe Wybrzeże (tylko o jakieś 15 stopni zimniejsze). W pewnym momencie zorientowałam się, że mój osobisty małżonek wygląda na twarzy jak skrzyżowanie Edyty Górniak i Angeliny Jolie, a na dodatek ma dreszcze. Drogą eliminacji wyszło nam, że ma reakcję alergiczną na płuca kraba (bo pozostałe rzeczy jedli wszyscy, tylko on te płuca). Jest to ohydna zielona maź, te krabie płucka rozpuszczone w winie i podane w krabiej skorupie, Hiszpanie niby to jedzą, ale – jak widać – organizm Słowianina odrzuca takie kombinacje i jest to przestroga na przyszłość. Że jeśli cos jest ohydne, zielone i się maże, to nie należy tego jeść, bo prawdopodobnie zaszkodzi.

Na brak przygód, jak widać, narzekać nie mogliśmy.

Ale i tak było przeecuudoownieee, gdybym miała cały wyjazd przesiedzieć na placu przed Katedrą, to też by mi wystarczyło. A tak to jeszcze przywieźliśmy przepis na likier kawowy (najlepszy na świecie) i były fajerwerki, i kupiłam sobie torques (rzymskie odznaczenie wojskowe), i odwiedziliśmy przyjaciół w Porto do Son (mówią, że lato w Galicji beznadziejne, zimno, mokro i wieje).

No to teraz mamy stertę zaległości do nadrobienia i bardzo dobrze. Jak człowiek ma za mało roboty, to mu głupie pomysły do łba przychodzą.

(W samolocie czytałam „Milę księżycowego światła” Lehane i denerwują mnie pretensjonalne dialogi, czy to taki niby Chandlerowski sznyt?… Poprzednie jego ksiązki bardziej mi się podobały).