O MROWCE

O mrowce za moment, najpierw będzie o pizzerii w Katowicach.

Pizzeria nazywa się ZAGADKOWO, bo “SICILIA”. Tjaa… Ale OPROCZ nazwy – wszystko ma SUPER – wystroj, jedzonko, winko, obsluge, no i jest niedaleko dworca, co dla wedrowca strudzonego nie jest bez znaczenia. Nie przepadam za jedzeniem solo, ale tam naprawde czuje się dobrze – kelnerki skakaly wczoraj dookoła mnie, ze az się przestraszylam, ze lesbijki, albo co! W nagrode zamowilam sobie jeszcze tiramisu i TO BYŁ MÓJ KONIEC – bo jest go pol metra kwadratowego i TAKIE, ze normalnie… Ech!

Na szczescie, nie dane mi było rozpuscic się z zachwytu nad Katowicami i nie wsiaklam w ziemie, bo PKP sprowadzila mnie do parteru, opozniajac pociag SOBIESKI zaledwie o jedna godzine zegarowa.

A teraz o mrowce.

Stanislaw Lem opisuje takie zwierzatko, które nazywa się “mrowka krzeslawka dreczypupa”. Ten gatunek mrowki zwabia ofiary, ustawiajac duzo mrowek w atrape krzesla – zmeczony podroznik, co szlaja się dzien caly, widzac krzeslo bez zastanowienia na nim siada, no i mrowki go pozeraja.

Spodobala mi się ta nazwa i dawno temu adoptowalam ja sobie na okreslenie pewnego gatunku ksiazek. Ksiazka typu “mrowka krzeslawka dreczypupa” to ksiazka, ktorej po zaczeciu nie da się odlozyc i nie baczac na trudy, niewyspanie, odlezyny, niewygodne kanapy, glodne psy, nieprzetlumaczone chałtury, nieumyte gary, zarosniety ogrodek, …………….. (tu wpisac, co kto zaniedbuje żeby poczytac) – NIE MA SILY, czyta się do konca.

Absolutnie klasyczna mrowka krzeslawka jest “Sto lat samotnosci”, które wymeczylo mnie pewnej upalnej letniej nocy, na szczescie wakacyjnej (BOZE – jaka ja musialam być wtedy MLODA!…). Niezla mrowka sa kolejne Pratchetty, do wiekszych mrowek zaliczam “Mistrza i Malgorzate” (tez jakies nocno – upalne klimaty) i “Sledztwo” (czy ja musze czytac po nocach?…).

A propos sympatycznych gatunkow zwierzat, to przypominam, ze w Ramtopach zyje pewna odmiana kukulki, która buduje zegary, żeby w nich zamieszkac.