O TEJ STRASZNEJ NOCY

Mało będę oryginalną napisawszy, że noc z piątku na sobotę nieźle mi dała popalić.

N. kontestował w tym czasie sznycle i walce, więc tu trąba powietrzna, a ja sama z wizją zerwania dachu.

Obudził mnie deszcz, który następnie przeszedł w grad, a później rozpętała się burza.

Leżałam tak pod kołdrą, było mi w sumie ciepło, słuchałam wycia wichury, zastanawiałam się, czy owinąć się w kołdrę i zejść na dół od razu, czy dopiero, jak mi zerwie dach, oraz czy w taką pogodę powinnam się martwić jeszcze i ewentualnym psychopatą.

Z jednej strony, komu by się chciało wychodzić z domu.

Z drugiej – przecież właśnie o to chodzi, że TO SA PSYCHOPACI. Oni nawet mogą lubić taka pogodę, bo zaciera ślady. I ja tu sobie leżę i mam nadzieję, że w taką pogode nie grozi mi brutalne morderstwo, a on właśnie stoi pod drzwiami, zachwyca się siekącym go deszczem i wącha moje śmieci.

Z trzeciej strony – psychopaci raczej lubią, żeby ogół ludzki podziwiał ich robotę, jak już skończą, a w taką noc grozi mu, że kiedy już mnie wypatroszy i porozkłada moje flaki w starannie przemyślany wzór, na chałupę zwali się ta topola z naprzeciwka. I cały misterny suspens diabli wezmą.

Nawet nie wiem, kiedy usnęłam. Takie analizy są lepsze od liczenia baranów (które zawsze mi się zmieniają w foki).