Archiwum autora: Barbarella

No więc:

– padła mi płyta główna w pracowym komputerze (ale byłam wściekła! Nawet horoskopu od rana nie mogłam sobie odpalić do herbaty);

– zaczęły się wyjazdy w delegacje, czyli wstawanie o trzeciej w nocy;

– jest zimno; oraz

– N. się wciągnął w KOLEJNY hiszpański serial „Życie bez pozwolenia” i maltretuje mnie wieczorami.

Na poziomie intryg i gry aktorskiej serial jest jak hiszpańska wersja „Dynastii” albo tej tam, co ją krokodyl poszarpał. Może nie że od razu człowiek ma ochotę wydrapać sobie oczy, chociaż prawdę mówiąc – trochę ma. Mają najgorzej na świecie zagranego geja, jest tak beznadziejny i przerysowany… w ogóle połowa aktorów jest, odnoszę wrażenie, z konkursu talentów ogłoszonego w miejscowej smażalni kalmarów.  Jedynym, JEDYNYM plusem jest to, że dzieje się w Galicji i można sobie na nią popatrzeć – krajobrazy, brzeg morza, zatoczki i plaże, nawet empanadę jedzą pod mostem koło Noia. Chociaż nie wiem czy ten plus nie jest chwilowo minusem, bo nie możemy tam pojechać (już siedzą w knajpach i obżerają się owocami morza, nasz przyjaciel przysłał nam filmik z kolacji, złośliwiec jeden). No więc bardzo cierpiałam, ale żyłam nadzieją, że na Netflixie jest tylko jeden sezon dostępny i dam radę.

OKAZAŁO SIĘ, ŻE WRZUCILI DRUGI SEZON.

Nie wiem, jak to przetrwać nie popadając w marskość wątroby (flaszka wina pomaga w odbiorze, ale nie dam rady codziennie pić! A odcinki JAK NA ZŁOŚĆ mają po półtorej godziny!). 

A dziś umówiona byłam z Zebrą na dziewiątą, że przyjdę odrabiać z młodą lekcję. I jak się już wyszykowałam (tj. w dres wyjściowy, w odróżnieniu od dresu indorowego), to ona dzwoni, że jednak mi przekłada na jedenastą. No wiecie co! Dwie godziny dłużej byłam w biustonoszu przez takie przekładanie w ostatniej chwili. Ile człowiek się musi napoświęcać dla rodziny, to naprawdę.

Nic mi się nie chce. Wcale się nie dziwię mojemu pracowemu komputerowi, że padł.

Umęczone jesteśmy tym wszystkim, ale przestałam już robić zdjęcia KAŻDEJ kupy, więc chyba jest postęp. Chociaż Szczypawka obrażona, bo dostaje specjalną karmę gastrointestinal, i to NAMOCZONĄ (zero chrupek!), więc przy misce jest samba (trzy kroki do przodu, bo głodna, i dwa do tyłu, bo miała nadzieję na COŚ INNEGO, i znowu do przodu i tak pół godziny). A i my dzięki temu jemy mniej, bo przy żebrzących psich oczach wszystko staje w gardle – no i dobrze, bo kolekcja spodni w gumkę w pasie NIEBEZPIECZNIE mi się powiększa.

Przy okazji ostatecznego rozpierdolenia Trójki poznałam nowe określenie, użyte w komentarzach pod którymś artykułem: „kurwy weneckie”. Bardzo mi się spodobało, bo ja lubię zwięzłe epitety, które niosą duży ładunek informacyjny i emocjonalny („Oby wam flaki zgniły i wypłynęły dupą” też jest bardzo dobre, ale jednak dłuższe, a jak człowiek zdenerwowany, to liczy się każda milisekunda). 

Czyli tak: ogólnie chujnia – pogoda brzydka, zimno, internet słaby jakiś ostatnio, a w lodówce znalazłam dwa kefiry i miałam taką pustkę w głowie, że pytam N., czy 22 kwietnia to już był. 

– Nie no, COŚ TY – N. na to – dopiero będzie! Za niecały rok.

Może i racja, ale jednak je wylałam (chociaż podobno nabiał można jeść po dacie przydatności do spożycia, jak ktoś lubi życie na krawędzi – ale ja mam ostatnio dosyć przygód żołądkowo – jelitowych i raczej podziękuję).

Podobno na jedną butelkę wina potrzeba soku z około 700 winogron. Ha, no to niezłą plantację już przepuściłam przez swój organizm (i mam nadzieję, że będzie się ona powiększać, bo lubię wino, no i – nie da się w tym kraju NIE PIĆ).

PS. Apropos pić – w dzisiejszym horoskopie jest zalecenie, że mam wypić czarną lemoniadę (???!!?). Ponieważ nie mam w domu wszystkich składników, to chyba zastąpię ją jednak czerwonym winem, tak sobie myślę.

Z pieskiem to do przodu, to do tyłu, jak w życiu – w końcu nie bez powodu starożytni Rzymianie mawiali „Co się polepszy, to się popieprzy”. (Oraz – też już mam zdjęcia kup w telefonie; już się NIGDY nie będę z nikogo śmiała z tego powodu, obiecuję) (a w ogóle i tak lepsze psie kupy, niż penisy). Natomiast jeśli chodzi o leczenie, to okazało się, że w Polsce mamy znacząco utrudniony dostęp do leków na chorobę wrzodową żołądka.

NAPRAWDĘ? Myślałam, że w naszych dobrozmianowych aptekach nie ma leków tylko na tarczycę, padaczkę, onkologicznych, immunosupresyjnych, przeciwzakrzepowych i na nadciśnienie (no i OCZYWIŚCIE antykoncepcyjnych i HTZ). A tu jeszcze i na wrzody, no proszę. Nie, nawet nie będę tego komentować, bo sama dostanę wrzodów (o ile jeszcze nie mam).

A na zastrzyki jeździmy do cioci Zebry – próbowałam, ale wymiękłam, bo to trzeba mieć pewną rękę, a ja się czaiłam i kiedy w końcu dźgnęłam to pies dostał histerii i teraz za nic na świecie nie chce się do mnie odwrócić TYŁEM. W dodatku jak zadzwoniliśmy o szóstej rano, to szwagier nie odbierał, bo o tej godzinie to się dzwoni powiedzieć że ktoś umarł. No po prostu nasze życie ostatnio to SKARBNICA ANEGDOT (kurwa mać).

Na moim ulubionym forum wątek „Dlaczego nie lubicie wesel?” – hmmm… OD CZEGO MAM ZACZĄĆ?

W pewnym momencie wizyty padło pytanie:

– Czy piesek ostatnio więcej pije?

Już miałam na końcu języka, że piesek to może nie, natomiast ja – jak na zaistniałe okoliczności – piję stanowczo ZA MAŁO. I zamierzam to nadrobić. 

W dwie godziny piesek miał USG, echo serca (oba z opisami), morfologię (z wynikiem), diagnozę, zastrzyk, receptę i termin wizyty kontrolnej. Te badania to dlatego, że psina ma już swoje lata, a z objawów sądząc – to mogło być WSZYSTKO. Mam ochotę się zapisać do tej przychodni, żeby i mnie leczyli; zwierzęta w poczekalni są dodatkową zachętą.

N. się włączył w proces diagnostyczny i przez dziesięć minut z pasją, zaangażowaniem i gestami opisywał pani doktor Szczypawki poranną kupę. Na koniec stwierdził, że żałuje, że nie zrobił zdjęcia i wyrwało mi się spontanicznie JEZUS MARIA CHYBA JUŻ CAŁKIEM OSZALAŁEŚ – na co pani doktor, że ALEŻ OCZYWIŚCIE, że ona ogląda takie zdjęcia NIEJEDNOKROTNIE. To jednak jest ciężki zawód, wymagający poświęcenia i pasji. Już nawet nie chodzi o chorego zwierza, tylko o właściciela ze zdjęciem kupy w telefonie. Nie wiem, czy bym dała radę, naprawdę.

Stanęło na zatruciu albo bakterii w kiszkach i jak leżę w nocy i nasłuchuję, czy znowu jej bulgocze w brzuchu, to prawie już skończyłam pierwszy kryminał „Mężczyzna na dnie” – naprawdę świetny i bym go skończyła w jedną noc, gdyby nie to, że jeszcze czytałam „Pod śniegiem” – też czeska, ale obyczajowa. Bardzo dobra, o trzech siostrach, miałam ochotę je wszystkie wychłostać pokrzywami. 

A dziś od rana jest porażająco zimno i tak, padał śnieg – a więc idę pić wódkę, zgodnie z obietnicą (o trzynastej muszę wcisnąć Szczypawce do gardła kapsułkę wysmarowaną masłem – ciekawe, czy po pijaku trafię).

No więc kraj miał piękny weekend NIEWYBORCZY, a my – nocne spacery i sprzątanie rzygów na tarasie. Dziś znowu do weterynarza, więc humoru za dobrego nie mam. 

W sobotę po południu jechaliśmy z pacjentem przez naszą wieś i w co drugim ogródku oczywiście siedziały grupki przy stolikach i dymiących grillach, ale przynajmniej raz ta cała epidemia na coś się przydała. Wszyscy pili wódkę i wciągali promocję z grilla – W CISZY. Żadnej discopolowej rąbanki, dudnienia ani odgłosów godowych Zenka! Przez całe popołudnie słyszałam w ogrodzie tylko ptaki (mamy małe szpaczki, na szczęście w tym roku nie bezpośrednio nad tarasem). 

Oczy mam podkrążone bardziej niż minister od leczenia, a jutro podobno śnieg. Jak nie piję wódki, to naprawdę chyba się upiję I TO DO LUSTRA, bo mam system overload – epidemia, kloaka polityczna, chory pies I JESZCZE ŚNIEG? Idę kieliszki polerować.

(Jeszcze dwa dni później zmywałam z szyi niebieską farbę, a Szczypawka paradowała z piórem na nosie).

No to teraz o duchu. Śmichy chichy, ale włoski na przedramieniu nadal mi dęba stają, jak o tym myślę.

Wstaję sobie którejś nocy do łazienki (wiadomo – poprawić fryzurę), wychodzę z sypialni, a tam… A tam PALI SIĘ ŚWIATŁO w małej zapasowej sypialni, do której nikt nie wchodzi, chyba że ktoś u nas nocuje. Oczywiście narobiłam wrzasku, N. wstał z takim „Oesu, a ty znowu coś wymyśliłaś”, wychodzi na korytarz i widzę, jak momentalnie się budzi.

Bo naprawdę, NAPRAWDĘ żadne z nas tam nie wchodziło od dawna. A to światło, gdyby się paliło wcześniej (w szparze pod drzwiami), to byśmy je przecież zauważyli. W każdym razie N. obszedł dokładnie cały dom z kijem do otwierania okien dachowych, a ja się staram od tamtej pory omijać wzrokiem nawet zamknięte drzwi do tego pokoiku.

No i teraz jak mówię o duchu lub innym bycie zamieszkującym nasz dom równolegle z nami (po co duchowi światło?), to jakoś już nie słyszę komentarza, że o wszystkim opowiem mojemu psychiatrze, ze szczegółami. BO SAM TO ŚWIATŁO GASIŁ w środku nocy. A jak wieszałam pranie i mi skrzypnęło za plecami, to o mało nie dostałam zawału. I w ogóle nie wiem, co dalej robić w tym temacie.

Na dodatek zamówiłam sobie czeskie kryminały i teraz nie wiem, czy będę w stanie je przeczytać – jakoś odechciało mi się chwilowo horrorów i zwłok. 

Za to nadal oglądamy historię hiszpańskich więźniarek, chociaż mnie już od tego WSZYSTKO BOLI, bo w każdym odcinku kilka razy skaczą przez rekina i ręce człowiekowi opadają. Staram się przynajmniej pocieszać, że przyswajam język (aczkolwiek językowo zauważam nadreprezentację puta mierda). 

A na fejsbuku wyświetlił mi się, uwaga, biustonosz przeciwzmarszczkowy. Fascynujący produkt. Trochę się prezentuje jak szelki mojego psa (tylko na człowieku płci żeńskiej). Od dwóch dni próbuję go logicznie zgłębić, na razie bez powodzenia.

I tak sobie żyjemy. Z pandemią, duchem i dziurą w paznokciu. A co u Państwa?…

Jak tam majówka?

U nas była botwinka w postaci zupy, a resztę czasu spędziłam właściwie na rozmyślaniach. Głównie o przemijaniu i o tym, co w moim wieku jeszcze wypada, a co nie. Nawet nie zauważyłam, że ktoś mi zrobił zdjęcie podczas tych medytacji.

Co prawda miałam następnego dnia lekkiego kaca, ale warto było. A z tych boa strasznie wypadają pióra, ale i tak są fajne (zwłaszcza, że takie rozsiane pióra pogłębiają nastrój dekadencji).

Dobrze, że trochę popadało.

Śniła mi się Hiszpania.

PS. Zrobiłam sobie dziurę w paznokciu przy samej macierzy, drugi raz w życiu. Brawo.

Wczoraj był wspaniały dzień. Po pierwsze bolał mnie łeb na zmianę pogody, a po drugie gadałam z Zebrą o tym, że naprawdę musimy już umyć łby, bo mamy brudne. Nawet się trochę licytowałyśmy, która ma brudniejszy i chyba ona wygrała, bo powiedziała: „Mam już taki brudny, że brzydzę się podrapać”.

Warto było mieć całodniowego globusa, bo w końcu trochę popadało.

Poprzednie dni próbowałam spędzać na tarasie i cieszyć się piękna pogodą, ale po pierwsze wiało, po drugie – we wszystkich, WSZYSTKICH możliwych krzakach spółkowały gołębie (lub inne gatunki ptactwa) i to bardzo głośno. Te, które już skończyły siedziały na gałęziach nad tarasem i próbowały wcelować we mnie kupą. A w herbacie natychmiast utopił mi się jakiś robal. Czy to są warunki do relaksu, ja się pytam?

Poza tym ciągniemy wieczorami z N. hiszpańskie więźniarki – N. zachwycony, a mnie tak wkurwia główna bohaterka – farbowana blondyna, że najchętniej w każdym odcinku topiłabym ją w beczce jednocześnie strzelając z kuszy. Chyba scenarzyści mają podobne do moich uczucia, bo w każdym odcinku ktoś ją tłucze albo inaczej się znęca. Ale zaintrygowało mnie, dlaczego po hiszpańsku na kapusia mówi się SAPO – czyli ropucha. Ropuchy raczej nie są zbyt rozmowne, przynajmniej ze mną żadna nie chciała gadać. Może mnie nie lubią? (Panie doktorze, ropuchy mnie nie lubią i mam przez to zaniżone poczucie własnej wartości).

Aha, no i mieliśmy akcję z duchem, ale o tym w następnym odcinku.

Dziś byśmy wracali z Lloret de Mar. W listopadzie zeszłego roku (właściwie – w poprzednim życiu) zaplanowaliśmy tydzień na południu z naszymi hiszpańskimi przyjaciółmi. W związku z powyższym, leciutko wczoraj nadużyłam różowego wina z żalu i mam dziś niedużego kaca. Kacątko takie, lekko tylko poniewierające człowieka egzystencjalnie, ale nie na tyle, żeby sięgać po tabletki musujące (to od Zebry porada – farmaceuci polecają na kaca musujące tabletki na kaszel ACC). Miałam w planach zwiedzanie muzeum Salvadora Dali – jest co prawda na stronach muzeum w Figueroa wizyta wirtualna, ale tylko mi się zrobiło jeszcze bardziej żal, że nie mogłam tych cudów obejrzeć na własne krótkowzroczne oczy. Ech.

Za to ciągniemy z N. hiszpańskie seriale na Netflixie – skończyliśmy „Ósmą ofiarę”, kryminał z akcją w Bilbao. O królu złoty, czego tam nie ma! I służby, i romanse pozamałżeńskie, i pościgi samochodowe, i najdziwniejsze imiona męskie, jakie w życiu słyszałam (Gorka, Gaizka i Gorositza – czy Baskowie nie są trochę z kosmosu?). Teraz jedziemy „Uwięzione” – trochę pachnie inspiracją „Orange is a new black”, ale w hiszpańskim wydaniu – początek bardzo fajny. Nawet nie wnikam, czy jedną z motywacji N. do oglądania są sceny pod prysznicem – a niech tam. Czasy są ciężkie.

A propos ciężkie czasy – też macie gonitwę myśli od „już niedługo będziemy wszyscy jeździć nad morze, spacerować i obżerać się goframi w kawiarni” do „nie zostanie nic, tylko zgliszcza i dymiące szkielety”? Przyznam się, że pożary nad Biebrzą mocno wyczerpały moje zasoby optymizmu. I niby jako człowiek – ukwiał dobrze znoszę zamknięcie i izolację, to jednak potrzebuję dobrych wiadomości, żeby JAKO TAKO funkcjonować. 

No i tak. Kupiłam trymer hakowy i czeszę Szczypawkę. Szczypawka niezachwycona, ale ile z niej wyciągnęłam szarego filcu, to oho ho! Na moje oko – już by było na rękaw swetra. Trochę się zrobiła bardziej podobna do psa, a mniej do mopa. Maszynki strzygącej jednak nie zaryzykowałam, bo nie mam w tym kierunku zdolności i nie chcę psu fundować traumy. I tak jest na mnie obrażona za to wyczesywanie.

A dziś dla odmiany chłodna jesień za oknem. Jak ma być brzydko, to niech przynajmniej PADA, zanim wszystko wyschnie na wiór.

N. pokochał robienie zakupów o czwartej rano. Ma cały sklep dla siebie, a na dodatek była bardzo dobra Rioja w promocji. A ja się dziwiłam, dla kogo oni robią te sklepy otwarte przez całą dobę, a tu proszę – mieszkam z kimś takim. 

Co do tuniki – to skorzystałam z drogocennych porad i przygarnęłam ją, a na dodatek trampki w groszki (w drugim sezonie „Fleabag”, kiedy Claire przychodzi do siostry do kawiarni ma takie czaderskie trampki w groszki i w zasadzie zakochałam się w nich, i patrzę, a tu ZNIENACKA House ma podobne! No, nie identyczne, ale podobne). A najlepsze jest to, że zakupy zrobiłam w kwadrans, a gminie za śmieci już drugi tydzień zapominam zapłacić! Jednak ludzki mózg działa bardzo zagadkowo.

Natomiast co do noszenia maseczek, to jest HORROR. Chyba mam za mały pysk, bo każda maseczka wjeżdża mi na oczy i po pięciu minutach mam ją prawie na czole. Muszę sobie połowę ściągać na szyję, a i tak się przesuwa – ja nie wiem, jak KTOKOLWIEK może w tym wytrzymać w pracy KILKA GODZIN, przecież to są tortury!

Z okazji wyprawy po psie jedzenie muszę się dziś wystroić (ostatnio do biura pojechałam TEŻ w spodniach w gumkę, to się źle skończy!). A właśnie, przypomniało mi się – wiecie, że jak się do kobiety powie „odpierdol się”, to ona się obrazi – no chyba że jest ze Śląska, to wtedy się wystroi. Bardzo się z tego śmiałam kiedyś, dawno temu, kiedy jeszcze można było chodzić luzem po ulicy i nawet wejść do LOKALU GASTRONOMICZNEGO. Na wino.

Z tego wszystkiego czytam „Świat według Garpa”, żeby sprawdzić, czy nie przestał mi się podobać. Nie przestał.

PS. No i jednak skleroza – ZNOWU bym zapomniała napomknąć, że miałam taki pięęęęękny sen! Śniło mi się, że ktoś mi suche pranie pozbierał i poskładał w kosteczkę – nawet prześcieradło z gumką (bo akurat pościel wisiała); tak mi było miło, bo nie cierpię składać prześcieradeł z gumką. Obudziłam się z pozytywnym nastawieniem, po czym okazało się, że pranie nadal wisi, w tym prześcieradło, i dobry humor fpizdu.